Twintig jaar nadat het eerste deel van de trilogie De Eeuwige Oorlog verscheen, brengt Dupuis een integrale uitgave op de markt. Het fascinerende verhaal blijkt nog steeds tot de verbeelding te spreken en maakt onderhand, meer dan terecht, aanspraak op een plaats in de canon van het beeldverhaal.
Sommige vondsten zijn zo geniaal dat het amper te bevatten is dat ze voortkomen uit wat eigenlijk niet meer lijkt dan een banaal idee. Zoals: een SF-roman over de Vietnamoorlog. Midden jaren zeventig schreef veteraan Joe Haldeman zijn Vietnamtrauma van zich af met The Forever War. De roman won niet lang na zijn verschijnen enkele belangrijke SF-awards en zowat tien jaar na zijn eerste uitgave kreeg De Eeuwige Oorlog een tweede leven.
In samenwerking met Haldeman leverde Marvano een stripadaptatie af van het boek. De trilogie was een eerste klepper in de collectie Vrije Vlucht, het in 1988 gelanceerde prestigeproject van Dupuis. Veertig jaar nadat Joe Haldeman in Vietnam vocht en twintig jaar nadat met Soldaat Mandella 2010 – 2020 het eerste deel van De Eeuwige Oorlog verscheen, ligt een integrale versie van de indrukwekkende strip in de winkel.
Hoewel strips uit de jaren tachtig vaak nogal kig lijken in vergelijking met de uiterst fraaie graphic novels die de laatste tien jaar verschenen zijn, blijkt De Eeuwige Oorlog verrassend goed de tand des tijds te hebben doorstaan. Daar zijn meerdere verklaringen voor. Uiteraard zijn de tekeningen van Marvano om van te watertanden. Het is bovendien opmerkelijk om vast te stellen hoezeer Marvano’s stijl hier gelijkenissen vertoont met die van William Vance in XIII. Gezien het karakter van het geserveerde verhaal hoeft dat geenszins een mankement te zijn, integendeel: zonder Marvano’s messcherpe pentrekken was De Eeuwige Oorlog waarschijnlijk zelfs beter een roman gebleven.
Want laat daar geen spat twijfel over bestaan: De Eeuwige Oorlog is een ijzersterk verhaal. Dat ligt deels aan het verteltalent van Haldeman. Zelfs tijdens scènes waarin ruimtetuigen met elkaar in conflict gaan, blijft voelbaar dat er geen pure fantasie aan de basis van dit verhaal ligt. Maar het belangrijkste aspect dat verklaart waarom De Eeuwige Oorlog opnieuw uitgegeven kan worden als was het een nieuwe strip, is dat het verdomd moeilijk is om de parallellen met het heden niet te ontwaren.
Hoe hoog De Eeuwige Oorlog – – meer dan terecht – – ook in striplijstjes allerhande staat, eigenlijk is het zeer jammer om vast te moeten stellen dat dit album nog steeds zo actueel is. De zinloze missies, de holle retoriek, zelfs de massahysterie: het zit er allemaal in en is vaak beangstigend herkenbaar, en niet alleen voor wie morgen nagelbijtend nieuwsbron na nieuwsbron consulteert om te zien wie de minst bekwame VS-president aller tijden opvolgt. Ook dichter bij huis zijn er lui die menen dat het onze plicht is Tauranen te bestrijden, al heten ze misschien anders en worden ze niet op een andere planeet bestreden, maar in een gebergte aan de andere kant van de wereldbol.
Los van alle connecties en verbanden die de lezer in De Eeuwige Oorlog kan vinden, – – of niet vinden, het hangt er maar van af met welke intentie en ingesteldheid iemand zich aan een strip als deze zet – – is dit uiteraard bovenal een ijzersterk stripverhaal dat de kwaliteiten van Collectie Vrije Vlucht nog eens in de verf zet. Met een beetje geluk vormt De Eeuwige Oorlog bovendien een kwalitatieve uitdaging voor auteurs die hun zinnen op een plekje in de collectie gezet hebben.
