Neen, punk is geen exclusief Engelse of Amerikaanse aangelegenheid. In 1978 al kwakten de Belgische Kids in welgeteld een dag een inmiddels klassiek album op plaat: 25 minuten melodieuze razernij die klonk als een opgevoerde TGV met een zenuwinzinking. Wij dus razend benieuwd naar wat de groep anno 2008 van de integrale vertolking van dat debuut zou bakken.
Laat ons maar meteen met de deur in huis vallen: The Kids liet op Rewind bij aanvang geen door merg en been snijdende indruk na, al kan dat ook aan ons liggen: zo om het half jaar bekruipt ons de behoefte om de Belgische punktrots live te zien. Overdaad schaadt natuurlijk, al leek ook de rest van de goedgevulde AB-Box in het begin geen zin te hebben in een feestje zonder weerga.
Onbegrijpelijk eigenlijk, als je bedenkt dat The Kids van a tot z volgestouwd is met klassiekers die het Heizel-drama, Dutroux en een dioxinecrisis moeiteloos overleefd hebben. Ook aan de inzet van de groep zelf viel geen speld tussen te krijgen: prijsbeesten als “This Is Rock’n Roll”, “Do You Love The Nazi’s” en “Bloody Belgium” klonken als vanouds vlekkeloos, gespeeld met de energie van een zesjarige die net twee liter Red Bull gedronken heeft.
Pas bij “For The Fret” begon er wat beweging in het publiek te komen. Ludo Mariman zweette inmiddels als een otter, en ook de rest van de band speelde als een pletwals. Songs als “Fascist Cops”, “I Wanna Get A Job In The City” (die heerlijk versnellende akkoorden!), “Old D.J.’s” en hekkensluiter “Money Is All I Need” raasden dan ook als een racewagen voorbij. Sterk!
Uiteraard kon Mariman, met een debuutplaat die op een stief half uurtje gespeeld was, zijn publiek nog niet naar huis laten gaan, dus kondigde hij triomfantelijk aan dat de heren er Naughty Kids, plaat nummer twee, eveneens uit 1978, integraal tegenaan gooiden. Of, zoals hij het zelf zei: “Twee voor de prijs van een.” Dit ging interessant worden.
Want naast kleppers als “Jesus Christ”, “No Monarchy”, “Dead Industry” en “Razor Blade For Sale”, songs waarbij een deel van het AB-publiek af en toe stevig pogode, herbergt Naughty Kids ook vergeten parels als “Don’t Wanna Be A Fat Boy”, “We Are The Prisoners” en “Through The Night”, songs die de heren zelden of nooit live spelen. En waarom eigenlijk? Dit is evenzeer punk in grote neonletters, melodieuze teringherrie, een intraveneus shot adrenaline, kortom: klasse.
Nog meer obscure songs? Na de kernbom “There Will Be No Next Time” in de eerste bis, de hymne van een hele generatie en een wereldhit in België, en de ‘nieuwe’ single “Freedom, Liberty, Democracy” uit 2005, speelde de band immers met veel overgave “No Work”. “No Work” was destijds bedoeld als dertiende nummer op The Kids, maar heeft om de een of andere reden nooit de plaat gehaald.
Zeer vreemd, want de song klinkt zo melodieus als het beste van The Sex Pistols. Om maar te zeggen dat The Kids zelfs in zijn nooit eerder uitgebracht werk de klasse van een –excusez le mot — moordwijf kent. Het bescheiden maar volledig geslaagde feestje in de AB werd in de tweede bisronde passend afgerond met “If The Kids Are United”, een cover van Sham 69 die de heren past als een tweede huid. Een vlekkeloos gespeeld “Blitzkrieg Bop” van The Ramones vormde de kers op wat al bij al een zeer lekkere taart was.
Jawel, we hebben het gerecht dat The Kids heet net een keertje teveel genuttigd, so what: je verwacht toch ook niet van een fles goede wijn dat ze plots halfweg anders gaat smaken? The Kids speelde in de AB een concert dat een beetje traag op gang kwam, haast als een Formule I-wedstrijd met dieselmotoren, maar maakte voor de zoveelste keer duidelijk dat The Kids nog lang geen fossielen betreft. Iedereen die in België serieus met muziek bezig is, zou de band derhalve minstens een keertje in zijn leven moeten uitchecken. Kom wel niet klagen als u de nacht nadien niet kan slapen.
Meer fotos op www.wannabes.be
