Wat klopt hier niet: een dinsdagavond, een uur of tien, in de auto onderweg van de Botanique naar huis. Klinkt volkomen normaal, ware het niet dat in de Botanique Girl Talk een passage gemaakt heeft. En je dus het gevoel hebt dat je van een stomende afterparty komt in plaats van een concert.
Girl Talk is geen doorsnee artiest. Een traditionele muzikant is Gregg Gillis, de man achter het pseudoniem, sowieso niet: op zijn platen speelt hij immers zelf geen noot. Maar een dj is Gillis evenmin, zo blijkt uit de T-shirts die in grote getallen van eigenaar wisselen tijdens Gillis’ passage in de Botanique. Wat dan wel? Een soort laptop wizzard? Een professioneel mash-upper? Feit is dat Girl Talk ondertussen alweer vier langspelers op zijn actief heeft. Alle vier die platen zijn op knak dezelfde manier gemaakt, maar het trucje dat Gillis keer op keer toepast, is zo efficiënt dat dat niet uitmaakt. Elk denkbaar genre van de laatste decennia komt in Gillis’ mixmolen terecht en het resultaat klinkt steevast alsof het nooit anders bedoeld kon zijn dan dat bijvoorbeeld de beats van Little Wayne en een drumloop van Nirvana versmelten tot iets… fascinerend.
Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de passages van Girl Talk bij momenten lichtelijk hallucinant zijn. Vorige zomer zette Gillis in zijn eentje nog op het heetst van de namiddag de Dance Hall van Pukkelpop in vuur en vlam. Ook wanneer hij in de Rotonde aantreedt, doet Gillis zeer snel een indrukwekkende lading vonken overslaan. De intromuziek is amper ten einde, of er staat evenveel volk op het podium als in de zaal, wat overigens geen overbodige luxe is gezien de hoeveelheid volk die in de zaal samengeperst staat.
Die populariteit is overigens best intrigerend. Airplay krijgt Girl Talk niet of nauwelijks, en het is tevergeefs speuren naar geschreven pers waarin de man vermeld wordt. Maar toch lijkt Gillis op mysterieuze wijze een trouwe schare fans opgebouwd te hebben, bij wie hij stilaan een cultstatus blijkt te genieten. Zoveel valt toch af te leiden uit de aanwezigheid van enkele studenten journalistiek in wiens lessen Economische Berichtgeving de muziek van Girl Talk als illustratiemateriaal bij de huidige economische crisis dienst doet.
Hoe dat juist geïnterpreteerd moet worden, is stof tot nadenken, maar daarvoor is er geen tijd in de Botanique. Gillis’ stormachtige passage duurt nauwelijks langer dan een uur, maar de hoeveelheid nummers die op die tijd door de mix passeren, is krankzinnig hoog. En net als op zijn albums komt Gillis met de gekste combinaties weg. Want wie kan het zich permitteren een ronduit platte r&b-beat onder “Blitzkrieg Bop” te zetten zonder dat het schuim je op de lippen komt? Is het door het climaxspel dat de man speelt met fijns als “Around The World” of MGMT’s “Kids” of gewoon omdat wie het écht in de vingers heeft in staat blijkt dingen te doen die in andere omstandigheden enkel afkeurend hoofdschudden oproepen?
Verklaringen en interpretaties kunnen echter niet doen wat Girl Talk doet: een goed uur de Botanique veranderen in een stomende club, waar postmodern plaatjesdraaien naar een nieuw niveau getild wordt. Ja, “Nothing Compares 2U” is klef, en inderdaad, de melodielijn van “Trans Europe Express” verhaspelen is zowat heiligschennis, maar wat zou het? Wanneer Gillis voor de zoveelste keer naast je in het publiek opduikt om hoogstpersoonlijk te zorgen dat je niet stopt met dansen, dan kan niet ontkend worden dat de man, in combinatie met zijn knip- en plaktalent, de uitgelezen persoon is om een feest op gang te trekken. Alleen jammer dat alles alweer afgelopen is voor het, in normale uitgaansomstandigheden, goed en wel begonnen zou zijn.
