Zaterdag werd alweer een succesvolle editie van Les Nuits Botanique
afgesloten, en voor die laatste avond was blijkbaar nog eens extra
moeite gedaan met een overvol programma. In een uitverkochte
Orangerie alleen al konden we vier bands aan het werk zien, en u
raadt het al: dat is exact wat wij gedaan hebben!
Last-minute toevoeging Sharon Van Etten mocht de
avond openen, al is dat een feit dat we ons niet lang zullen
herinneren. Een vrouw, een ijle stem en een gitaar. Maar dat
leverde geen vuurwerk, geen goeie songs en bijgevolg ook geen
begeesterende performance op. Sharon wie?
Gelukkig was daar al gauw Akron/Family, en die
mannen hadden een stevige live-reputatie te verdedigen. Met z’n
drieën zetten ze een geluid neer dat naast psychedelisch ook nog
eens vol, interessant, gevariëerd en eclectisch klonk.
Dit dan nog eens versterkt door de geweldige stemmen van het trio
(drie geweldige zangers in een groep, Ryan Vanderhoof op kop, maak
dat mee) en een overgave die vaak aan de extase grensde, meer
hebben ze niet nodig om er een echt muzikaal feest van te maken. Er
werd moeiteloos overgeschakeld van zinderende rock naar de
karakteristieke freakfolk en bij het voorlaatste nummer waanden we
ons zelfs even op een metalconcert, toen Vanderhoof zijn stembanden
zowat kapot schreeuwde. Om daarna af te sluiten met ‘Woody
Guthrie’s America’, een eenvoudig folkliedje met aanstekelijke
melodie dat door de prachtige samenzang van de drie echter nog een
mooi slotakkoord vormde bij een uitstekend concert.
Nadien mocht The Acorn het podium betreden, zes
Canadezen die uit hetzelfde vijvertje vissen als Fleet Foxes en
companie. Dat doen ze trouwens lang niet slecht, bewjize hun fijne
folkpop op ‘Glory Hope Mountain’.
We zagen een groep die het bij hun eerste optreden in België
duidelijk naar hun zin hadden en zo ook een rustige, mooie maar
daarom ook jammer genoeg weinig inspirerende set neerzetten. Er
werd sterk geopend met ‘Flood’, aangenaam voortgekabbeld, nog eens
fijn uitgehaald met ‘Low Gravity’, ontroerd met ‘Glory’, een
bijzonder mooi nummer dat zanger Rolf aan zijn moeder opdroeg. En
er zelf de obligate ‘oooouh’ aan toevoegde. Vijftig minuten gingen
voorbij zonder we daar erg in hadden, en zo waren we direct ook
helemaal opgewarmd voor Great Lake Swimmers.
Mannen (en een vrouw) die het ook niet van grote gebaren moeten
hebben om te imponeren met hun muziek, maar zich eerder beroepen op
melancholische nummers met mooie melodieën, gedragen door de
breekbare zang van frontman Tony Dekker. Dat ze die songs ook op
een podium goed kunnen overbrengen, bewijzen ze al jaren, al neemt
dit niet weg dat hun set zaterdagavond naast een pak mooie momenten
ook een aantal dipjes kende. Verrassend genoeg vonden we het nieuwe
materiaal (van op het pas verschenen ‘Lost
Channels‘) vaak nog het interessantst. ‘Everything Is Moving So
Fast’, ‘Pulling On A Line’, ‘Palmistry’ … Het waren voor ons de
hoogtepunten van de avond, misschien wel door de iets rijkere
instrumentatie en meer opgewekte toon die deze nummers
meekregen.
Maar toen Tony de band even het podium liet verlaten om twee
nummers solo te brengen, zakte de boel even in. Ook bij andere oude
nummers sleepte de boel soms iets te lang aan om ons echt te
boeien, maar goed, dit alles was buiten een episch mooie renditie
van Duyster-klassieker ‘Moving Pictures, Silent Films’ gerekend.
Met zo’n nummer in je set, kan je eigenlijk bijna geen slecht
concert meer geven. Tot slot van deze fijne avond gaven de zwemmers
nog een cover van Neil Youngs prachtige ‘Harvest’ mee.
Maar goed. Wanneer speelt Akron/Family nog eens in België?
