Koninklijk Circus, Brussel, 9 mei 2009
Met Laura Marling, Phosphorescent en Andrew Bird had de Botanique
zaterdag alvast de voor ons meest aanlokkelijke affiche van heel
Les Nuits samengesteld. Kwam daar nog eens bij dat we die drie aan
het werk mochten zien in het Koninklijk Circus, met zijn immer
gezellige roodpluchen zetels en geweldige akoestiek dé ideale zaal
voor Intieme Concerten voor een Groot Publiek, en u begrijpt dat
wij ons alvast hadden voorbereid op een geweldige avond. De
verwachtingen waren, met andere woorden, hooggespannen en om direct
de clou van dit stukje weg te geven: ze werden ook ingelost. Of
toch grotendeels.
We hebben het u al gezegd, en we zeggen het opnieuw: van alle
adepten van de folkrevival die de laatste jaren ons muzieklandschap
teistert is Laura Marling zowat de meest originele en verfrissende
artiest die wij kennen. Amper 19 is ze, maar met haar debuut maakte
ze voor ons alvast een van dé albums van 2008 en sleepte ze onder
andere een nominatie voor de prestigieuze Mercury Prize in de weg.
We mogen Andrew Bird dan ook op onze beide knieën danken dat hij
Laura meenam voor haar eerste echte Europese tour. Last stop:
Brussels.
Het deed ons dan ook plezier dat Laura al het goede dat we van haar
verwachtten ook effectief wist te bevestigen. Zowel het subtiele
gitaarspel, haar loepzuivere zang (wat een stem heeft dat meisje
toch!) en de schitterende nummers bleven live, met sobere
begeleiding van haar vaste celliste, overeind staan. We waren blij
enkele van de sterkhouders van ‘Alas I Cannot Swim’ te herkennen
(My Manic & I, Ghosts), maar verder werden we vooral op een
hoop nieuw materiaal getrakteerd. En zonder al te voortvarend te
willen klinken: ook die nummers klonken op het eerste gehoor al
fantastisch. We kijken al uit naar het nieuwe album. Zelfs al keek
ze het hele optreden wat onzeker over de hoofden uit en barstte ze
soms in een kleine giechelbui uit, Laura Marling had ons het
volledige halfuur volledig in haar ban. Kom gauw terug naar België,
maar dan voor een full concert, Laura, darling.
Maar goed, we blijven niet doordrammen over LM: als tweede groep
van de avond deed ook Phosphorescent het bijlange niet slecht, en
bij vlagen zelfs excellent. Zwalpende countryrock van de bovenste
plank, al werd er tegen onze verwachtingen in niet zo gek veel uit
de Willie Nelson tributeplaat geput. De band had er duidelijk zelf
zin in, en zanger Matthew Houck heeft tijdens het optreden zowat
elk hoekje van het podium gezien. Een publiek ‘opzwepen’ dat knus
in pluchen zeteltjes weggedoken zit, het is geen dankbare taak,
maar deze band kwijtte er zich alleszins behoorlijk succesvol van.
De verschillende instrumentale uitspattingen zorgden voor genoeg
variatie in het concert om het de volle drie kwartier plezant te
houden. Phosphorescent bracht ons americana zoals we ze graag
horen. Niets meer, maar soms moet dat ook niets meer zijn.
De meest prominente plaats op de affiche was echter voor Andrew
Bird weggelegd. Bird is the word ! Met z’n laatste worp ‘Noble
Beast’ krijgt deze zingende violist (het klinkt minder erg dan u
denkt) vanuit alle hoeken lof toegezwaaid, al waren er evengoed
fans die beweren dat deze multi-getalenteerde Amerikaan het
allemaal iets te eenvoudig houdt tegenwoordig …
Bird leek alvast bereid het tegendeel te bewijzen op het podium, en
ging aan de slag met een hele hoop instrumenten & effectpedalen
– en bespeelde zijn viool op meer verschillende manieren dan wij
mogelijk achtten. Al deze experimentjes en geluidseffecten bleken
naast indrukwekkend en amusant echter ook één van Bird’s grootste
nadelen te zijn live: het stond de muziek soms wat in de weg en
creëerde een déjà vu-gevoel wanneer ie voor de zoveelste keer een
vioollijntje begon te loopen.
Maar ja, als het goed was dan was het ook écht goed en dan deed
Bird wat échte artiesten horen te doen: jou even meetronen naar hun
eigen kleine universum. In zijn geval stellen we ons dat universum
dan graag als een sprookjeslandschap voor, waar elfjes en feeën
gezellig dansen, maar ook wel af en toe een dikke trol het feestje
komt verstoren. En zo hoort het.
Bij de hoogtepunten noteerden we onder andere ‘Effigy’ ‘Oh,No’ en
‘Fake Palindromes’. Na een uurtje hadden we echter genoeg gehoord,
en was Bird op dat moment gestopt, waren we met een bijzonder
voldaan gevoel naar huis gegaan. Hij rekte het echter iets té lang,
met onder andere nog drie bisnummers (waarbij op ‘Sovay’ Laura
Marling nog een kleine -maar jammer genoeg onbeduidende- gastrol
toebedeeld kreeg), en dat was net het van het goede te veel. Iets
meer variatie en iets meer energie (zoals bv in ‘Fake Palindromes’)
hadden van dit optreden een ronduit memorabele ervaring kunnen
maken. Bird kreeg van zowat de helft van het publiek een staande
ovatie. Dat is precies wat hij verdiende.
Meer afbeeldingen Andrew Bird – Phosphorescent – Laura Marling
