Het was veeleer uit antropologische interesse dan uit muzikale
passie dat we die avond naar de Brusselse Ancienne Belgique –
onderhand een tweede thuis – trokken. De keren dat Joan As Police
Woman het laatste lustrum in België concerteerde zijn net als de
Amerikaanse nationale schuld niet meer bij te houden op een simpel
decimaal rekenmachientje, en de laatste keer dat wij miss Wasser
aan het werk zagen, blies ze ons allerminst van ons voetstuk.
Voor Joan de haar ondertussen zo bekende bühne mocht betreden,
warmde José James de zaal op. Dat deed hij onder
begeleiding van Jef Neve – we houden van de manier
waarop James Neve stem gaf – uitstekend. James brengt jazz die
dicht aanleunt bij zowel Ol’Blue Eyes als Chet Baker , zegt men –
leer ons jazz kennen -, knipoogde tegelijk naar Coltrane en Kanye
West, en bracht ons bijna anderhalf uur lang in vervoering.
Anderhalf, jawel, want José James het voorprogramma noemen, zou de
set van de man oneer aandoen zijn. James doet soms wat
navelstaarderig aan, maar heeft een stem als Klokke Roeland, en
maakt het wat elitaire jazzgeluid verteerbaar voor een breed
publiek. Nauwelijks 28, maar nu al koesteren. Ook ons diepe respect
voor wat Jef Neve al die tijd achter zijn piano deed, schijnbaar
met het plezier van een puber, maar de expertise van een ervaren
rot.
Joan As Police Woman deed ons al huilen van bij de
start. Om het einde van de Bush-era te vieren – dat deed ze luidop
voor aanvang van To America – had ze zichzelf en bassist
teruggekatapulteerd naar het Ancien Régime, de tijd van de
potsierlijke maar altijd weer schreeuwlelijke pruiken. Komt daar
nog eens bij dat bassiste en publiekslievelinge – ook uw dienaar
telt als publiek – Rainy Orteca niet present gaf, het voelde als
een oude bekende met alzheimer.
De set zelf begon met ‘Honor Wishes’, maar het duurde tot ‘The
Ride’, het vierde nummer alvorens we een teken van herkenning
gaven. Hier was de Joan Wasser die ons een jaar
eerder zo had laten kirren van plezier, terug. Daarna bracht ze
met ‘To Be Lonely’ een heus kippenvelmoment, door de wat eenvoudige
tekst tot kunstvorm te verheven. Helaas waren ‘To Be Loved’ en
‘Flushed Test’ dan al onverrichterzake de revue gepasseerd.
Ook na ‘To Be Lonely’ telden we nog slechts weinig hoogtepunten.
Joan smeet een tweetal nieuwe nummers in haar set, nummers die
aardig klonken overigens, maar het ons inziens bij elke
luisterbeurt opnieuw bedroevende niveau van jongsteling ‘To
Survive‘ bracht de set te vaak uit evenwicht. Daar waar je soms
het geluk kan hebben dat de betere nummers de mindere meesleuren
(zie: Coldplay enkele
weken terug in deze rubriek), kreeg je hier net het tegengestelde
effect. Op plaat uitstekende songs als ‘We Don’t Own It’ of
‘Christobel’ vervielen te vaak in irritant snel afgehaspelde
nummers tussen de nieuwe songs en het gegiechel en gegil van
mejuffrouw Wasser door.
Joan As Police Woman speelde net geen twee uur, en toonde in de
bissen met onder meer een enig mooie versie van ‘Real Life’ nog
eens dat ze weldegelijk de branie en het talent heeft om een zaal
een optreden om duimen en vingers van af te likken te schenken.
Helaas hebben we Joan het afgelopen jaar iets te veel matig weten
concerteren, en zal een volgend optreden op nationale bodem zonder
voorafgaande nieuwe plaat onze kouwe kleren niet meer raken.
(Afbeeldingen José James – JAPW)
