2008 volgens Dennis


’t Is gek: je overloopt de filmtitels die je in 2008 hebt gezien,
en je merkt dat het merendeel van de echt memorabele prenten
eigenlijk in 2007 werd gemaakt, maar hier kort na nieuwjaar in de
zalen kwam. De oscarbuit van vorig jaar leverde pareltjes op als
‘No Country For Old Men’, ‘There Will Be Blood’ en ‘Juno’. Daarna
volgde er een lange, lange periode van middelmatige
blockbusters, met het mega-gehypete ‘The Dark Knight’ en
het mooie ‘WALL-E’ als de twee uitschieters, maar zonder dat er
iets ons echt van de sokken heeft kunnen blazen.

Niet dat we de hoop moeten verliezen: het begin van het jaar is
traditioneel een erg rijke periode in de cinema, en al die
kwalitatieve kleppers van 2008 zullen ons in januari en februari
bereiken. ‘Frost/Nixon’ is een drama van Ron Howard over Richard
Nixon na zijn ondergang en wordt nu al getipt voor een resem
oscars. Met ‘Slumdog Milllionaire’ keert Danny Boyle terug naar
zijn low budget roots, en de reacties aan de andere kant
van de oceaan zijn alvast extatisch. In ‘Revolutionary Road’ komen
Leonardo DiCaprio en Kate Winslet opnieuw samen, tien jaar na
‘Titanic’, ditmaal in een regie van meneer Kate Winslet, Sam Mendes
(‘American Beauty’). En dan is er nog David Finchers ‘The Curious
Case of Benjamin Button’, Steven Soderberghs tweeluik over Ché
Guevara en… euhm… ‘The Pink Panther 2’! Oké, vergeet die
laatste.

Anyway, we hebben dus nog wel wat om naar uit te kijken
de komende weken. Een terugblik geeft alvast deze top 10 en flop
5.

Top 10

1. There
Will Be Blood

Hoe zeer ik het de gebroeders Coen
ook gunde, Paul Thomas Anderson had echt met een oscar naar huis
moeten gaan voor dit indringend, gecontroleerd en verrassend
gedisciplineerd portret van de ultieme harteloze zakenman. Niet
voor iedereen, maar wel briljante cinema.

2. Before
the Devil Knows You’re Dead

Wellicht de meest
onderschatte film van het voorbije jaar: niemand leek er echt van
wakker te liggen, maar de ruim 80-jarige Sidney Lumet draaide wel
een ijzersterk thriller-drama over familiebanden en losers
die maar niet kunnen ophouden met verliezen. Inventief opgebouwd,
aangrijpend en met twee fenomenale hoofdrollen.

3. No
Country For Old Men

Het einde was een what
the fuck-
ervaring om u tegen te zeggen, maar hoe meer tijd er
over gaat, hoe meer deze pikzwarte noodlotsthriller in je hoofd
komt spoken. Ik heb trouwens nog steeds nachtmerries over het
kapsel van Javier Bardem.

4. Il y a
Longtemps Que Je t’aime

Een tijdbom van een film:
een hele tijd voel je helemaal niks en dan opeens, naar het einde
toe, beng, explodeert het hele ding in een schitterend
emotioneel vuurwerk. Zij het dan wel eentje van het ingehouden
soort.

5. WALL-E
Oké,
ik ben een eitje, so sue me. Het eerste half uur van
‘Wall-E’ is echter een miraculeus stukje cinema, dat op zich al een
plaatsje in deze lijst waard is. Daarna verliest de film z’n grip
een beetje, eens de mensen geïntroduceerd worden, maar ‘Wall-E’
blijft sowieso een artistieke voltreffer.

6. Juno
Een
zeldzame film die echt genres overstijgt: de onmogelijk
intelligente én schattige Ellen Page (hoewel ik natuurlijk eerst
naar het intellect kijk, ahum) bevestigt haar belofte van
‘Hard Candy’ in een film die oprecht grappig en ontroerend is.
Honest to blog.

7. Import/Export
Zelden
zo gedeprimeerd bij een film buitengelopen als bij deze mokerslag.
Zorgvuldige kadreringen drukken je enkel nog harder met je neus op
de onwelriekende feiten. Bekijk hem liefst met het nummer van de
zelfmoordpreventielijn in de hand.

8. Be
Kind Rewind

Michel Gondry maakte een over het
hoofd gezien pareltje: een Frank Capra-achtige fabel over pure
filmliefde en een terugkeer naar eenvoudige dingen – zoals
videocassettes en speciale effecten met visdraden en
speelgoedautootjes.

9. Charlie Wilson’s
War
Mike Nichols kan het nog steeds en Tom Hanks
toont eindelijk nog eens dat hij kloten aan zijn lijf heeft in een
bijtende satire die een opvallend entertainende blik biedt op het
begin van de Amerikaanse betrokkenheid in Afghanistan. En waarin
Philip Seymour Hoffman duidelijk dik tegen zijn goesting Fins heeft
moeten leren.

10. The
King of Kong

Deze heb ik er vooral ingestoken om
even wat aandacht op de documentaires te vestigen – een ultiem
bewijs dat die vorm even onderhoudend en plezierig om naar te
kijken kan zijn als eender welke fictiefilm, is deze ‘King of
Kong’, over de lichtjes zielige subcultuur van gameverslaafden. Wat
voor mens ben je als je ambitie zich beperkt tot het bereiken van
een kill screen bij ‘Donkey Kong’?

Eervolle vermelding gaat naar ‘The Dark Knight’ – beter zal een
blockbuster niet snel worden en ‘Redacted’ van Brian De
Palma (veel mensen vonden er niks aan, maar reken maar dat het
ballsy is)…

Wat was dit jaar het meest zum kotzen? Sorry,
Gaston…

1. Christmas in
Paris

Op de valreep toch nog alle concurrentie
ingehaald: ‘Christmas in Paris’, een I can’t believe they made
it-
ervaring waar je niet van terughebt. Rekwisieten
verschijnen verdwijnen naargelang ze er zin in hebben, de monteur
was kennelijk strontbezopen en het scenario is een bijeenraapsel
clichés en dialogen die ze zelfs niet in ‘Familie’ zouden durven
steken. Hans Royaards mag Gaston Berghmans (en de rest van zijn
cast) gerust zijn verontschuldigingen aanbieden.

2. I Know
Who Killed Me

Deze hoort eigenlijk niet in dit
rijtje thuis, omdat hij vierkant in de categorie “zo slecht dat hij
weer goed wordt” valt. Lindsay Lohans prostethische been ligt aan
het stopcontact op te laden terwijl ze het beest met twee ruggen
maakt met een jongen die niet weet wat er hem overkomt. Zelden zo
hard gelachen dit jaar.

3. Love
in the Time of Cholera

Een typische
literatuurverkrachting: een langdradig, pathetisch
would-be epos dat alle poëzie van de roman reduceert tot
sentimenteel geleuter. Ouch.

4. The
Happening

Zal M. Night Shyamalan ooit nog een
grip op zijn carrière krijgen? Deze
apocalyptische-thriller-op-prozac doet alvast het ergste vermoeden.
Mark Wahlberg mompelt tegen planten aan en ondanks het feit dat hij
als verdoofd door de hele film schuifelt, slaagt hij erin om
letterlijk sneller te lopen dan de wind. Sense, it makes
not.

5. The
Bucket List

Als je niet lang meer te leven hebt,
zet deze film dan alsjeblieft niet op je to do-lijstje
voordat je de pijp aan Maarten geeft. Een oppervlakkig en
sentimenteel scenario, slechte special effects en twee
hoofdrolspelers die totaal vergooid worden. Dat is het wel zo’n
beetje.

Beste films van dit jaar die ik niet heb
gezien:
elk jaar zijn er wel enkele films die iedereen
geweldig vindt, maar waar ik zelf niet geraak omdat a) Peter of
Barbara hem bespreken; b) ze zo kort in de zalen draaien dat ik er
gewoon geen tijd voor heb; c) ik weer enkele maanden lang in de
diepten van een Hitchcock- of Spielbergkick zit (die specials
schrijven zichzelf niet, hè luitjes). Moet ik binnenkort dus zeker
inhalen op dvd: ‘Entre Les Murs’ en ‘Waltz With Bashir’, allebei
prominent aanwezig in de top tien van Peter en Barbara. Ik geloof
ze graag.
Leukste grap van het jaar: de truc met het potlood
van The Joker in ‘The Dark Knight’.
Mokerslag-in-een-onverwachte-film: ‘Happy
Together’, een verrassend sterke Vlaamse film met een compromisloos
einde, dat je nog wel een tijdje bij blijft.
Meest overschatte films van het jaar: gedeelde
prijs voor ‘The Dark Knight’ en ‘Loft’. Allebei goeie films, daar
niet van, maar onsterfelijke meesterwerken zijn dit echt niet,
hoor. Een jaar tijd en een beetje afstand zal allicht wonderen
doen. O ja, en mijn mede-filmdiggers zullen het me nooit vergeven,
maar ‘Atonement’ was wat mij betreft eerder een héél nadrukkelijke
poging om een klassieker te maken, dan een effectieve klassieker.
Geen slechte cinema, maar kon het nog meer onder de indruk van
zichzelf zijn?
Grootste teleurstelling: ‘Indiana Jones and the
Kingdom of the Crystal Skull’. Nog een geluk dat ‘The Bucket List’
er was, of hij had misschien zelfs in de flop 5 moeten staan.
Waarom toch, Steven, waarom?!
Mindfuck van het jaar: ‘Synecdoche, New York’ is
nog niet bij ons uitgekomen, maar wanneer dat wél gebeurt, gaat u
er louter op eigen risico naar kijken. Charlie Kaufman heeft een
waarschijnlijk briljante film gemaakt, maar je hebt zin om
vrijwillig in een psychiatrische inrichting binnen te kruipen eens
het afgelopen is.
Beste quote van het jaar: “When you want your
name written into history, you’ve got to pay the price!”

Uitgesproken in de documentaire ‘The King of Kong’ door Billy
Mitchell. Hij verwijst naar een recordscore in het klassieke
videospelletje ‘Donkey Kong’. Zo zie je maar, er zijn altijd mensen
nog zieliger dan jezelf.

Voilà, dat is het zo’n beetje. Rest er mij alleen nog om even
wat waardering te vragen voor het kapsel van Nicolas Cage in
‘National Treasure 2: Book of Secrets’ én ‘Bangkok Dangerous’.
Allemaal samen: hip-hip-hip! Hoera!

Tot volgend jaar, kids!

recent

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

verwant

2011 volgens Dennis

Het is pas als je een oplijsting van de...

De top en flop van 2010 volgens Dennis

Zo lang je tijdens de zomer de grote blockbusters...

2009 volgens Dennis

We hebben een goed, maar niet uitzonderlijk filmjaar gehad....

2007 volgens Dennis

2007 - zijn regeringsvorming, zijn natte zomer, zijn films....

2006 volgens Dennis

De kans dat 2006 ooit gekend zal staan als...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in