Lambchop live, dat is een glimp van de hemel opvangen. Als geen ander zorgen Kurt Wagner en zijn zeskoppige band voor een behaaglijke warme soundtrack bij een deprimerende zondagavond in de herfst.
Met het vorderen van de jaren gaat Kurt Wagner meer en meer op een blue collar worker lijken, eentje die niet zou misstaan op een bankje voor een tankstation, ergens in een desolate uithoek van de VS, wachtend op klanten die naast brandstof ook te vinden zijn voor een praatje.
Die sfeer straalt de Wagner die het podium van de AB betreedt immers uit, en ook de band die hij rondom zich verzameld heeft, lijkt in dat plaatje te passen. Zo nu en dan breekt de pianist de spanning met een schuine mop, de ene al wat grappiger dan de andere.
Maar dat zijn slechts tierlantijntjes die dienen ter aanvulling, en misschien zelfs relativering van de muzikale pracht die op het podium ten beste wordt gegeven. Met OH (Ohio) heeft Lambchop immers zopas een bloedmooi nieuw album uitgebracht en dat heeft zo zijn weerslag op het concert van vandaag. De nadruk ligt op deze laatste plaat, wat zeer gesmaakt wordt door het, volgens Wagner, zéér geduldige en aandachtige publiek. Al dringt in dat geval de vraag op wie in godsnaam een ticket zou kopen voor Lambchop om vervolgens niet aandachtig te zijn?
Want met fraais als “Ohio”, “Slipped And Dissolved And Loosed” en Bob Dylans “You’re A Big Girl Now” pakt Lambchop het publiek in nog voor het concert goed en wel uit de startblokken is. De tragiek en gebroken harten vliegen je om de oren, maar welk onderwerp Wagner ook aansnijdt, het lijkt allemaal te veranderen in puur goud, met zoveel schoonheid worden de songs vormgegeven.
Nieuwe songs als “National Talk Like A Pirate Day” en “A Hold Of You” profileren zich moeiteloos als klassiekers in wording. Voor nummers die nog maar recent uitgebracht zijn, klinken ze live alsof ze al decennia lang rijpheid en herkenbaarheid hebben opgebouwd. Tijdens laatstgenoemd nummer blijkt bovendien weer maar eens hoe groot de muzikale reikwijdte van Lambchop is. Klinkt het nummer aanvankelijk nog rustgevend als het ruisen van de golven, voor je er erg in hebt weerklinken stevige uithalen. Alsof Wagner in herinnering wil brengen dat hij naast een pianist ook enkele gitaristen bij zich heeft.
Maar bovenal blijft Lambchop de band van die getalenteerde singer-songwriter die je maar al te graag grootvaderallures zou toedichten, zeker wanneer het hartverwarmende “Please Rise” aangekondigd wordt als “a little song about being good to each other.” Toch is ook Wagner niet te beroerd om een frivole noot in te lassen om de avond te verluchten. Alvorens de laatste bis in te zetten, vraagt hij of het publiek een nummer over bier of een over blowjobs wil horen. Uiteindelijk kiest de man zelf en laat Lambchop de haren overeind komen met Leonard Cohens “Chelsea Hotel # 2”: een mooie, verrassende afsluiter van een wonderbaarlijk concert. Grote klasse!
