Heeft de combinatie van de termen "progressief" en "metal" op u ook hetzelfde effect als een bloederig verkeersongeval op de minder heldhaftige kijkfile-rijder? U weet wel, "laten we even kijken wat hier gebeurd is – Here Jezus waar heb ik dit aan verdiend – weg van hier – dit nooit meer!"
{image}Het is de pijnlijke paradox van goeie metal: terwijl die veelal wel ergens in het prog- of alt-straatje te situeren valt (denk zo bijvoorbeeld aan bands als Gojira, Tool, Mastodon en zelfs Pantera, mits wat goede wil), raakt het overgrote merendeel van de bands die zichzelf aldus afficheren niet verder dan (op z’n best) lauw epigonisme of (op z’n slechtst) beschamend en misplaatst pretentieus gemodder. De Nederlanders van Textures zijn echter van de goeien. Hoewel het tegendraadse staccatogeweld van Meshuggah een moeilijk te negeren invloed vormt, zijn ze erin geslaagd een eigen geluid te fabriceren dat, hoewel heel wat toegankelijker dan hun epigonen, op z’n minst even interessant is.
Wat misschien nog het beste Textures typeert, is het feit dat het op Silhouettes ver zoeken is naar vulmateriaal. "The Sun’s Architect", waarschijnlijk het sterkste nummer van het album, paart enkele sappige staccato riffs — met als hoogtepunt de uitgebouwde bridge — aan het betere acrobatische stemmenwerk van Eric Kalsbeek. Het moet overigens gezegd dat die laatste een ontzettend interessante prestatie neerzet: niet enkel vanwege het uitzonderlijk veelzijdige karakter van z’n stem, maar meer nog door zijn dynamische interpretatie van het o zo typische (en sta ons toe: gruwelijk afgezaagde) metalgeblaf à la Fear Factory en, jawel, Meshuggah. Hij is overigens niet de enige die schittert: zo koppelt de klokvaste precisie van drummer Stef Broks gemillimeterde efficiëntie aan inventiviteit.
De math-veer moet echter niet altijd even gespannen staan. "Awake" had zo van een Devin Townsend-album kunnen komen: datzelfde gevoel voor melodie en pathos dat desalniettemin aan de juiste kant van de onbeschaamde cheesiness blijft, zorgt voor een ietwat poppy zweverigheid, die na twee minuten radicaal open gebeukt wordt. Het klinkt als platgetreden paden, maar het wérkt; dit nummer heeft het niet toevallig tot single geschopt (en dat zeggen we zonder enige ironische ondertoon). Diezelfde Devin-connectie, met die in delay en reverbgedompelde, breed uitwaaierende gitaren, steekt met gepaste intervallen de kop op in de rest van de plaat, met onder meer "One Eye Of A Thousand" en het brugje van "Storm Warning". En net wanneer de zweverigheid ietsje té dreigt te worden, is daar de vettige groove van "State Of Disobedience".
Met Silhouettes levert Textures een geweldig veelzijdig en uitgebalanceerd album af. En nog zijn de superlatieven niet op: dit is wat ons betreft één van de beste progmetal-platen van de laatste jaren – en alleszins de beste van 2008 (sorry, Gojira). Silhouettes is én een ode aan het betere musiceerwerk én een ode aan goeie metal. En dat allemaal zonder oeverloze solo’s. Het kan!
