Toen Bloc Party op 16 augustus op Pukkelpop stond, was niemand op
de hoogte dat ze vijf dagen later hun derde release zouden
uitbrengen. ‘Mercury’ stond op de setlist en vonden we een draak
van een nummer. ‘Flux’ hebben we altijd al behoorlijk verkeerd
gevonden. Zo gaat dat tegenwoordig met op voorhand als download
aangeboden platen: je maakt het wereldkundig op 18 augustus en op
21 augustus is het al zover. Het is de ideale manier om in een mum
van tijd je tot de talk of the town te verheffen.
‘Silent Alarm‘, de debuutplaat van Bloc Party is
intussen ook al drie jaar oud en kwam bijna gelijktijdig op de
markt met ‘Employment‘ van Kaiser Chiefs. Twee
veelbelovende Britse bands speelden zich in de kijker en stootten
door tot de hoogste regionen van de alternatieve lijstjes. Intussen
heeft Bloc Party met ‘A Weekend
In The City‘, maar meer nog vandaag met ‘Intimacy’ bewezen dat
ze het aandurven creatief op zoek te gaan naar nieuwe muzikale
terreinen en daar telkens goed mee omkunnen. Kaiser Chiefs heeft
zich dan weer iets minder creatief opgesteld en scoorde hun
grootste hit met het lachwekkende ‘Ruby’. Het is duidelijk welke
van ons de één en welke de nul verdient.
Wie ‘Flux’ heeft gehoord (en nu ook single ‘Mercury’) zal gemerkt
hebben dat Bloc Party wat aan hun geluid geschaafd heeft. Of je er
nu voor of tegen bent, het Britse viertal rond Kele Okereke heeft
elektronica ontdekt en in deze songs een dominante plaats gegeven.
Toch blijkt ‘Flux’ eerder een experiment want geen enkele song op
‘Intimacy’ heeft een gelijkaardige beat. Dan komt ‘Mercury’ nog het
best in de buurt. Na een eerste luisterbeurt zagen we de bui al
hangen. Herhaaldelijke pogingen hebben echter voor klaarheid
gezorgd want ‘Mercury’ is een fantastische single. We zijn niet
helemaal opgezet met het nogal plotse begin maar als ‘Mercury’ een
stoot wil zijn, dan maar direct met de deur in huis vallen zeker?
Wel groot: de heerlijk lage en donkere elektronicalijn, de
vervormde stem bij “retrograde” en het erg overtuigende
gebruik van koperblazers en strijkers (nieuw blij Bloc Party!) die
een vooroorlogse sfeer oproept en de spanning subliem opbouwt. De
neerwaartse spiraal die trompetten in het slot van het nummer te
voorschijn toveren is de kers op de taart. ‘Mercury’ mag dan
misschien een ‘fout’ randje hebben, de single is alvast niet uit
ons hoofd te krijgen.
Maar er is natuurlijk meer dat deze ‘Intimacy’ erg geslaagd maakt.
Net voor ‘Mercury’ opent het eveneens opgefokte ‘Ares’ het
strijdtoneel. Erg evenwichtig maakt dit de plaat niet, maar kom.
Het thema van de song is – hoe raadt u het – oorlog en in al zijn
bombast slaagt het er best in de gekheid van oorlog weer te geven
(al blijft dit nog steeds pop). “We dance to the sound of
sirens,” klinkt het. Een verdraaide wereld, inderdaad.
Het blijft sterk vooraan met ‘Halo’ en ‘Biko’. ‘Halo’ is een mooi
voorbeeld van de postpunk die we van Bloc Party gewoon zijn. ‘Biko’
is dan weer een erg geslaagde ballad. Minimale elektronica vervangt
ook hier de rockinstrumenten. Nog beter is ‘Zepherus’. De naamt
komt uit de Griekse mythologie, waar Zephyrus de westenwind was. De
koude elektronica contrasteert met de warmte die het spiritueel
ogende koor en de getormenteerd klinkende stem van Okereke en
strijkers opwekken.
Het is goed mogelijk dat heel wat fans van het eerste uur hun
‘Intimacy’ niet probleemloos zullen ervaren. Hier en daar komt de
vergelijking met Radiohead naar boven toen ze met hun ‘Kid A’
uitpakten maar hoewel het verschil in stijlbreuk toen een stuk
groter was, heeft het Radiohead nooit windeieren gelegd. Eenmaal de
schok is opgevangen, valt alles terug in zijn plooi en zal je ook
merken dat ‘Intimacy’ in niveau niet moet onderdoen ten opzichte
van zijn twee voorgangers. Bloc Party gaat vooruit en wie zijn wij
om ze tegen te houden?
