Februari
had de deur nog niet helemaal achter zich dicht getrokken of de
geur van lente drong al zachtjes binnen in de winterslapende
neuzen, hier en daar door de eerste onwennigheid een fikse niesbui
uitlokkend. Het lentegevoel kan niet vroeg genoeg beginnen, zo
moesten ook de muziekgoden gedacht hebben toen ze in een frivole
niesbui, “The Black Box Revelation” met een snelheid van 150km/u
richting aards sterrendom katapulteerden.
“Wij zijn The Black Box Revelation, maar dat
wist u waarschijnlijk al,” sprak Jan Paternoster, wanneer de
laatste tonen van ‘Love, Love on my Mind’ en het gejoel van het
publiek tot stilte wedergekeerd waren. Men moet al de laatste twee
jaar op de planeet Urk vertoefd hebben, om niet te weten wat The
Black Box Revelation betekent, maar het kan geen kwaad om het nog
eens extra in de verf te zetten.
Amper twee jaar geleden voor het eerst aan het rockfirmament
verschenen, slechts een full-album op hun conto maar toch al een
arsenaal aan hits die door een ruim publiek meegezongen kunnen
worden. Blitzkrieg heet dat dan.
‘Gravity Blues’ klonk als tweede song van de avond nog wat
gewoontjes, maar eenmaal het ijzersterke, zelfs door het
grijsdraaien op jongerenzenders niet kapot te krijgen ‘Never
Alone/Always together’ op kousenvoetjes de zaal binnengeslopen
kwam, bewoog zelfs de door de wol gewassen veteraan van het betere
rocklied op elegante manier de schouders.
Vanaf dan werd het publiek bekogeld met de ene geniale gitaarriff
na de andere stevig bij de keel grijpende gitaarsolo om daarna door
een stevige drumsound van het genotkastje naar de heerlijkheidmuur
gestuurd te worden.
Het viriele, zomerende ‘I Think I Like You’ en “Set Your Head on
Fire’ sloten deze te korte set af. Zoals ze het zelf zeiden: ze
waren maar het voorprogramma en dat heeft zo z’n consequenties. Bij
sommige openers is het bidden dat ze nog maar drie nummers op hun
palmares hebben staan, maar bij The Black Box Revelation mag de
tijd altijd zomaar blijven stilstaan.
Maar de wijzers van de klok tikten vrolijk verder terwijl iedereen
zich op de valreep nog zo kort mogelijk tot bij het podium
probeerde te wurmen. Het was een kwestie van de ellebogen uit de
knieholtes en nek van de buren te halen om de mogelijkheid te
hebben om de handen tegen elkaar te slaan wanneer Eagles of
Death Metal het podium betraden.
Jesse ‘The Devil’ Hughes, de man wiens pornosnor een eigen
televisieshow zou moeten krijgen, schudde handjes met de massaal in
zwijm vallende bakvissen op de eerste rij, knuffelde zijn roadie en
dronk rustig een slokje alvorens zijn gitaar om te snoeren. Hij
hoeft enkel het haar strak achteruit te trekken om bijval van de
toehoorders te oogsten. Hoe hij het doet blijft een raadsel, maar
elke keer hij de zonnebril stevig op de neus zet, groeit zijn
godenstatus.
De handen gingen massaal de lucht in en vormden het metalteken toen
‘Only Want You’ eindelijk werd ingezet en ‘Don’t speak’ in een
moeite mee op sleeptouw werd genomen in de kopgroep. Pas bij ‘Make
Believe’ werd het echter duidelijk dat deze band een nieuwe plaat
heeft. Ze gingen duidelijk voor de “best of Eagles of Death
Metal”-aanpak en lieten het uitgebreid voorstellen van het zeer
matuur klinkende ‘Heart On‘ over aan de vakkundigheid van de
lokale cd-speler. Of dat een juiste keuze is, valt niet te zeggen
want de set waarin meer stukjes ‘Heart On’ worden gepuzzeld blijft
tot op heden onbekend, maar het legde het concert van gisteren
zeker geen windeieren. Hoogtepunten als de cover ‘Stuck in The
Middle’, ‘Whorehoppin”, ‘I Only Want You’ en het onvermijdelijke
‘Boy’s Bad News’ als afsluiter, bewijzen dat eens te meer.
Hoe aanwezig Hughes door zijn pose en zijn bindteksten – “Let’s
hear it for Rock’n Roll” blijft een classic – ook is, zo
afwezig is hij in de nummers zelf. Het gebeurde maar zelden dat hij
ten volle boven het geweld van zijn band uitraakte. Laten we wel
wezen dat het pure muzikale rockwerk best aan The Black Box
Revelation kan overgelaten worden maar op het gebied van
entertainment en tenenkrullend plezier bestaat er geen betere band
dan Eagles of Death Metal. Het af en toe in de soep draaien van de
intro’s wordt graag vergeven.
Het gebeurt niet vaak dat de AB zo gillend en kirrend een band
uitwuift, maar Hughes en de zijnen lukt het telkens weer. Hughes
vergat dan ook deze keer weer niet om de aanwezigen uitgebreid te
bedanken voor de vleugels die ze hen gaven en kon het
tegelijkertijd niet laten om even een sneer te geven aan hen die
hem afgeschilderd hadden als de “Ned Flanders of Rock’n Roll”. Ter
vergeving speelde hij mooi en moederziel alleen ‘Midnight
Creepers’. Men zou haast kunnen spreken van een gevoelig
EODM-moment.
Vaag klonk er een Rolling Stones-riff uit zijn gitaar en hij vroeg
zich luidop af of hij hiermee die andere “fancy hollywoodrockers”
het podium op zou krijgen. ‘Brown Sugar’ zelf liet hij over aan het
publiek om in te vullen maar dat bleef hier en daar omwille van
leeftijdsredenen toch een beetje haperen in deze tekst.
‘Cherry Cola’ en ‘Wanna Be in LA’ kregen af te rekenen met steeds
joliger wordende jongemannen die in navolging van de eerste dappere
krijger allemaal wel eens op het podium naast The Devil zelf wilden
staan om vervolgens zich terug in het publiek te werpen.
Er werd weinig gerucht aan gegeven door de bandleden zelf totdat
Jesse vriendelijk vroeg of hij bij het laatste nummer eindelijk een
handvol mooie vrouwen op het podium zou kunnen zien, die liefst nog
een stukje konden dansen. U vraagt wij draaien, moet het jonge grut
op de eerste rijen gedacht hebben en plotsklaps veranderde het
podium in een dansend vrouwenclubje met ‘Speaking in Tongues’ als
tapijtje. Eagles of Death Metal werden langzaam weggedrukt door een
muur van vrouwen die graag hun one moment of fame wilden.
Het licht van EODM ging zoals Jesse het graag heeft uit met ‘Let’s
Hear it for the Ladies’ en met heel veel borsten.
It’s all rock’n roll, baby!
