Nog één keertje The Scene zien deze zomer; nog één keer voor het misschien weer gedaan is. Het plan was eenvoudig, de uitvoering ook: de groep rond Thé Lau bevestigde nog maar eens wat voor supergroep ze kunnen zijn.
Toegegeven, Crammerock is niet het ideale decor voor een triomftocht. Het is zo één van die typische festivals die Vlaanderen rijk is, waar de plaatselijke chirorokjes thuis zijn en de grond al na één dag stinkt als na vier dagen Werchter. Na de triomfantelijke terugkeer in de AB van vorig jaar, is dit opnieuw back to basics voor de band rond Thé Lau, maar die laat zich dat niet aan het hart komen.
Nochtans begint het allemaal wat roestig: doordat de concerten op Crammerock elkaar op twee tegenover elkaar gelegen podia afwisselen, is er geen tijd geweest voor een grondige soundcheck en dat laat zich horen in opener “Samen”. Zo gaat het schuifje van Laus microfoon pas na enkele zinnen open, en serveert de PA-man even geluidssoep in plaats van een heldere mix.
De troepen zijn evenwel geland en voor minder dan een herovering gaan ze niet. Er wordt dus krachtig en zonder veel commentaar doorgespeeld. “Maan”, “Blauw” — van noot één meegebruld alsof het opnieuw 1994 is en The Scene voor het eerst op Crammerock staat — en “Rigoureus” worden stevig maar iéts te routineus afgewerkt.
Is het toeval dat dit optreden pas met “Geloof” écht openbarst? Dit is de beginselverklaring van de band, het vertrouwen in eigen kunnen waarmee vijf mensen zichzelf kunnen overstijgen. Nu pas klikken de tandwieltjes in elkaar, stampt en davert de machine zoals het hoort en kan het verder naar een geweldig uitgesponnen “Zuster”. “Ga mee”, blijft Lau aandringen op bassiste Emilie Bloem-Van Assendelfts backingvocal, en hij drijft de spanning ten top. Een luid meegezongen “Open” zend de band al na drie kwartier naar de coulissen; het mag dan een festivalset zijn, de band wil bissen en zal die ook krijgen, al wacht de massa buiten liever op Zornik.
Opgedragen aan zijn zus en zwager krijgen we als eerste bis “Alcohol en tranen”; een riff die dicht tegen die van “Blauw” aanschurkt, Lau op zijn meest pathosvol. Het is één van die nummers die hun doel nooit missen, ook vandaag niet; “Iedereen is van de wereld” mag als afsluiter gemakkelijk binnenkoppen.
Dit was niet het beste Scene-optreden ooit, maar het was een optreden van The Scene. En daar kunnen er nooit genoeg van zijn. Zeker omdat nog altijd niet duidelijk is of de band van plan is er na oktober nog mee door te gaan. Binnen twee weken staat de groep nog eens een weekend op Belgische podia. Misschien nog één keer gaan, voor het te laat is…
