Een coveralbum uitbrengen getuigt van een ongelooflijke luiheid en een ongelooflijk lef. De songs zijn al geschreven, ze zijn gekend door het publiek, en waarschijnlijk ook geliefd. Het is hun sterkte maar ook hun zwakte, want wat draagt een cover bij als hij niet wezenlijk anders klinkt dan het origineel?
Eigen interpretaties lopen evenwel het gevaar te verzanden in een pastiche of een flauw zwaktebod dat nergens heen gaat, getuige de vele punkrockcovers die medio jaren negentig de radiogolven teisterden. Pas wanneer een artiest een eigen stem heeft en niet bang is de cover volledig naar zijn of haar hand te zetten, kan de song opnieuw beoordeeld worden als een uniek nummer dat losgekoppeld is van zijn stamvader.
De Noorse Susanna Wallumrød bewees op de twee platen die ze samen met Mørten Qvenild onder de naam Susanna And The Magical Orchestra opnam dat haar eigenzinnige interpretaties van het muzikale werelderfgoed niet hoefden onder te doen voor de originelen. Daarna schoof ze haar magisch orkest en zijn elektronische gadgets dan ook aan de kant voor een sobere soloplaat (Sonata Mix Dwarf Cosmos) waarop vooral eigen composities stonden.
Op de opvolger Flower Of Evil staan slechts twee eigen nummers (“Wild Is The Will” en “Goodbye”) op een totaal van veertien songs, maar door opnieuw voor een sobere, akoestische aanpak (met de nadruk op piano en orgel) te kiezen, is het verschil met de vorige plaat nauwelijks merkbaar. Susanna heeft er immers nog steeds een handje van weg om songs tot op het bot uit te kleden en dan volledig herop te bouwen. Ditmaal gaat ze onder andere Nico (“Janitor Of Lunacy”), Bonnie ‘Prince’ Billy (“Joy And Jubilee”) en Prince (“Dance On”) te lijf waarbij ze er opnieuw in slaagt om de herkenbaarheid van de song in stand te houden en bovendien het nummer naar haar eigen universum te vertalen.
Zo is het verbazingwekkend hoe ze “Without You” (Badfinger, maar vooral bekend geraakt in de kleffe versie van Mariah Carey) omtovert tot een verstilde ballad (samen met Will Oldham). Alsof het nummer altijd al zo bedoeld was. Dat de song zich net als “Changes” van Black Sabbath uitstekend leent tot een interpretatie, is uiteraard mooi meegenomen maar doet geen afbreuk aan Susanna’s werk. Wie daaraan twijfelt, wordt sowieso het zwijgen opgelegd door haar versie van Abba’s up-tempo discostamper “Lay All Your Love On Me” dat hier een knappe pianobewerking krijgt en het moeiteloos tot de beste song van de plaat schopt.
Susanna’s aanpak is zonder meer opmerkelijk — beluister “Can’t Shake Loose”, of “Vicious” van Lou Reed en probeer geen kippenvel te krijgen — alleen klinkt het na een aantal songs te veel als een formule waardoor de aandacht automatisch verslapt en de pracht van de individuele nummers als “Jailbreak” (Thin Lizzy), “Don’t Come Around Here No More” (Tom Petty) en het eigen nummer “Wild Is The Will”dreigt te verdwijnen. De schuld daarvoor ligt echter net zo min bij de luisteraar als bij Susanna, hoe paradoxaal dat ook mag klinken.
Het probleem van Flowers Of Evil is namelijk niet het gebrek aan kwaliteit van de songs maar situeert zich op zijn emotionele impact. Wie de nummers echt wil voelen, moet er zich namelijk volledig aan overgeven, alleen is dat een plaat lang vaak niet mogelijk. De impact van het album is te groot om in één ruk oprecht te ondergaan waardoor ze automatisch gedoemd is om enkel bij speciale gelegenheden beluisterd te worden, of in beperkte dosissen geconsumeerd.
Flower Of Evil is een album dat het hart raakt zonder voor de geijkte paden of clichés te kiezen. Nu Susanna de elektronica achterwege heeft gelaten, wordt pas echt duidelijk welke naakte emoties onder het oppervlak schuilen. Dat ze die gevoelens weet op te roepen middels de nummers van derden, is in dit geval zelfs des te opmerkelijk te noemen. Wie zei nu ook alweer dat een coveralbum een gemakkelijkheidoplossing was?
