Warner, 2008
Next stop: Dachau! Eerlijk? Tijdens onze meest cynische,
misantropische momenten op tram, trein of metro zouden we het nog
niet erg vinden ook. Gelukkig zijn daar nog innemende, bladgouden
vrouwenstemmen om zelfs de verderfelijkste kankergezwellen van
gedachten over onze collega-aardbewoners uit onze hersenpan te
branden. Shannon
Wright, PJ
Harvey, Beth
Gibbons, Alison Krauss,…: geen
uitzaaiing is hen te veel, maar de doeltreffendste muzikale
chemotherapie van het moment komt op naam van Emmylou Harris te
staan. De zilverharige, ongekroonde koningin van de country lonkt
op haar eerste soloplaat na ‘Wrecking Ball’ (1995) naar haar
country- en folkroots uit de jaren ’70 en het resultaat heeft de
troostende gratie van een hofdans in een sprookjesachtig bos die
Tim Burton graag
op pellicule had vastgelegd. ‘All I Intended To Be’ is intiemer en
authentieker dan eender welk fotoalbum en laat je middels dertien
muzikale kiekjes met vergeelde, rafelige randjes een nostalgische
afdaling maken naar een universeel verleden, een sepiakleurig
tijdperk dat zichzelf in al z’n verleidelijke elegantie en
hartverscheurende schoonheid fictieve allures aanmeet.
Wie als een jagershond achter de hype rond Fleet Foxes aanrent en
ook deze grande dame terloops op de luisterstapel legt, dient
evenwel gewaarschuwd te worden. De klassieke country van Harris
heeft niet de indie cred of de hipheidsfactor die jeugdigere
altcountry-adepten met Band of Horses,
My Morning
Jacket of Silver Jews associëren. Meer zelfs, voor sommigen zal
de traditionele countrysound van deze plaat even oubollig klinken
als het bruingerookte behang van het kaarterslokaal van enkele
60-plussers. Wie zich echter openstelt voor de tijdloosheid van
zijdezacht harmoniërende stemmen en al even innig verstrengelde
akoestische gitaren, zal merken dat ‘All I Intended To Be’ meer is
dan zomaar een theekransje.
Een countrymonument zijn heeft zo z’n voordelen. Harris is niet
alleen behept met een stem die in een rechtvaardige wereld oorlogen
zou kunnen beëindigen, maar ze beschikt eveneens over een
vriendenkring vol bevlogen rasmuzikanten. Net zoals Harris bij Neil
Young de wind steviger door de prairie liet waaien, wordt Harris
prachtig vocaal bijgestaan door o.a. de zusjes McGarrigle, Dolly
Parton en Buddy Miller. De overige muzikanten wieden al het onkruid
uit de songs tot de essentie over is. Zo struint Harris in ‘Shores
Of White Sand’ door de branding terwijl galmende gitaren en
keyboards het zand laten opwaaien. In de verte duiken Robert Plant
en Alison Krauss de duinen in.
De titel van de plaat lijkt dan wel te wijzen op gemiste kansen en
onbenut gelaten mogelijkheden, maar de songs zijn stevige
strohalmen waaraan we ons graag vastklampen. In het van Jude
Johnstone geleende ‘Hold On’ trekt Harris ons met veel souplesse
uit het mentale drijfzand en uit Tracy Chapmans ‘All That You Have
Is Your Soul’ wordt een zalvende psalm gehouwen waarin ze clementie
verleent voor al onze zonden. “Down to the river to pray”,
zingt Alison Krauss, maar wie vergiffenis zoekt, kan dus ook gewoon
‘All I Intended To Be’ beluisteren. U vermijdt er tevens natte
voeten en een snotvalling mee.
Ook in de andere songs, een subtiel afgewogen mix van eigen werk en
covers, laat ze diepe voetafdrukken achter in het rootslandschap
zodat we nergens het spoor bijster raken. Verwacht geen dansende
derwisj, maar een zacht schuifelende engel in het maanlicht. Zo
struint ze de frustraties uit haar lijf in ‘Moon Song’ van Patty
Griffin en lonkt ze melancholisch in de gebarsten
achteruitkijkspiegel in ‘Broken Man’s Lament’, een zelfgeschreven
bitterzoete parabel over de troostende kracht van muziek. Tijdens
‘Sailing Around The Room’ verlaat ze zelfs de begane grond van het
aardse bestaan en zweeft ze op een fijngeweven tapijt van gitaar,
steel en accordeon en de zuchtende stemmen van de zusjes
McGarrigle.
Op haar nieuwe plaat wordt Emmylou Harris echter nooit een schim.
Daarvoor is ‘All I Intended To Be’ te verankerd in haar roots uit
de jaren ’70 en ’80. Meer dan ooit vormt de country van Harris een
helend medicijn in vergelijking met de doorzichtige placebo’s van
mindere godinnen, een lepeltje suiker voor bij de bittere pil dat
nergens stroperig wordt. “The road is long and the road is
rough”, zingt Harris in ‘Not Enough’, maar wie zich bij de
hand laat nemen door deze plaat, zal merken dat de levenswandel al
heel wat draaglijker wordt.
