Jewellery is 50 minuten lang het plaatdebuut van de 21-jarige Britse Micachu (Mica Levi op haar diploma’s van de Purcell School en de Guildhall School of Music and Drama). Welgeteld twintig daarvan — vakkundig gepositioneerd tussen de derde en de drieëntwintigste minuut van slotnummer ’Guts’ — zijn gevuld met algehele, gewijde stilte. Is dat erg? Driewerf neen. Niet na al het spannends dat we tegen dan al hebben gehad. Ook niet omdat we op dat punt ook wel wat rust kunnen gebruiken. En tot slot ook al niet omdat onze eenjarige peuter intussen het home entertainment system al opeist voor een Sesamstraat-sessie — zij vroeg Bumba, wij gaven haar een stel pinguïns in duet met Feist en sindsdien wil ze niks anders meer.
Micachu klinkt afwisselend als het bastaardkind van Björk en Aphex Twin en het recalcitrante zusje van Alex Turner van de Arctic Monkeys. In het Londen van tienermoeders- en moorden heeft ze haar schots en scheve vuilnisbakkenmuziek bij elkaar geknipt en geplakt. Onder de dikke lagen fuzz, Duct tape en stof vinden we — na enig zoeken — echter ook songs, melodieën en ideeën. Jewellery is een als cd vermomde popquiz, met lastige vragenrondes over Sonic Youth, Santogold, PJ Harvey, Cornelius, Stereolab, LCD Soundsystem en The Microphones. Superieur burengerucht ook, gespeeld op instrumenten van Fisher Price, fluitlolly’s, stofzuigers, op hol geslagen videogames, tandarts- en andere drilboren. Soms lijkt het enkel zo, soms is het ook echt zo.
Mooie liedjes (nu ja) hoeven daarbij vaak niet lang te duren: zowel ’Sweetheart’ als het bedaarde ’Floor’ flirten met de eenminuutgrens. Binnen die tijdspanne gaat Micachu — indien het met haar muziekcarrière niks zou worden, kan ze haar pseudoniem nog recycleren voor haar huisdier — met sprekend gemak van stuitend atonaal naar onbeschaamd poppy en weer terug. ’Golden Phone’ steekt op het eerste gehoor enigszins gewoontjes af tegen de andere waanzin en lijkt nog het meest op een gewone song, maar is evenmin vrij van stoorzendertjes en kleine weerhaakjes.
Huidige huisfavorieten zijn ’Lips’ (’Divebomb Djingle’ van dEUS in zesde versnelling) en ’Just In Case’, met zijn overstuurde ’Egyptian Reggae’-drums. Tot nader order legt Jewellery echter bij iedere nieuwe beluistering nog nieuwe accenten en komen steeds weer andere details — een raggend speelgoedgitaartje hier, een bliepje ginds, een mee in de bocht hangende melodie daar — onder onze aandacht. We zijn dus nog even zoet met snuisteren in dit Jewellery-kistje. Graait u gerust mee.
