Universal, 2009
Kwatongen beweren wel eens iets anders, maar wie het oeuvre van
Tori Amos op objectieve wijze aan een luisterbeurt onderwerpt, kan
bezwaarlijk beweren dat de kwaliteit van haar muziek volledig te
wensen overlaat, op eender welk moment van haar carrière. Niettemin
hebben de sceptici wel een punt wanneer ze stellen dat het
recentere werk van Amos het zelden haalt van haar eerste vier
albums. Een slechte song is iets dat niet voorkomt in het
woordenboek van de zangeres-pianiste, maar op een plaat als ‘The
Beekeeper’ moesten we toch een pak dieper graven om nummers te
vinden die net zo beklijvend zijn als het merendeel van de songs op
een ‘Little Earthquakes’ of ‘Boys For Pele’.
Bovendien leek Tori zich de laatste jaren gesetteld te hebben in
een wat conventionelere manier van songschrijven, een spijtige zaak
wanneer het een artieste betreft die eens zo bekend stond om haar
experimentele omgang met muziek. Het twee jaar geleden verschenen
‘American Doll Posse’ was allicht het best onthaalde Tori-album in
jaren, net omdat de Amerikaanse op die plaat weer een stuk van haar
grensoverschrijdende aanpak herwonnen leek te hebben. En zo werd
het voor het eerst sinds toch al een tijdje weer echt uitkijken
naar een nieuwe cd van Tori Amos.
‘Abnormally Attracted To Sin’ start ijzersterk. ‘Give’ laat een erg
gloomy Tori horen. Geen gekunstelde duisternis, maar een
bedwelmende donkerte die tot iedere porie van het nummer
doorgedrongen is en die de luisteraar van bij de eerste noten
opzuigt. Een dergelijke morbide treurigheid was de drijvende kracht
achter ‘From The Choirgirl Hotel’ en had ook op de rest van Tori’s
jaren negentig-werk een niet te miskennen invloed.
De rest van de plaat verwijst ondanks de alomtegenwoordige
melancholische sfeer iets minder nadrukkelijk naar die kant van
Tori, maar is eerder een synthese van de verschillende gezichten
die de zangeres ons door de jaren heen heeft laten zien. Dat
probeerde ze ook al te doen met ‘American Doll Posse‘,
maar op dat album leek het soms nog net iets teveel alsof Tori
koste wat het kost wou bewijzen dat ze het nog steeds in zich had.
Terwijl het échte bewijsmateriaal eigenlijk op deze nieuwe cd terug
te vinden is.
Naast het eerder vermelde ‘Give’ zijn het vooral ‘Curtain Call’,
‘Flavor’ en ‘Abnormally Attracted To Sin’ die duidelijk
teruggrijpen naar de sombere sound van ‘From The Choirgirl Hotel’
en ‘To Venus And Back’, songs die meteen ook tot onze favorieten
behoren. Schril in contrast daarmee staan ‘Maybe California’, ‘Not
Dying Today’ en ‘Welcome To England’. Ze zijn typerend voor het
zachtere geluid dat Tori het laatste decennium heeft laten horen,
maar komen wel een pak sterker uit de hoek dan het meeste werk dat
Amos tot dusver vanuit deze muzikale invalshoek heeft
bijeengeschreven.
En dan is er nog een nummer als ‘Ophelia’, dat terugkeert naar de
tijd van ‘Little Earthquakes’ en ‘Under The Pink’, toen Tori’s
fabuleuze stem en dito pianospel het absolute orgelpunt vormden van
haar muziek vormden. Ook op dat vlak behoort ze nog steeds tot de
top. Alsof de variëteit nog niet groot genoeg is, heeft de zangeres
voor ‘Abnormally Attracted To Sin’ nogmaals haar horizonten
verlegd. ‘That Guy’ en afsluiter ‘Lady In Blue’ hebben een
opvallend jazzy gevoel, maar blijven tegelijk op en top Tori,
getuige de dreigende climax van laatstgenoemde nummer.
Met dit album heeft Tori Amos nog geen nieuw meesterwerk te pakken,
maar heeft ze wel heel wat van de demonen verjaagd die haar op de
vorige paar albums nog net iets te vaak in hun ban hadden. De vaak
geforceerde concepten van die platen hebben moeten wijken voor een
grote diversiteit aan stijlen en perspectieven. De vage, spirituele
teksten zijn opnieuw verdwenen in het voordeel van lyrics die
mysterieus maar toch betekenisvol zijn. Veilige keuzes hebben
plaats geruimd voor het experiment en de productie is er ook
beduidend op vooruit gegaan.
Zelfs de lengte van het album (alweer een uur en een kwartier aan
muziek, nochtans) is deze keer niet echt een stoorzender. Goed, het
weglaten van relatief overbodige nummers als ‘500 Miles’, ‘Mary
Jane’ en ‘Starling’ was de coherentie van ‘Abnormally Attracted To
Sin’ zeker en vast ten goede gekomen, maar de cd telt – in
tegenstelling tot pakweg ‘The Beekeeper’ – opvallend weinig vulsel,
en net heel erg veel knappe nummers die we la Amos doodgraag op het
podium willen horen vertolken. Afspraak in de Lotto Arena, we
rekenen erop dat u er bij bent!
Tori Amos treedt op 4 oktober aan in de Lotto Arena in
Antwerpen.
