‘To Willie From Phossy’ staat in goudkleurige letters op het cd’tje
geschreven dat ‘To Willie’ heet. Enige duiding is hier op zijn
plaats: in 1977 bracht Willie Nelson een eerbetoon uit aan de op
dat moment twee jaar overleden country-artiest Lefty Frizell. Het
plaatje bevatte tien covers en kreeg de naam ‘To Lefty From Willie’
mee. Vandaag – u voelt het al komen – brengt Phosphorescent, ook
wel Mathew Houck, een eerbetoon aan Willie Nelson, nog steeds onder
de levenden. Het zijn elf covers uit het gigantische Nelson-oeuvre
(77 studio-albums!) in de gekende stijl van Phosporescent. Of
Phossy, zo u wil.
Matthew Houck maakt sinds niet zo lang na de eeuwwisseling muziek
onder de naam Phosphorescent en kwam positief in de aandacht met
‘Aw Come Aw Wry’ (2005), maar zeker ook met ‘Pride’ van twee jaar
geleden. ‘To Willie’ is zijn vierde lp en meteen ook zijn meest
toegankelijke. Nergens wordt de plaat vervelend en geen enkel
nummer hadden we liever geschrapt gezien, maar dit een volledig
geslaagd project noemen, gaat een brug te ver. Daarvoor passen te
veel songs in de categorie ‘gewoon oké’.
Gelukkig zijn er enkele die deze overstijgen waaronder ‘I Gotta Get
Drunk’, ‘Permanently Lonely’ en in mindere mate ‘Reasons to Quit’.
‘I Gotta Get Drunk’ valt vooral op door zijn behoorlijk snelle en
vrolijke ritme. De begeleiding – zes muzikanten – is fris, de lead
gitaar licht wervelend en de sfeer leunt aan bij de Dylan van de
tweede helft van de jaren zestig. ‘Permanently Lonely’ gaat
regelmatig even instrumentaal en komt daar goed mee weg. Het is een
synthesizer die hier het mooie weer maakt maar ook Mathews
elektrische gitaar houdt het allemaal sfeervol. Een voorbeeld van
de betere, en hier erg typische americana van Phosphorescent is
opener ‘Reasons to Quit’.
Wat hebben we nog in de aanbieding? ‘Too Sick to Pray’ is het enige
nummer dat onder de drie minuten duikt, laat zich vooral door piano
begeleiden en gaat op het einde wat zuiders klinken. ‘It’s Not
Supposed to Be that Way’ is een ballad met bescheiden begeleiding
en de backing vocals van Angel Deradoorian. Behoort beslist tot de
betere helft. ‘Can I Sleep In Your Arms’ is vooral traag en haalt
zijn kracht uit samenzang en het bijkomende kooreffect. Vooral het
einde van ‘The Last Thing I Needed (First Thing This Morning)’ is
muzikaal interessant, voornamelijk door de pedal steel van Ricky
Ray Jackson. ‘The Party’s Over’ is gezien het thema een bijzonder
passende afsluiter. Na een rustige aanloop over een feestje gaat
het nummer gezwinder verder over hoe iedereen naar huis mag gaan
maar geen zorgen want morgen doen we het gewoon opnieuw. Was het
maar allemaal zo gemakkelijk.
‘To Willie’ is geen geheel succes, zeker niet in het licht van de
vorige Phosphorescent-platen. Het is een best aangename
luisterplaat waarin Matthew Houck in de aanpak van zijn
Nelson-covers net genoeg variatie kan stoppen om niet te gaan
vervelen. Volgende keer terug eigen nummers, Phossy!
www.myspace.com/phosphorescent
