Regisseurs aller landen, Whitetree heeft met Cloudland misschien wel dé soundtrack voor uw film gemaakt. De melancholische, repetitieve pianoklanken van Ludovico Einaudi en de sluimerende elektronica van de gebroeders Lippok (Tarwater, To Rococo Rot) smeken om bijhorende beelden. Maar helaas bevat het rustige Cloudland iets te weinig vuurwerk om als zelfstandig werkstuk voor de volle 45 minuten te boeien.
Klassiek en elektronica vermengen is geen gemakkelijke klus, maar als het lukt kan het ongetwijfeld betoverende meesterwerkjes opleveren. Als bewijsvoering kunnen we de verstilde pracht van het werk van Jóhann Jóhannsson aanhalen of de bezwerende samenwerking tussen Sakamoto en Fennesz. Ook de Italiaanse pianist Ludovico Einaudi flirtte op zijn laatste album voorzichtig met de wonderen der techniek. Toen hij op een dag To Roccocco Rot aan het werk zag was hij danig onder de indruk en na het optreden werden in de coulissen de eerste samenwerkingsplannen gesmeed. Een gezamenlijke tournee volgde, en al snel zat het trio aan een full-album te timmeren in de Berlijnse Planet Roc Studios, het oude hoofdkwartier van de Oost-Duitse radio.
"It all came out very naturally, from the first sessions in the rehearsal room", vertelt Einaudi. "Listening and concentrating to sounds and loops made by Robert and Ronald, sometimes I didn’t know who was making it. I sat at the piano and closed my eyes, entered that space of sounds, and opened my imagination. Then we were playing for long, losing ourselves into the music, responding to each other inputs, it was like building castles in the sand. No rules, everything was possible." En het is daar dat het schoentje knelt: veel nummers lijken meer op een doelloze jamsessie dan op een afgewerkt nummer. Bovendien voelt het huwelijk tussen analoog en digitaal soms wat geforceerd aan: beide partners leven te veel naast elkaar om van een echt geslaagd huwelijk te spreken. Gevaarlijke paden worden er bovendien niet bewandeld, en soms hunker je als luisteraar dan ook naar een onverwachte beat of een gewaagde soundscape die zich als een elektrisch deken rond Einaudi’s onderkoelde pianospel wikkelt. Maar laten we onze oren toch ook niet volledig sluiten voor de goede kantjes van Cloudland.
Na een korte, haperende opwelling van elektronica valt in opener "Slow Ocean" een ingetogen piano in. Terwijl de piano uiterst spaarzaam flirt met de elektronica, denken we eventjes aan Sigur Ros ten tijde van Aegatis Biryun. Als de gebroeders Lippok tijdens de intro van het up-tempo "Kyrill" het laken naar zich toe trekken vermoeden we dat het trio er een lap op gaat geven, maar een overrompelende climax blijft uit. Nochtans leek de verlossing nabij toen een zachte beat inviel. In het mooie "Other Nature" duiken oosterse klanken op, en ook de korte afsluiter "The Room" kan in al zijn eenvoud bekoren. Tijdens het bijna extatische "Tangerine" wordt duidelijk dat de groep Thom Yorke’s solowerk op de Ipod heeft staan. Zou het dan toch geen toeval zijn dat het mooie hoesje ons deed denken aan dat van Thom Yorke’s The Eraser?
Whitetree heeft met Cloudland zeker geen belabberde plaat afgeleverd. Ongetwijfeld zullen heel wat liedjes in soundtracks belanden of leuk zijn om bij te lezen, rusten, mediteren of wat u maar kan verzinnen. Maar van deze samenwerking hadden we toch net iets meer verwacht dan goede achtergrondmuziek, en dat maakt er een teleurstellende ervaring van.