De postmetal moet gesmeed worden als ze heet is, dat heeft Isis
goed begrepen. De bekendste navolgers van genrepionier Neurosis
brengen met de stiptheid van een Zwitsers horloge nieuw werk uit en
de ene toer na de andere wordt ondernomen om het muzikale geloof te
verspreiden. Dat de Amerikanen geen onaardige profeten zijn, mag
blijken uit de gestadig groeiende aanhang van de band. Bovendien
bleek Vlaanderen een vruchtbare kweekvijver voor het genre met o.
a. Amen Ra, Steak
Number Eight en The Black
Heart Rebellion, bands voor wie Isis ondertussen zelf pioniers
zijn. Het hoefde dan ook niet te verwonderen dat de band voor een
uitverkochte balzaal van de Vooruit mocht aantreden.
Van hun eerste ep’s tot aan de laatste studioplaat heeft Isis
zorgvuldig gebeiteld en geschaafd aan hun kruisbestuiving van
postrock en metal. Van rauw en hondsbrutaal in het prille begin tot
melodieuzer en gepolijster met ‘In The
Absence Of Truth‘ als culminatiepunt van die evolutie: Isis
excelleert in een meeslepende best of both worlds die
zalft en platslaat. De logge sludge heeft stiekem de aanwezigheid
van lang uitgesponnen melodieën moeten dulden, maar aan een
gladgevijlde sound heeft Isis zich nooit bezondigd. De band is nog
steeds de nachtmerrie van menige seismograaf en ondanks een povere
geluidsmix in de balzaal deed Isis die reputatie opnieuw eer
aan.
Eerst mocht evenwel Guapo aantreden, een kwartet
excentriekelingen die zich inlaten met een bevreemdende kruising
van psychrock en drones. We kunnen ons voorstellen dat hun epische,
op improvisatie gestoelde composities op plaat roesopwekkend kunnen
zijn, maar in de balzaal zorgde de band eerder voor zakkende
oogleden dan voor gestimuleerde synapsen. We hoorden wel knappe
passages en het muzikale talent stond buiten kijf, maar nergens
wist Guapo dat reservoir te smeden tot een coherent, hypnotisch
geheel. Die fragmentering gecombineerd met hun navelstaarderige
pose zorgde ervoor dat we dit optreden al waren vergeten nog voor
het viertal van het podium slenterde.
Na Guapo kon Isis niet snel genoeg op de bühne
staan want Aaron Turner en co weten wél hoe ze een spanningsboog
als een uitgerokken staaldraad moeten smeden. Isis voegde meteen de
daad bij het woord met ‘So Did We’, de opener van het geweldige
‘Panopticon‘. Het is een subliem nummer dat erg kort
van lont is, maar de band weet evenzeer hoe ze de allesverwoestende
eruptie van distortion gestadig moeten uitstellen. Zowel ‘Dulcinea’
als ‘In Fiction’ waren daar fraaie voorbeelden van. Tantrische seks
is er niks tegen!
Toch kwam tijdens deze songs ook de grote achillespees van het
concert bovendrijven. De geluidsmix was namelijk aan de lamentabele
kant, waardoor zowel de synths, de stem van Turner als de drums
werden overstemd door de gitaren. Dat was geen ramp tijdens een
nummer als ‘Holy Tears’ dat sowieso teert op een stevig doorbloede
filet pur van een riff, maar de finesses en de gedetailleerde
opbouw van een nummer als ‘Grinning Mouths’ verdronken jammer
genoeg in de geluidsstorm.
Gelukkig was daar nog de uitgekiende setlist die de perfecte
staalkaart van de sound van Isis vormde. Waar in de AB nog
vooral ‘In The Absence Of Truth‘ centraal stond, groef de band
nu dieper in het verleden. ‘The Beginning And The End’ (uit
‘Oceanic’) was een kopstoot van jewelste en ‘Hive Destruction’ uit
de eerste ep van de band deed er nog een loodzwaar schepje bovenop.
Geen geluidsgolven met een minutieus eb en vloed-patroon, maar
ranzige sludge-chaos die de subtiliteit genadeloos de keel
oversnijdt. Toen ‘Carry’ werd ingezet, hingen we al in de
touwen.
Isis is en blijft emotionele oorlogsvoering met de focus van
precisiebommen en de brute kracht van een goedendag. Door de
povere geluidsmix en belabberde akoestiek in de balzaal verloor de
band aan impact, maar de Amerikanen blijven duidelijk heer en
meester in het genre dat ze zelf mee geschapen hebben. Volgende
keer de versterkers goed afstellen en we zijn van kop tot teen
content.
(Meer afbeeldingen Isis)
