Al jaren is Herman Dune – tot het vertrek van André Herman Düne
nog mét umlaut op de ‘u’ – een van de meest eigenzinnige indiebands
van het Europese vasteland. Hun optredens in ons land lokken volle
zalen en hun platen worden goed ontvangen. Kort na de release van
hun laatste ‘Next Year In Zion‘ hadden we een telefonisch
gesprek met Neman Herman Dune, drummer van het duo. Over hun
geheimzinnige nationaliteit, hun band met New York, het vertrek van
André en zo veel meer…
enola: Hallo Neman, hoe gaat het ermee?
Neman: vrij goed. Ik loop nu ergens in een straat in Parijs, dus
hopelijk lukt dit interview. Gelukkig regent het niet. We zijn net
van Londen terug, waar we gisterenavond opgetreden hebben.
enola: Dat was dan het eerste optreden van jullie nieuwe
tournee?
Neman: ongeveer. Het was eerder een showcase. Vooral voor de Britse
pers en zo. De eigenlijke toer begint morgen want dan trekken we
naar Canada. Samen met de VS wordt dat zes weken.
enola: Waar kijk je dan het meest naar uit als je zo’n toer
begint?
Neman: vooral optreden op nieuwe plaatsen. In de VS hebben we
voorheen vrijwel enkel op de oost- en westkust opgetreden, maar nog
nooit in het binnenland. Daar komt nu verandering in, met onder
meer Tennessee, Louisville, Kentucky,… Het is ook enkel David en
ik, dus herleid tot het minimum met enkel vocals, drums en gitaar.
Ik hoop dat we het zes weken met elkaar kunnen overleven zonder
problemen.
enola: Dat lukt wel. Ik neem aan dat jullie elkaar intussen al
voldoende kennen.
Neman: inderdaad. We kennen de kleine kantjes van elkaar. Meestal
doen we alles ook samen, op zo’n tournee.
enola: En waar kijk je het minst naar uit?
Neman: ik hou niet echt van vliegtuigen en alle gedoe errond.
Vooral in Canada. De eerste keer dat we er gingen, hadden we enkel
een visum voor de VS en dan is het bang afwachten aan de grens. Als
ze daar echt brutaal worden, dan is de lol eraf. Maar afgezien
daarvan is toeren een beetje de hemel: interessante mensen
ontmoeten, bands aan het werk zien, veel van de wereld zien en zelf
muziek spelen uiteraard.
enola: Wat is de voornaamste reden dat jullie als duo
gaan?
Neman: we zijn daar eigenlijk de hele tijd het voorprogramma van
Jolie Holland. We hebben gewoon de financiële middelen niet om nog
iemand mee te nemen. Maar in Europa zal de volledige band er wel
zijn, met bas, backings en hoorns.
Geen muzikale verwantschap met thuisland
Frankrijk
enola: Op de dag van de verkiezingen spelen jullie in de staat
Virginia, die traditioneel republikeins stemt. Een
voorteken?
Neman: ik hoop het niet! Ik vraag me eigenlijk af of we wel
toeschouwers zullen hebben die avond. Misschien enkel republikeinen
als ze verliezen, omdat ze dan toch niets te vieren hebben.
Misschien hadden we onszelf die avond toch vrijaf moeten geven.
enola: En de dagen voor de verkiezingen, gaan jullie dan fans
proberen overtuigen?
Neman: dat lijkt me niet zo’n goed idee. Ik denk dat we de politiek
best van het podium houden en ons op de muziek concentreren.
enola: Jullie Amerikaanse tournee eindigt in New York. Omdat
jullie daar een band mee hebben?
Neman: New York is inderdaad erg belangrijk voor ons omdat het onze
startplaats was in de Verenigde Staten. Wanneer we nog jong waren,
dachten we bij onszelf: “we moeten daarheen trekken want de muziek
waar we van houden, komt van New York.” We hebben dat uiteindelijk
ook gedaan. We zijn er verwelkomd door de hele anti-folkscene en
hebben met die mensen samen opgetreden en platen gemaakt. Op onze
nieuwste plaat bijvoorbeeld, doen The Baby Skins onze backing
vocals. Zij komen uit die scene in New York. De hoornspelers zijn
ook van daar.
enola: In welke mate heeft de Verenigde Staten als land jullie
muziek beïnvloed?
Neman: in zeer grote mate. De meeste muziek waar we naar luisteren
is Amerikaans: rhytm-and-blues, soul, Chuck Berry, Bob Dylan,….
Bovendien ontmoeten we daar altijd aanzienlijk meer muzikanten dan
hier in Europa, dus zullen zij ons op een bepaalde manier ook
beïnvloeden. Wanneer we samen nummers maken, gaat dat vanzelf. Dan
heb ik het eerder over het concept ‘muziek’ en welke rol dit in ons
leven speelt als echt stilistisch.
enola: Want hoewel jullie officieel een Franse band zijn, is
jullie geluid een stuk internationaler…
Neman: mja, David is eigenlijk Zweeds. We hebben ook altijd naar
Engelstalige muziek geluisterd. En de periode dat we in de
Verenigde Staten woonden, heeft dit uiteraard ook beïnvloed. We
houden van Parijs en van Frankrijk maar een muzikale verwantschap
is er niet, denk ik.
enola: Houden jullie ook dat mysterie er niet zelf in? Zijn ze
nu Zweeds, of Frans, of Amerikaans?
Neman: inderdaad. Hoewel we wellicht officieel Frans zijn,
verbinden we ons daar niet mee. Soms zijn we Zweeds, al hebben we
niets met Zweedse muziek te maken. Soms zijn we Amerikaans of, wie
weet, Chinees (lacht).
enola: Jij bent afkomstig van Zwitserland. Hoe ben jij bij de
Herman Dune-familie beland?
Neman: mijn familie is naar Parijs verhuisd toen ik nog jong was.
Ik zat op dezelfde school als David, die mijn beste vriend werd. Op
dit moment wonen we beiden in Parijs, trouwens.
De blauwe bigfoots van David
enola: Elke keer dat ik jullie live zag, vond ik jullie erg
levendig op het podium. Er moeten toch dagen zijn dat jullie
energievoorraad dit niet toelaat…
Neman: dankjewel voor dit compliment! Ik denk dat jij gewoon altijd
geluk had (lacht). Wanneer we vermoeid zijn, hebben we de
neiging vooral tragere, zachtere nummers te spelen. En dat kunnen
ook goede optredens zijn. We willen onze set altijd aanpassen aan
de manier waarop we ons op dat moment voelen maar ook aan de
omstandigheden zoals het publiek en de locatie. Er is geen vaste
setlist of zo. Soms lukt het en soms mislukt het, maar dit vind ik
beter dan elke dag hetzelfde brengen.
enola: Sommige songs van ‘Next Year In Zion’ had ik live al
gehoord tijdens jullie tournee van ‘Giant’. Wil dit zeggen dat we
nu al de nummers van de volgende plaat mogen
verwachten?
Neman: ja, zeker. We hebben er al een aantal klaar die we leuk
vinden. Tussen het opnemen van een plaat en de eigenlijke release
zit een half jaar, dus dan hadden we tijd om al aan nieuw materiaal
te beginnen.
enola: De lyrics van Herman Dune lijken vaak gebaseerd op
anekdotes die David heeft meegemaakt. Weet je of veel van zijn
teksten autobiografisch zijn?
Neman: een deel ervan zeker wel. Hij speelt daar ook wat mee. Het
is moeilijk te zeggen wat hij heeft meegemaakt en waar het fictie
wordt.
enola: Ik veronderstel dat je zijn kunsttentoonstelling in Parijs
zag. Wat moeten we ons daarbij voorstellen?
Neman: ik heb zelfs een tekening gekocht! Een deel zijn tekeningen
die hij met zijn vriendin maakt, wanneer hij tijdens de zomer in
Zweden woont. Zij tekent het landschap en hij kleurt dit in met
vreemde, blauwe figuurtjes die wat van Bigfoot weghebben. De andere
tekeningen waren die van de limited edition van ‘Next Year In
Zion’. Zo heeft hij voor elke song een aparte tekening gemaakt.
enola: Wat heeft het vertrek van André betekend voor
u?
Neman: dat was best een moeilijke periode. André verliet de band
tijdens de opnames van ‘Giant‘. David en ik waren daar uiteraard niet mee
opgezet, al was het maar omdat hij zijn deel niet deed bij de
promotie van het album. De tournee erna was ook vreemd omdat we
maar de helft van de albumsongs brachten (André had de andere
helft geschreven, kvv). Mensen hadden uiteraard ook graag zijn
songs gehoord, dus hadden we het gepaster gevonden indien hij pas
na die tournee uit de band stapte.
Maar kijk, het is zijn keuze. Hij wil zich concentreren op zijn
solocarrière, met een rustig leven in Berlijn, zonder de wereld te
gaan rondtoeren. Ik ben blij voor hem. We zagen hem een aantal
weken geleden en hij lijkt het daar goed te hebben.
enola: Hoe gaat het met uw bankaandelen op dit
moment?
Neman: (lacht) ik mag niet klagen, al kan het wel beter.
Alle leuke dingen die ik kan doen en de manier waarop ik kan leven,
is veel meer geld waard dan ik bezit. Ik ben blij dat ik de platen
kan kopen die ik wil maar ik heb geen hoge materiële eisen.
Bovendien heb ik geen tijd om veel geld uit te geven. Ik hoef geen
vakantie te nemen want elke dag is voor ons vakantie
(lacht).
enola: Dus de economische crisis raakt je niet
echt.
Neman: dat nu ook weer niet. Wanneer wij zes weken in de Verenigde
Staten zullen gespeeld hebben, gaan we daar financieels echt niets
aan overhouden, door de lage dollar en zo. We moeten er een busje
huren. Wellicht ga ik er een nieuw drumtoestel kopen. Dan zijn er
nog vliegtuigtickets. Ach, ik vind dat niet zo erg. Zolang we
kunnen blijven doen wat we graag doen, is het goed voor mij.
‘Next Year In Zion‘ is uit bij V2.
