”Publieksmenner zkt. publiek.” Allicht iets te kort door de bocht, maar als er zich één groep aangesproken moet voelen door dit fictieve zoekertje, is het Sharko wel. Al vier platen lang vecht het Brusselse trio als een soort moderne Don Quichote tegen de rabiate onverschilligheid aan de Vlaamse zijde van de taalgrens. Met een verrassend uptempo Dance On The Beast gooit Sharko het met zijn vijfde langspeler over een andere boeg.
In zijn elfde levensjaar bevindt Sharko zich in een vrij bizarre spreidstandpositie: ten zuiden van de taalgrens speelt het trio, bestaande uit David Bartholomé (zang, bas, frivoliteiten), Teuk Henri (gitaar) en Charly De Croix (drums), zalen met 2.000 enthousiaste fans plat, in Vlaanderen daarentegen is het qua naambekendheid erg triestig gesteld. Gitarist Teuk Henri: “De hoofdreden hiervoor? De culturele oogkleppenpolitiek van de Vlaamse media, vooral van Studio Brussel. Maar de schuld ligt ook deels bij ons. Sommige groepen slagen er nu eenmaal beter in om zichzelf te promoten, terwijl onze marketing niet altijd even succesvol blijkt.”
Ter illustratie: onlangs speelden zowel Sharko als het eveneens uit Brussel afkomstige Ghinzu in de Balzaal van Vooruit. Terwijl het bij Sharko zelfs zoeken was naar de spreekwoordelijke paardenkop, was het concert van Ghinzu al weken op voorhand uitverkocht. Op Les Nuits Botanique staat Sharko dan weer als headliner aangekondigd, na Vlaamse kleppers als Daan of The Bony King Of Nowhere. Quod erat demonstrandum.
Het siert Sharko wel dat hij hardnekkig blijft proberen, ook nu weer met Dance On The Beast. De plaat, zijn vijfde pas in elf jaar, werd opgenomen in de Londense studio van Flood (U2, Depeche Mode, The Killers,…) waar PJ Harvey haar White Chalk opnam. Producer van dienst was, net als bij voorganger Molecule, Dimitri Tikovoi, die eerder al bij Placebo achter de knoppen zat.
“We bevinden ons in een fase waarin we de duistere sfeer die altijd wel al in onze muziek heeft gezeten, graag combineren met een iets frivolere, meer dansbare toets”, aldus Teuk Henri. Vandaar ook de binaire titel, Dance On The Beast. Nomen est — ook voor Sharko — omen. De frivole toets is al bij opener “Yo Heart” duidelijk te horen: stuiterende keyboards sturen het nummer richting catchy refrein, en de galm op Bartholomés sowieso al vrij theatrale stem maakt duidelijk dat Sharko sans gêne op grote zalen mikt. En gelijk hebben ze, want Sharko is vooral een sterke livegroep.
In tegenstelling tot op het door drum en gitaren gedreven Molecule strooit Sharko op Dance On The Beast de dartele keyboardgeluidjes kwistig in het rond. Die koerswijziging vergt van de luisteraar enig geduld. Soms (het richtingloze “23 Find We Belong” of het niemendalletje “Horses”) zitten de elektronische frivoliteiten de song immers flink in de weg. Andere keren (“Rise Up”, waarin gitaar wel prominent aanwezig is, of het korte maar uitgelaten “Since You Called” ) mag het resultaat echter best gehoord worden. Persoonlijke favoriet is “Never The Same”, een simpel, vlot meezingbaar, liefdeslied dat zich bij elke luisterbeurt iets dieper in het hoofd nestelt.
De Nobelprijs voor Literatuur zal Bartholomé met zijn teksten nooit winnen (luister naar “Mouse/Animal/Facebook/Danger”en constateer) en enige pathetiek is hem ook niet vreemd, maar wie op zoek is naar een zomers en bruisend plaatje, doet met Dance On The Beast een koopje. Binnenkort hopelijk op een podium in uw buurt.
Op 13 mei speelt Sharko, samen met o.a. Daan en The Bony King Of Nowhere, op Les Nuits Botanique.
