Dat het een harde plaat ging worden. Een terugkeer naar het geluid van Young Team. En weer had Mogwai iedereen op het verkeerde been gezet: een enkele uitbarsting niet te na gesproken werd het nieuwe The Hawk Is Howling een erg mooie en rustige plaat. “We zijn gewoon de studio ingetrokken en zagen wel waar we uitkwamen”, zegt bassist Dominic Aitchinson.
Een omgezwikte enkel en door de dokter opgelegde rust, zorgt ervoor dat we Aitchinson uiteindelijk slechts via de telefoon te spreken krijgen. Het maakt de uitdaging er al niet gemakkelijker op, want Mogwai interviewen is altijd een beetje lijden: net als van frontman Stuart Braithwaite enkele jaren geleden krijgen we ook van de bassist slechts twee onverstaanbare zinnen antwoord per vraag. Met veel trekken en sleuren klonk dat uiteindelijk ongeveer als volgt:
enola: Ik dacht dat het een stevig album ging worden! Van idee veranderd?
Aitchinson: “Bwah. Ik denk gewoon niet dat het goed zou zijn als ons album alleen maar luid zou zijn. Vind je dat de plaat gemakkelijk en melodieus in het oor ligt? Tja, we zijn nu eenmaal easy-going people. Soms toch. (lacht). Neen, het is gewoon goed om zowel hard als zacht te hebben op de plaat en niet door te schieten in één richting: een song als “Batcat” is toch zwaarder ook? We zijn gewoon zonder plan de studio in getrokken om onze songs te spelen en op te nemen tot ze af waren. Meer niet.”
enola: Is er iemand die het voortouw neemt als jullie aan een nieuwe plaat beginnen?
Aitchinson: “Meestal start Barry (Burns, gitaar/piano/computer, mvs) de meeste songs. Als iemand de boel dus in handen neemt, is hij het wel. Al is dat niet bewust zo. We pluggen gewoon in en spelen; daar komt het ongeveer op neer. Als de songs opnieuw langer duren dan is dat alleen maar omdat we daar weer zin in hadden. Na Young Team en Come On Die Young met hun lange nummers wilden we leren sneller to the point te komen op Happy Songs For Happy People en Mr. Beast, maar dat vinden we nu niet meer interessant. Laat het opnieuw maar wat langer duren.”
enola: “The Sun Smells Too Loud” laat de postrockdynamiek ook helemaal achter zich. Tijd om andere structuren te gaan verkennen?
Aitchinson: “Die postrockstructuren zijn niet zo boeiend meer. Het wordt nogal vervelend als je steeds weet wat er straks gaat gebeuren, dus het is leuker om te zien waar iets anders dan traditionele songstructuren ons brengen.”
enola: Met de reissue van Young Team keken jullie vorig jaar uitdrukkelijk terug op de beginjaren. Hoe voelde dat?
Aitchinson: “Het is moeilijk om die plaat vanop afstand te bekijken, maar ze lijkt me wel goed. Zeker voor een debuut was het een goeie test, al zou ik het nooit als de klassieker bestempelen die mensen er in zien. Maar het is fijn om te merken dat mensen ze nog altijd graag beluisteren.”
“Het was leuk om opnieuw met die songs bezig te zijn, zelfs al zijn er veel dingen die ik aan het album zou willen veranderen. Ik weet dat we voor veel fans nooit iets beters hebben gemaakt, en sjah, dat is hun mening, maar ik vind het onze slechtste plaat. Daarna werd het beter en beter. Om te beginnen telde Young Team veel te veel songs. We hadden best wat selectiever mogen zijn en zeker “Summer (Priority Version)” had er niet op mogen staan. Ook “Katrien” had het album niet moeten halen. We hebben de plaat nu ook laten remasteren. Paul Savage (Delgadosdrummer, mvs) die het album toen met ons heeft opgenomen, was nooit tevreden met de manier waarop de plaat oorspronkelijk gemastered was, nu klinkt die zoals ze moet klinken.”
enola: Voor The Hawk Is Howling werkten jullie opnieuw samen met Andy Miller die ook voor Young Team met jullie samenwerkte.
Aitchinson: “Dat had gewoon te maken met de studio’s die beschikbaar waren. Hij werkt in een erg goeie studio waar we konden gaan opnemen, dus gingen we opnieuw met hem aan de slag.”
enola: Voor “Devil Rides“ op de Batcat EP werkten jullie samen met de psychedelische cultfiguur Roky Erickson van 13th Floor Elevators. Hoe kwamen jullie bij hem terecht?
Aitchinson: “Dat ik het eigenlijk niet zeker meer weet hoe we met hem in contact zijn gekomen. Stuart is een grote fan van 13th Floor Elevators en toen dat stuk muziek zang nodig bleek te hebben, kwam hij om één of andere reden met Roky Erickson aanzetten die volgens hem erg goed zou zijn voor dat nummer. We hebben hem toen zelfs niet ontmoet. Hij heeft zijn zanglijnen een paar maanden nadien opgenomen in een studio in Texas. Later hebben we hem wel ontmoet op een concert in Austin, maar veel heb ik er toen niet mee gesproken. Hij leek me niet half zo vreemd als mensen laten uitschijnen (Erickson worstelt met mentale problemen). Hij was ok.”
enola: Enkele jaren geleden toerde je én met Pixies en met The Cure, twee grote invloeden. Veel interessante verhalen van die veteranen gehoord?
Aitchinson: “Frank Black is ons komen uitlachen omdat wij een kleinere kleedkamer hadden dan hen en dat was het voor de Pixies. De tour met The Cure was langer dus hebben we meer kans gehad om met hen te praten, maar ik ben zelf niet zo’n Cure-fan , dus ik heb geen van hen gesproken.”
enola: Business: jullie ex-manager Stephen King (niet de auteur) houdt zich momenteel bezig met het promoten van jonge bandjes door ze te laten sponsoren door bedrijven in plaats van platenfirma’s. In ruil mogen die dan hun muziek gebruiken in advertenties en bijvoorbeeld de nieuwe plaat eerst in hun winkels verkopen. Is dat iets wat Mogwai had kunnen doen?
Aitchinson: “Wat de opties ook waren, we hebben altijd ja gezegd. Het is een goeie manier om je muziek gehoord te krijgen, als het werkt. Het is ons nooit voorgesteld, maar ik vind het wel een vreemd idee: ik denk niet dat winkelketens, laat staan, supermarkten, interesse in onze muziek zouden hebben.”
enola: Ze zouden het misschien moeilijk kunnen hebben met de songtitels die deze keer nog een tikkeltje meer van de pot gerukt zijn dan al normaal was bij Mogwai. Goeie weed geweest? Aitchinson: “Nah, we houden er gewoon van om ons te amuseren met de songtitels. Ze stammen uit een waaier van bronnen. Soms komt het van iets dat iemand van ons gezegd heeft, of uit een tijdschrift,.. ik weet het niet. Meestal is het gewoon iets dat ons doet lachen. “I’m Jim Morrisson I’m Dead” is bijvoorbeeld door Barry geopperd. Hij koestert een grote haat voor Jim Morrisson en ik begrijp dat, maar geen idee waarom hij die titel bedacht bij die song.”
enola: Het deed me denken aan Denis Leary’s samenvatting van Oliver Stones The Doors “I’m drunk. I'm nobody. I'm drunk. I'm famous. I'm drunk. I'm fucking dead. There's the whole movie, ok!? Big fat dead guy in a bath tub, there's your title for you."
Aitchinson: “Ja daar lijkt het wel wat op. It rings a bell.”
enola: Tot slot: Volgens de Belgische operaregisseur Guy Joosten hebben jullie optredens evenveel impact als een Wagneropera. Een compliment?
Aitchinson: “Het klinkt toch alsof hij het zo bedoelde. Niet dat ik ooit een Wagneruitvoering heb gezien, maar ik heb gehoord dat het erg dramatische muziek is. Misschien moet ik het maar eens checken.”
