Er is iets heel eigenaardigs edoch uitermate fascinerends aan de
hand met de haargroei op het hoofd van the artist formerly
known as Nicholas Coppola. Hoe ouder en hoe kaler acteur
Nicolas Cage wordt, hoe fouter de kapsels van zijn personages
worden. De man die nog liever een paar dode katten aan zijn hoofd
zal nieten dan een lotsaanvaardende combover te dragen,
trakteert zijn trouwe fans in ‘Bangkok Dangerous’ alweer op een
waanzinnig hypnotiserend stukje haartooi. Na de nekwezel uit ‘Con
Air’, de blonde Johnny-lokken uit ‘Gone in 60 Seconds’ en het
historisch verantwoorde toupetje van ‘National Treasure’, is
stiekeme Nic deze keer aan de haal gegaan met de snit van Tom Hanks
uit ‘The Da Vinci
Code’. Een bezoekje aan de lokale taxidermist en drie maanden
formol later et voila, een nieuw revolutionair Nic-kapsel
is geboren. En als u zich afvraagt waarom ik zo hemelstergend lang
blijf doorlullen over de geföhnde roadkill op de kop van
Nic, het is nu eenmaal het enige interessante dat er te vertellen
valt over deze overbodige en Americanised remake van het
broeierig gestileerde ‘Bangkok Dangerous’ van tien jaar geleden.
Maar dat kapsel van Nic, dat ligt geweldig mooi te wezen.
Nicolas Cage trekt zijn meest beteuterde droopysmoel aan om in
het stijlvolle lederen jasje van Joe te kruipen. Joe is een
professionele huurmoordenaar die worstelt met – hoe kan het ook
anders -gewetensproblemen. Voor zijn one last job trekt
hij naar Bangkok om vier klussen te klaren. Hij mengt zich onder de
toeristen – met een schreeuwerig hemdje en een linnen broekje – en
laat zich opslokken door de broeihaard van de drukke stad. Hij
maakt er kennis met ritselaar Kong (Shakrit Yamnarm), die de eer
krijgt om zijn loopjongen en later ook leerling te worden. Maar het
is pas wanneer hij de doofstomme Fon (Charlie Yeung) ontmoet, dat
Joe’s getroebleerde hart voor het eerst sinds lange tijd nog eens
een teken van leven geeft. Tussen de opdrachten, kogelregens en
koelbloedige executies door, probeert Joe een minder
levensgevaarlijke wending aan zijn leven te geven. Het wordt zijn
moeilijkste missie ooit.
Na een dik half jaar stof verzamelen op de distributieplank,
wordt de ooit met veel poeha aangekondigde remake van de Thaise
culthit ‘Bangkok Dangerous’ vrij stilletjes in de zaaltjes gedropt.
‘Ster’ Nicolas Cage bovenaan de affiche en een terugkeer van het
originele regisseursduo kunnen namelijk niet verhinderen dat deze
‘Bangkok Dangerous’ een nogal routineuze, levensloze en gedateerde
actiethriller van dertien in een dozijn is geworden. Akkoord, die
broertjes Pang – what’s in a name – weten hoe ze hun
grootstad met een drukkend sfeertje op beeld moeten vangen en
sporadisch passeert er wel eens een stijlvol in beeld gezette
actiescène, maar daar blijft het dan ook bij. Bovendien beginnen
die flashy kleurenfilters in combinatie met de afgebleekte
beeldvoering na een tijdje ook op de zenuwen te werken. Het
overstijgt toch nergens een nietszeggende style over
substance. Maar wat eigenlijk nog het meeste stoort is de
manier waarop het verhaal, en meer bepaald het hoofdpersonage,
zodanig gewijzigd werd zodat het vakkundig en geforceerd rond het
alsmaar groter wordende ego van Nicolas Cage kon gedrapeerd
worden.
Want in het origineel – verre van een genreklassieker trouwens –
zorgde net de tragiek van het hoofdpersonage voor de kracht en
emotionele resonantie van de film. Het hoofdpersonage was namelijk
een doofstomme huurmoordenaar. Een killer die zijn eigen
genadeloze kogelschoten niet hoorde en letterlijk geen oor had voor
de smeekbedes van zijn slachtoffers. De film zelf was niet
vernieuwend, maar door die uitwerking kon er wel een interessante
symboliek en fascinerende moraal tussen de – veel coolere –
shoutouts geweven worden. Veel van die poëtische melancholie blijft
er in de remake niet over, aangezien egotripper Nicolas Cage een
dialoogvrije rol niet zag zitten en het bovendien niet kon laten om
een afgezaagde voice-over te vullen met zijn enerverend monotone
stemmetje. Haal het doofstomme uit het hoofdpersonage en ‘Bangkok
Dangerous’ is niks meer dan een slap aftreksel van andere, betere
misdaadfilms. Laat een Hollywoodster met toupet de antiheld uit het
origineel vertolken en je zit voor een kleine twee uur opgescheept
met de miscaste smoel van Nicolas Cage die hier nog fouter staat te
wezen dan Hanks in het Louvre.
Als de beelden het verhaal moeten vertellen dan raakt ‘Bangkok
Dangerous’ niet veel verder dan een groezelige trip van een
hitman die als een verdwaalde schurfthond in de stad
ronddwaalt op zoek naar betekenis, betere dialogen en wat warmere
belichting. Denken die Pangs nu echt dat zo’n deprimerende toon een
impact maakt als je het laat botsen met een goedkope meligheid en
sentiment die zowaar een paar onbedoeld hilarische proestbuien
teweeg brengt? Check maar eens die kig ontluikende romance
tussen Nic en het doofstomme grietje dat hij uit de
dichtstbijzijnde apotheek heeft gevist. Bidden voor boeddha, lekker
pikant uit eten en romantische wandelingen afgerond met een paar
stiekeme executies: Nic doet het allemaal en doet het bovendien met
de motoriek en expressie van een net-niet-kwijlende autist die nog
nooit buiten is geweest.
Anderhalf momentje onverwachte goor en een paar enthousiast
fluitende kogels rond de oren kunnen niet verhinderen dat het in
een generische brij verdwijnende ‘Bangkok Dangerous’ de zoveelste
stinker is op de alsmaar langer wordende shit list van
Nicolas Cage. Ooit was hij een geweldig veelzijdige acteur – straks
floepen we achtereenvolgens ‘Raising Arizona’,
‘Leaving Las Vegas’ en ‘Face/Off’ nog eens in de dvd-speler – maar
voorlopig rest ons even niks meer dan te lachen, te huilen en
flauwe moppen te tappen over zijn kapsel.
