En zo zijn we terug bij af. Een dikke tien jaar na high
concept comedy ‘Liar Liar’ keert Jim Carrey terug naar de
veilige basis die hem de status opleverde van meest succesvolle
komiek van de jaren negentig. Begrijpelijk, want ondanks zijn
aanwezigheid in één van de beste films van het afgelopen decennium,
‘Eternal Sunshine of
the Spotless Mind’, is de man met de rubberen smoel al lang
niet meer de onbetwiste king of comedy. Het matige succes
van ‘Fun With Dick
and Jane’ en de stinkerprestatie van ‘The Number 23’ hebben
Carrey’s starpower een flinke deuk gegeven, terwijl
kliekjes als The Frat Pack en de bende van Apatow hun opmars
beleefden. Carrey’s poging om het kroontje te heroveren komt dus in
de vorm van de beproefde formule die hem eerder al met ‘Bruce Almighty’ een
commerciële tweede adem opleverde. Al een geluk dat het
oerconventionele, maar gezapig voorbijtrekkende ‘Yes Man’ net iets
aangenamer is dan de niet zo goddelijke komedie. Meer zelfs, er zit
zowaar wat oprechte charme verborgen tussen de voorspelbare
strapatsen van de man die zijn volk leerde communiceren langs het
achterwerk.
Carrey speelt Carl Allen, een saaie bankbediende die na zijn
mislukte huwelijk elke ervaring of uitdaging in het leven
strategisch ontwijkt. Hij gaat zelden uit, beantwoordt nooit
telefoonoproepen van onbekende bellers en zit al vijf jaar
vastgeroest in een nietszeggende job. Carl zegt neen tegen het
leven en dat levert hem – niet geheel verrassend – een weinig
boeiend bestaan op. Tot hij wordt aangepord door een oude vriend om
een carpe diem predikende seminarie (Terence Stamp mag even goeroe
spelen) bij te wonen. Hij beslist om vanaf nu ja tegen alles en
iedereen te zeggen… wat de gevolgen ook mogen zijn.
Het hoeft uiteraard niet te verbazen dat de ontelbare impulsieve
ja’s voor de nodige komische – zeg maar hilarische – situaties
moeten zorgen. Van een bevrijdende bungeesprong over een nachtje
doorsteken met Red Bull in de aders tot een blowjob van een
gewillig oud vrouwtje. Het zit er allemaal in, soms flauw, soms
leuk, maar nooit wereldschokkend grappig. Het zijn de
onvermijdelijke nummertjes die Carrey wel moét opvoeren om zijn
mainstreamfans te plezieren. Die grote tanden blootgrijnzen, de
gebruikelijke slapstick opvoeren en zijn gezicht volhangen met
plakband. Eens een smoelentrekker, altijd een smoelentrekker, zo
blijkt. Regisseur Peyton Reed (‘Down With Love’, ‘The Break-Up’) is
echter wel zo slim geweest om doorheen de lach-of-ik-schietsketches
ook een zacht smeulend romantisch verhaaltje te weven. En het is
daar dat het generische ‘Yes Man’ zijn onverwachte pluspunten
scoort.
Want in tegenstelling tot de cynische nasmaak van ‘Bruce Almighty’ klopt er
een peperkoeken hartje onder de formuleverpakking van ‘Yes Man’.
Carrey doet zijn ding met zijn ogen dicht, de levenslesjes (wist je
dat soms eens ‘nee’ zeggen ook mag?) hangen als een flosj
boven het hoofd te bengelen, maar de herontdekte levensvreugde van
het hoofdpersonage voelt niet fake aan en de puppy love
tussen Carl en Allison (een ongelooflijk schattige Zooey Deschanel)
komt geloofwaardig over. Op die manier krijg je een paar kleine,
bijna onopmerkzame momentjes die toch blijven kleven. Let maar eens
op de blinkende oogjes van Jim Carrey, wanneer hij naar een
muziekoptreden – schitterende scène trouwens – van zijn love
interest gaat kijken. Geen gekrijs, geen gekke stemmetjes,
geen rondwapperende ledematen, maar een allesonthullende verliefde
blik die de verkleumde tenen doet tintelen. Eigenlijk doet ‘Yes
Man’ op zijn beste, meer ingehouden momenten een piepklein beetje
denken aan ‘Stranger
Than Fiction’, dat geniale brokje metacinema waarin Will
Ferrell ook al een saaie piet speelde die opeens beslist om het
leven met volle teugen op te snuiven. Een veel betere prent,
absoluut, maar alleen al het feit dat ‘Yes Man’ er raakvlakken mee
zoekt is al een kleine chapeau waard.
Met een beetje goede wil kunnen we upper ‘Yes Man’ klasseren
onder de milde meevallers. Ja, eigenlijk is dit het soort cinema
dat Jim Carrey al tien jaar ontgroeid zou moeten zijn en ja, het
blijft allemaal veel te veilig en voorspelbaar binnen de lijntjes,
maar de grote ergernissen blijven uit, het tempo zit lekker en je
kan anderhalf uur verdwalen in de prachtige blauwe kijkers van
Zooey Deschanel. Geef toe, er bestaan ergere dingen in het
leven.
