Waarom geen kleine auditieve holocaust op dit vroege uur? La Petite Maison dans la Prairie was voor een uurtje de plaats van misdrijf voor een duet from hell; niet Nicole en Hugo, maar Zu en Dälek die met elkaars materiaal onaardse dingen uithalen.
Het kan ook niet anders, als je de abstracte, donkere ambienthiphop van Dälek en de jazznoise van het Italiaanse Zu in de stoofpot gooit en het volume in het rood draait. Beide groepen sleurden al een grote reputatie met zich mee toen ze elkaar in 2005 troffen. Een geweldig koppel, zo bleek, en dat komt ook vandaag live tot uiting.
De opbouw van de ietwat korte set zit perfect: afwisselend materiaal van beide groepen, van een onheilspellende en broeierige atmosfeer naar organische geluidsorkanen en terug, waarbij de beats en industriële geluiden de voorzet geven, terwijl de freejazzdrums en het baslawaai de bal er met gemak intrappen. De baritonsax brult, de bassist roept de vier ruiters van de Apocalyps binnen, en Octopus en MC Dälek larderen het geheel met rhymes en clicks tot een soort van extatische, lillende kwak lawaai ontstaat die zelfs met oordopjes in potdoof maakt.
En zo gaat dat een uur lang door: met de gezwindheid van een olietanker en het volume van een kleine straaljager laveren de heren van Zu zich door de rauwe klanktapijten die uit de boxen geblazen worden, zo de nog overgebleven luisteraars dwingend om te focussen op de epische opbouw van deze set in plaats van lustig te converseren met andere festivalgangers — alsof dat überhaupt nog mogelijk was. Toeschouwers stoppen met hun luttele bezigheden, oren worden gespitst of dichtgeknepen, monden vallen open. De ontlading is er niet minder om; alsof er een kleine kernbom op La Petite Maison valt, zo ontluisterend is de finale.
Het heeft niet veel zin meer om naar “gewone” muziek te luisteren vandaag; het klinkt na zo een overrompeling allemaal veel te simpel, te banaal, als een leuk tussendoortje. En het is nog moeilijker om na zo’n nekslag er iets zinnigs over te zeggen. Dit optreden is zwoegen, lijden, maar de haast orgastische beloning is het meer dan waard. Zu en Dälek zijn moordend.
