Niemand belichaamt de weird folk-beweging beter dan Devendra Banhart. Je moet al veel moeite doen om vreemdere creaturen te ontmoeten. De Jezuslook is af, maar aan de muziek moet nog veel geschaafd worden. Zo ook met Surfing, de eerste plaat met zijn nieuwe project Megapuss.
Het begon als een grap. Banhart bedacht, ongetwijfeld tijdens één of andere trip, een groepsnaam en enkele songtitels samen met zijn vriend en Priestbirds-drummer Greg Rogove. Voor ze goed en wel ontnuchterd waren, stonden er warempel enkele nummers op papier. Dan maar een plaat uitbrengen, is de logische verderzetting. Vapor Records toonde warempel interesse en zelfs Stroke Fabrizio Moretti kreeg zin om een beetje mee te komen jammen.
Hoewel Megapuss dan toch plots een serieus project werd, is humor toch het belangrijkste ingrediënt. Zie de hoes, waarop de twee heren mekaar naakt met een mes te lijf gaan. Of wat dacht u van songtitels als “Chicken Titz” en “To The Love Within”. Het is dus allemaal om te lachen, al is de humor van een bedenkelijk allooi. Als pubers op een dieet van paddo’s die een beetje spelen met seksuele spanningen en zien hoever ze kunnen gaan zonder op de vingers getikt te worden.
Muzikaal is het – zoals op alle Banhartplaten – een kwestie van geven en nemen. Voor elk vleugje genialiteit steekt er wel een stinker de kop op. Deze Surfing is niet anders. “Crop Circle Jerk ‘94” is nog een heerlijke feelgood-opener. Dat Banhart graag een beetje nostalgisch terugblikt op de sixties en seventies mag geen verrassing zijn. De hele plaat baadt trouwens in die sfeer. Als het goed gemaakt is, zal geen haan er om kraaien. “Crop Circle Jerk ‘94” is Banhart op z’n best. Zijn nog de moeite waard: “Adam & Steve”, een kort maar geslaagd rockuitstapje. Banhart uit zijn natuurlijke habitat: het werkt! Ook “Theme From Hollywood”, met een refrein dat “Too Much Fun In Hollywood” en “Too Much Fucking Hollywood” afwisselt, is een lekker meezingbare pop.
Jammer genoeg zijn er de vele komisch bedoelde nummers die meer op de zenuwen dan op de lachspieren werken. Zelfs op een sporadische gniffel kan je ons bij het beluisteren niet betrappen. “A Gun On His Hip And A Rose On His Chest” is een drie minuten lange opsomming van mensen en organisaties die het verdienen in de kont genomen te worden. Ha-ha. “Duck People Duck Man” is een bijna beschamende spoken word over… ja, over wat eigenlijk?
De slechte smaak overheerst. Surfing wisselt oervervelende met sporadisch leuke momenten, maar veel te weinig om te boeien. Megapuss lijkt geen lang leven beschoren.
