Wie zich zoals wij Sinead O’Connor live herinnert van haar passage op Pinkpop ’88 moet even geslikt hebben. Weg is de elektrische begeleidingsband, weg ook het meisjesachtige enthousiasme van een popster die de wereld net aan haar voeten heeft. Wat overblijft: prachtige, uiterst sober gearrangeerde luisterparels van liedjes. Bovendien biedt de affiche met Daniel Lanois twee rebellen voor de prijs van een.
Elk beetje popliefhebber kent Daniel Lanois natuurlijk als producer van kwintessentieel werk van U2, Bob Dylan en Peter Gabriel. Minder bekend is dat de Canadees ook zelf enkele juweeltjes van platen uitbracht, muziek die je met een unieke mengeling van folk en rock zachtjes te wiegen legt, je een satijnen goedenacht toewenst.
Wie zulke mooie platen uitbrengt, kan niet anders dan een perfect concert neerpoten, denk je dan. Helaas, driewerf helaas. Live opteerde de Canadese bard er immers voor om met enkel een drummer en zichzelf op elektrische gitaar Jimi Hendrix terug tot leven te brengen. “The Maker”, “Still Water”, “Oh Marie” en “Jolie Louise”, de zo rustige songs van debuutplaat Acadie, werden vakkundig de nek omgewrongen door een ellenlang solerende Lanois en een drummer die speelde als was hij Animal van The Muppets.
Gedurfd? Ja. Rebels? Absoluut. Gepast? No way. Al bracht Lanois het er wel goed vanaf toen tijdens bisnummer “Under a Stormy Sky” het geluid uitviel en hij een soort mime-act voor gevorderden opvoerde. We zien het Metallica vooralsnog niet doen. Ons advies? Snor de man zijn platen op en laaf u, maar mijd zijn concerten als de builenpest.
Tijd voor een van de mooiste vrouwenstemmen uit de popmuziek, verpakt in een persoonlijkheid die de uitdrukking “haar op je tanden” tot een understatement voor watjes maakt. Altijd spannend natuurlijk: zou la Connor op de Lokerse Feesten om een controversiële uitspraak meer of minder verlegen zitten? Neen dus; integendeel: haar enige bindtekst beperkte zich tot empathie voor het inmiddels tot op het bot natgeregende publiek. Sympathiek!
De uiterst sobere setting — O’Connor zelf meestal op gitaar, een extra gitarist op akoestische gitaar en een keyboardspeler — verhinderde natuurlijk het spelen van hele lappen uit haar oeuvre. Geen songs uit debuutplaat The Lion And The Cobra dus, en uiteraard ook niets van het met een orkest opgenomen Am I Not Your Girl?. Jammer.
Het publiek kreeg echter wel een ruime selectie uit haar laatste plaat Theology, een dubbelaar die een hele rist aan religieuze covers en eigen songs bevat, meestal in twee versies opgenomen: een met elektrische begeleidingsgroep en een met enkel twee gitaren. Die grote aandacht op de Lokerse Feesten voor Theology, de sobere orkestratie, de doorgedreven religieuze thematiek en O’Connors loepzuivere stem zorgden ervoor dat wij meer dan een uur de indruk hadden in een rechtstreekse telefoonverbinding met God te staan.
Al bleef het echte kippenvel gereserveerd voor de gekende nummers uit haar oeuvre. Het pleit voor O’Connor dat ze haar door Prince neergepende wereldhit “Nothing Compares 2 U” niet plichtstatig afhaspelde. Een doorleefde vertolking dus. Helemaal spannend werd het wanneer de Ierse zich waagde aan songs die iedereen kent in een elektrische versie. O’Connor loste dit probleem in bijvoorbeeld het op plaat prachtig rockende “The Last Day Of Our Acquaintance” heel elegant op, door op het moment dat de groep normaal invalt eenvoudigweg het treble-knopje van haar elektrische gitaar helemaal open te draaien. Simpel maar doeltreffend.
Nog meer hits? Een goeie, opnieuw erg doorleefde versie van “Thank You For Healing Me” en hekkensluiter “Rivers Of Babylon”. Weg waren de herinneringen aan Boney M’s wereldhit, O’ Connor meende het bloedserieus in haar versie van de traditional. Meteen ook het enige puntje van kritiek op dit verder erg mooie concert: la Connor neemt zichzelf veel te ernstig. Het meisje met de guitige glimlach en het Mickey Mouse T-shirt van Pinkpop ’88 is een vrouw geworden. Gelukkig bleef de stem intact.
