Recent
prezen we de jonge De jonge David Stith vanwege zijn
complexe, meerlagige creaties, maar net die onconventionele stijl
maakte het moeilijk om een eenduidig oordeel over zijn album
te vellen. Een live-optreden was bijgevolg de ideale gelegenheid om
Stiths eigenzinnige vertaling van het album op het podium te kunnen
aanschouwen. De Magdalena-zaal in Brugge kon hem het afgelopen
weekend verwelkomen voor een eerste van twee passages in ons land.
Op maandag 18 mei was Stith ook in de AB te zien.
Als voorprogramma koos Stith voor violiste Marla
Hansen, die ook een deel uitmaakt van zijn ensemble. Deze
roodharige singer-songwriter bracht onlangs het album ‘Wedding Day’
op de markt. Hansen heeft in korte tijd al een aardig palmares
bijeengesprokkeld. Zo speelde ze in het verleden al samen met Kayne
West en Jay-Z en zong ze ook op ‘Boxer’, de laatste telg van The
National. Ze is – net zoals Stith – ook vaak te vinden in de buurt
van Sufjan Stevens, Shara Worden (My Brightest Diamond) en Rob
Moose (Anthony’s Johnsons).
Marla Hansen vatte het optreden aan met zachte en ingetogen
nummers. Als enige op het podium, enkel met een altviool als
rekwisiet, probeerde ze het publiek te overtuigen door een zoet
klinkend getokkel op haar viool. Haar hese stem paste goed bij het
kleine en intieme decor van de Magdalenazaal, maar wist vooralsnog
niet direct het publiek te bereiken. Vermoedelijk hadden zenuwen
ermee te maken, maar haar stem bleek niet altijd even toonvast en
klonk in de hoge tonen nogal benepen. De nervositeit werd pas
overwonnen toen ze werd bijgestaan door een cello-muzikante in de
daaropvolgende nummers. Vooral bij ‘Wedding Day’ en ‘New Sealand’
werd het verschil snel duidelijk: het geheel klonk een stuk warmer
en de cello slaagde erin om de afstand naar het publiek te
overbruggen. Deze collaboratie mondde uit in een eerste hoogtepunt
van de avond: de U2-cover ‘One Tree Hill’ werd uitgevoerd volgens
een eigen interpretatie en wist al snel het publiek te overtuigen.
Vooral de melodie bleek uitstekend samen te gaan met Hansens
timbre. Op het einde werden we nog getrakteerd op een extraatje,
want bij het slotnummer verschenen nog twee muzikanten: David Stith
ontfermde zich over het gitaarspel, terwijl de andere muzikant een
tamoerijn in de hand nam. Een afsluiter in majeur, zowaar.
De charmante maar nogal komisch voortbewegende DM
Stith, deze keer voor zijn eigen set, transformeerde in
luttele seconden tot een artiest die – met gesloten ogen –
geconcentreerd en nauwlettend aan zijn onderneming begon. Vooral
zijn inlevingsvermogen was markant, zeker bij de opener ‘Pity
Dance’. Zijn meevoerende stijl wordt gekenmerkt door een zangstijl
die veel gelijkenissen vertoont met een artiest als Patrick Watson.
Stith heeft niettemin het vermogen om op bezwerende wijze zijn
muziek een mysterieus, zelfs onheilspellend karakter mee te geven.
Naast begenadigd zanger blijkt Stith ook een getalenteerd muzikant
te zijn: ‘Thanksgiving Moon’ was met zijn intrigerende melodie een
shot in de roos, maar de harde percussie overheerste de andere
instrumenten, waardoor het fijngevoelige samenspel verstoord werd.
Dat probleem zou zich niet meer voordoen bij ‘Pigs’ waar Stith
blijk gaf van een impressionant stemgebruik: als een goochelaar
toverde hij met ogenschijnlijk gemak enkele hoge tonen uit het
niets. Daarna kwam ‘Fire of Birds’, dat zich na een lange en
gestage aanloop ontpopte tot een indrukwekkend schouwspel,
gekenmerkt door meerdere sterke geluidscontrasten. Ook bij ‘Morning
Glory Cloud’ slaagde hij erin om het publiek mee te sleuren in zijn
eigen complexe wereld, die bijna gevisualiseerd wordt door de
intensiteit van zijn muziek. Het meest markante moment van de avond
was misschien wel ‘Brad of Voices’, waarbij Stith zich achter het
keyboard plaatste en een muisstille zaal in vervoering bracht. De
tijd werd even stop gezet en gaf het publiek de mogelijkheid om
vluchtig weg te dromen naar andere oorden. Net zoals bij ‘Fire of
Birds’ ontpopte het nummer zich tot een moment van extase, bijna in
de vorm van een religieuze openbaring, met Stith als predikant. Met
‘Just Once’ als slotnummer greep hij terug naar zijn vorige album
‘Curtain Speech’ om het optreden in een eigenzinnige en mysterieuze
stemming af te sluiten. Met rode flexibele buizen creëerden twee
muzikanten een niet-alledaagse stemming, kenmerkend voor Stiths
composities. Opmerkelijk hierbij was vooral de twijfel en het idee
van verloren zijn in gedachten – of muziek in het geval van DM
Stith – dat zowel in de teksten als muziek aan bod kwam. De
meeslepende stijl zorgde ervoor dat het optreden snel ten einde
was. Hoewel de groep erin slaagde om het publiek met enkele
intrigerende composities te verwennen, was het net iets te kort om
volledig te overtuigen.
Een eigenzinnig en raadselachtig figuur, dat is misschien de enige
manier om DM Stith te omschrijven. Luisteren naar zijn muziek gaat
gepaard met het opwekken van tegenstrijdige gevoelens. Momenten van
wegdromen en extase worden afgewisseld met duisternis en
onzekerheid. Stith is een meester in het vertalen van zijn eigen
denkwereld naar een muzikale compositie. Het vereist heel wat tijd
en geduld om de complexe code te ontrafelen, maar het resultaat is
een dierbaar juweeltje.
‘Heavy Ghost‘ van DM Stith is uit bij
Konkurrent.
