Wat doe je als je bijna tranerige ogen krijgt van de wierook die de
critici over je groepje heen spuiten? In de luwte een andere band
uit de grond stampen vaneigenst! Voor de grap bundelde Alex Turner
van Arctic Monkeys de krachten met de al bijna even belachelijk
getalenteerde Miles Kane (van The Rascals) en The Last Shadow
Puppets waren geboren. Onder die nom de plume graven de
twee Britse jonkies als een eeneiige tweeling in de golden
sixties en het resultaat laat zich raden als de clou in een
boek van Aspe. Het tweetal wordt zo mogelijk op nog lyrischer
kwetterende loftrompetten getrakteerd. Stellen dat The Last Shadow
Puppets die lof verdienen, is meedingen naar de hoofdprijs in de
verkiezing ‘Understatement van het jaar’.
Alles waar Alex Turner met z’n grijpgrage vingers naar graait,
lijkt wel in goud te veranderen. Toch is de titel ‘Koning Midas van
de Britse muziekscène’ net iets te veel eer voor het 22-jarige
talent. Zo was de verhouding tussen het wat inconsistente Arctic
Monkeys-debuut ‘Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not‘
en de kirrende extase van het verzamelde journaille volledig zoek.
De uitgebalanceerde opvolger ‘Favourite
Worst Nightmare‘ rechtvaardigde de ejaculerende lofbetuigingen
dan weer des te meer.
Idem voor ‘The Age Of the Understatement’. Kane en Turner raakten
gefascineerd door de theatrale dramatiek van ‘Scott Walker Sings
Jacques Brel’ en besloten om zelf een Spectoriaanse wall of
sound rond hun popsongs te metsen. Evenwel zonder ze te
verstikken, want hoewel The Last Shadow Puppets schaamteloos
flirten met de 60’s, is hun speelse sound en okselfrisse dynamiek
zo hedendaags als over de kop gaande banken.
Als binnenkomer kan het titelnummer alvast tellen: de ritmesectie
raast in galop door een desolaat landschap terwijl Kane en Turner
met hun harmonieuze samenzang de song stevig de sporen geven. Reken
daar nog de epische strijkerspartijen van Owen Pallett bij en het
onweerstaanbare hoefgetrappel is compleet. Jolly Jumper op speed!
Die majestueuze arrangementen vormen overigens een imponerende rode
draad van de plaat. In tegenstelling tot zijn grilliger soloproject
Final Fantasy ontbindt de Canadees al zijn duivels met glorieuze
strijkers en blazers die heerlijke speelkameraadjes vormen voor de
songs van Turner en Kane. Als ravottende belhamels stoeien ze onder
meer met de dartele stop-start-structuur van ‘Calm Like You’, het
pompende ritme van ‘Seperate And Ever Deadly’ en de onvoorspelbare
tempowisselingen van het fabuleuze ‘Black Plant’.
Fans van Arctic Monkeys voelen het waarschijnlijk al tintelen in
hun kleine teen: het brede, gesticulerende gebaar van The Last
Shadow Puppets heeft weinig uitstaans met de gortdroge, afgebeten
sound van hun favoriete arctische aapjes. Ook de tragere songs zijn
namelijk staaltjes filmische pracht met strijkers die aan de
avonturen van Ian Fleming’s bekende geheime agent doen denken. In
‘My Mistakes Were Made For You’ zien we in onze verbeelding Roger
Moore de lakens over zich heen trekken met een bevallige deerne
tegen hem gedrapeerd. ‘Meeting Place’ en ‘Time Has Come Again’ zijn
met hun satijnen badjas van violen dan weer verleidelijker dan Maud
Adams in ‘Octopussy’.
Die muzikale charme staat echter haaks op de vaak giftige teksten.
Als twee opgenaaide adders spuwen Turner en Kane hun venijn over de
grilligheid van de liefde. Die frustraties vormen echter de
brandstof die de plaat voortstuwt. ‘Only The Truth’, met de vrouw
als hypocriete sirene in de hoofdrol, kon in al z’n broeierige
vurigheid de soundtrack zijn bij een shoot-out in een
spaghettiwestern. ‘She’s the one/By the riverbank/So it’s
easier for her/To drown you‘, klinkt het gemeend. In het
gejaagde ‘I Don’t Like You Anymore’ spreken de waanzinnige,
getergde kreten zo mogelijk nog meer boekdelen.
Wie ‘The Age Of The Understatement’ afdoet als een holle
vingeroefening in nostalgie, wensen we een etterende
geslachtsziekte toe. Deze plaat is namelijk zoveel meer dan een
lofzang op de jaren zestig. Alle stijlkenmerken van die periode
zijn dan wel aanwezig, maar Turner en Kane zetten ze moeiteloos
naar hun hand en injecteren een 21e-eeuwse furie en
dynamiek in de songs die naar adem doet happen. Het duizelt ons
bijna voor de ogen wanneer we denken aan de platen die deze
youngsters binnen 10 jaar zullen maken.
http://thelastshadowpuppets.com
www.myspace.com/thelastshadowpuppets
