AB, Brussel, 5 december 2008
Op 4 december maakte Wolf Parade zijn (succesvolle) Belgische
debuut nog tijdens het Canadese festival Étoiles Polaires in Gent.
Amper een dag later werd er meteen een vervolg aan dat optreden
gebreid in de Brusselse AB Club.
De Canadezen moesten eerst nog Soon, een rockband
van eigen bodem, laten voorgaan. Deze vijf jongens staken de koppen
voor het eerst bijeen in 2000 en hebben sindsdien al drie albums
achter hun naam weten te schrijven. Dit jaar nog brachten ze ‘As of
Yet’ uit en het was dan ook niet verwonderlijk dat er tijdens hun
optreden veel uit die plaat geput werd.
De groep stond met veel zelfvertrouwen op het podium en het vijftal
wist duidelijk waar het mee bezig was. Slecht was hun set dan ook
zeker niet, het valt alleen te betwijfelen of ze het in zich hebben
om echt de middelmaat te overstijgen.
Dat Wolf Parade meer dan een doorsnee band is,
weten we al langer. In 2005 debuteerden ze op indrukwekkende wijze
met ‘Apologies to the Queen Mary’ en dit jaar brachten ze met ‘At
Mount Zoomer’ alweer een sterke cd uit.
Hun indierock onderscheidt zich vooral van de massa door de
interessante combinatie van de stijlen van de twee leadzangers
Spencer Krug (Sunset Robdown) en Dan Boeckner (Handsome Furs). Het
resultaat van dat samenspel uit zich in inventieve en vaak ook
excentrieke nummers die uitgegroeid zijn tot het handelsmerk van de
jongens uit Montréal. Wolf Parade wordt soms wel eens vergeleken
met Arcade Fire, maar je hoort toch vooral een band met een
bijzonder individuele sound.
In Brussel moest de band het stellen zonder keyboardspeler en
‘sound manipulator’ Hadji Bakara en dat was toch ietwat voelbaar in
de kwaliteit van het optreden. Die zeer persoonlijke identiteit
waar we het net nog over hadden, ontbrak een beetje.
Terwijl de nummers met Spencer Krug op lead over het algemeen
koppig standhielden (hij is dan ook wel een ware held met die
heerlijk overslaande stem), leken vooral de songs van Boeckner niet
helemaal de impact te kunnen bewaren waar ze op de albums wel
degelijk over beschikken. Een beetje jammer en niet echt logisch,
want net als Krug gooide hij zich helemaal, wat dan weer niet
gezegd kon worden van de nogal passief ogende Arlen Thompson en
Dante DeCaro.
Nu ja, een steengoed nummer is een steengoed nummer en er moet al
heel veel gebeuren om daar verandering in te brengen, zeker als je
band uitsluitend bestaat uit schitterende muzikanten. Het bleef dus
onvoorwaardelijk genieten tijdens ‘This Heart’s On Fire’, ‘An
Animal In Your Care’ en vooral ‘Dear Sons and Daughters of Hungry
Ghosts’. Op deze momenten wordt het bewijs geleverd dat Wolf Parade
meer dan een pure cd-band is en ook live van wanten weet. Spijtig
genoeg kwam het er dus niet altijd uit.
We bleven met een gemengd gevoel achter. Wolf Parade heeft het
zeker niet slecht gedaan in de AB Club, maar van een creatieve band
als hen kan je beslist nog veel meer verwachten. Ze hébben de
nummers, ze hébben de muzikanten en normaal gezien hebben ze ook
Hadju Bakara. We kijken nu al uit naar een hopelijk gauw volgende
herkansing.
‘At Mount Zoomer‘ van Wolf Parade is nu uit bij
Konkurrent.
(Meer afbeeldingen Wolf Parade – Soon)
