Chris Martin: moeders zien er de ideale schoonzoon in en puberende meisjes willen niets liever dan er onder een tv-dekentje tegen aankruipen, goede doelen kunnen op hem rekenen en menig manvolk zou wel een dagje meneer Gwyneth Paltrow willen zijn. Coldplay viel dezelfde faam als haar frontman te beurt, maar dit optreden bewijst dat het leven als crowdpleaser ook valkuilen kent.
Coldplay werd reeds ten tijde van hun debuutalbum als neergedaalde engels onthaald. Parachutes gaf de mensen immers wat ze van Radiohead sinds Kid A niet meer durfden verwachten: een intimistisch en pretentieloos softrockalbum dat doorbrak dankzij “Yellow”. Opvolger A Rush Of Blood To The Head had een grootser en gevulder geluid, met als koploper het drukke “Clocks” dat Coldplay tot wereldgroep bombardeerde.
Derde album X&Y zwom nog dieper in de vaarwaters van U2: een plaat gemaakt op maat van de grootste stadions. En terwijl die stadions moeiteloos volliepen — ook het Antwerpse Sportpaleis was tweemaal in een mum van tijd uitverkocht — was Coldplay verder dan ooit verwijderd van haar oorspronkelijke mission statement: pure en intieme muziek maken.
Nieuwste worp Viva La Vida Or Death And All His Friends riskeerde — aangezien producer Brian Eno medeverantwoordelijk was voor U2’s grootste successen — een versterkte versie van X&Y te worden, maar de groep verraste fans en haters door een organieke en vrijmoedige plaat af te leveren, inclusief enkele experimentele nummers. Het grote publiek, blijkbaar ongevoelig aan deze toch wel verregaande verandering, omarmde Viva La Vida alsof het een pluizig kittentje was, het Sportpaleis was in slechts 45 minuten uitverkocht en reeds enkele dagen later gingen op eBay de tickets voor meer dan 100 euro over de virtuele toonbank.
Een nokvol Sportpaleis wacht ongeduldig op het concert van de grootste groep ter wereld. Tijdens opener “Life In Technicolor” verschuilen de groepsleden zich nog achter mysterieuze zwarte gordijnen, maar het duurt niet lang voor ze in hun kaarten laten kijken. Coldplay geeft meteen enkele grote hits prijs: “Violet Hill”, “Clocks’, “In My Place” en “Speed Of Sound” volgen elkaar op alsof het een estafetterace is. Ja, Coldplay is nog steeds de ultieme groep voor het publiek, maar dit zal de rest van de avond zowel een zege als een vloek blijken.
Viva La Vida komt, op “Yes” na, integraal aan bod. Nieuwe single “Lost!” kan al op een herkenningsapplaus rekenen, maar ook het heerlijk spannende “42”, het opzwepende “Viva La Vida” en episch pareltje “Death And All His Friends” — terecht tot het einde bewaard — vallen dankzij hun strakke en ritmische uitvoering in de smaak.
Uit de A Rush Of Blood To The Head en X&Y worden enkel de singles geput: de tracklisting heeft dan ook veel weg van een toekomstig greatest hits album. Geen enkele hit ontbreekt, al worden enkele van deze publieksfavorieten wel in een nieuw jasje gestoken: “God Put A Smile Upon Your Face” en “Talk” passeren in een vluchtige technomix, “The Hardest Part” speelt Chris solo aan de piano en klinkt hierdoor aangrijpender dan ooit en “The Scientist” wordt — samen met extraatje “Death Will Never Conquer” — akoestisch middenin het zittende publiek gebracht. Hun prachtige debuut Parachutes wordt echter helemaal aan de kant geschoven: hun beginnend werk schemert enkel door in “Yellow”, dat dan wel een ereplaatsje krijgt als afsluiter.
Met onbevangen gestes — zoals de regen van gekleurde papieren vlindertjes tijdens het sprankelende “Lovers In Japan”, wat doet denken aan een Japanse esdoorn waar de wind doorheen blaast — wil de groep duidelijk maken dat ze niet boven hun publiek uitgegroeid zijn. De Londense pubs mogen dan wel ingeruild zijn voor de grootste internationale stadions, nog steeds willen ze, door middel van goede muziek en een voorzichtige en overzienbare show, bovenal de toeschouwers tevreden stellen. Een bewonderenswaardig streven, dat hen echter de moed ontneemt om live buiten de lijntjes te kleuren: geen minder bekend werk en al helemaal niets uit het nochtans mooie oudere repertoire.
Alhoewel Viva La Vida van veel durf getuigde, kent de band op een podium niet dezelfde onverschrokkenheid. Coldplay geeft het publiek steeds wat het verwacht en wil, maar de groep heeft nog zoveel moois te bieden waarvan de toeschouwers gewoon (nog) niet beseffen hoe graag ze het willen.
