De Amerikaanse traditionals die hij brengt mogen dan wel publiek bezit zijn, Sam Amidon is dit voorlopig nog niet. En die onbeduidendheid omarmt hij schaamteloos: in de intieme Witloofbar verzorgt de folkartiest een bescheiden en triviaal optreden.
{image}Verfrissend, dat alledaagse. Het wekt weemoed op naar tijden toen concerten nog niet gepaard gingen met lasershows en meerdere outfitchanges. Een optreden van Sam Amidon — “Samamidon” wanneer in samenwerking met Thomas Bartlett — is als een ode aan kleinschaligheid: Amidon gebruikt slechts een microfoon, een gitaar of banjo, en zijn stem om een avond te vullen. Het sluiten van een cameralens door een aanwezige fotograaf klinkt soms luider dan Amidons fluisterende vibrato.
Ook in zijn muziek waagt hij zich (nog) niet aan iets groots. Eigen teksten schrijft hij niet, hij bewerkt de klassieke folknummers waarmee hij als Amerikaan opgroeide. Zijn arrangementen op debuut But This Chicken Proved Falsehearted blijven vooral trouw aan die conventionele versies: de akoestische gitaar en de banjo spelen de hoofdrol in de weinig afwijkende bewerkingen.
Opvolger All Is Well benadrukt een meer hedendaagse interpretatie van de klassieke folkliederen. Producer Valgeir Sigurðsson (ook bij het IJslandse platenlabel Bedroom Community) zorgde voor een modern en beweeglijk geluid, wat een interessante spanning creëert met het klassieke folkse erfgoed.
Deze spanning is ook alomtegenwoordig in het optreden van Sam Amidon: een spel tussen concreet en abstract, tussen banaliteit en diepgang, tussen uitbundigheid en introversie. Zo worden folksongs als “Wild Bill Jones”, het getormenteerde “Oh Death” en het speelse “Wedding Dress” afgewisseld met de hedendaagse popsongs “Head Over Heels” van Tears For Fears en “Relief” van R. Kelly.
En meer zelfs: Amidon zoekt zulke spanning bewust op. Het prachtig sussende “1842” krijgt een uitdagende insteek en wordt deels op banjo, deels op gitaar gespeeld. De zanger blijft bovendien niet veilig onder het plafond van zijn stembereik, maar loopt gretig tegen de grens ervan aan, wat soms dan ook onvermijdelijk een valse of gemiste hoge noot oplevert.
Sam Amidon streeft ernaar de liedjes van zijn jeugd vast te leggen op een hoogstpersoonlijke wijze — met zijn eigen accenten en arrangementen — en deze over te dragen naar de volgende generatie. Een nobel streven, dat hem op een koude winterdag gelukkig ook tot in onze Belgische zalen bracht.
