Polydor, 2008
Het is een van de grootste clichés in de muziekjournalistiek: een
artiest die beweert dat muziek zijn of haar leven compleet
veranderd of zelfs gered heeft. In het geval van Melody Gardot is
het echter een waarheid als een koe. Op haar negentiende werd ze
tijdens een fietstocht door een terreinwagen gegrepen. Omdat ze
hierbij ook hersenschade opliep, kroop ze op aanraden van
specialisten in de pen, aangezien schrijven helpt om de
opslagcapaciteit van het brein opnieuw te versterken. Het eerste
resultaat hiervan was het ep’tje ‘Some Lessons’ (2005), dat al snel
opgevolgd werd door het full-album ‘Worrisome Heart’, nu opnieuw
uitgebracht voor de internationale markt.
Gardot kwam voor het eerst in de belangstelling dankzij de hevige
rotatie van haar songs op een lokaal radiostation in Philadelphia,
waar ze onmiddellijk met Norah Jones vergeleken werd. Naar genre en
stem is deze link snel gelegd en inderdaad, in sommige
klankpatronen van ‘Sweet Memory’ is het moelijk om niet aan
‘Sunrise’ te denken. Noem haar toch niet zomaar een kloon. Ze is
minder gepolijst, heeft een authentiekere klank. Luister maar eens
naar de fantastische titeltrack, die je in de vroege uurtjes in een
van de talrijke kroegen van Chicago zou kunnen tegenkomen. In deze
smeulende bluestrack beschrijft ze haar zoektocht naar liefde, naar
iemand die haar kan accepteren om wie ze is. Verwacht geen
klaagzang, maar Jessica Rabbit met de stem van Fiona Apple: de man
die ze wil zal sterk genoeg moeten zijn om aan haar zijde te
staan.
Hoewel de ontstaanscontext van haar carrière tijdens de zware
revalidatie te situeren is, laat Gardot zich niet verleiden tot een
eindeloos herkauwen van deze materie. Enkel ‘Some Lessons’
refereert aan het ongeluk en hoewel er duidelijk tristesse in haar
relaas te bemerken is, staat het grote relativeringsvermogen toch
centraal (“To think that I could have fallen / A centimeter to
the left / Would not be here to see the sunset“). De nadruk
ligt bij ‘Worrisome Heart’ echter op kleine, fijne liefdeslyriek
die even een oase van rust creëert. Hoewel ‘All That I Need Is
Love’ gemakkelijk als oubollig versleten zou kunnen worden, vielen
wij meteen voor de charme ervan en spreken dus liever van een
klassieke uitstraling. ‘One Day’ is het uitgelezen schattige
deuntje om met een zonnig gevoel te ontwaken (“One day you will
be mine / The clouds will part the sun will shine / One day you
will be mine”).
Bij de eerste luisterbeurten dreigt dit album snel naar de
achtergrond te verdwijnen, maar in feite is enkel het behoorlijk
kleurloze ‘Goodnite’ geluidsbehang. Hoewel het genre niet veel
variatie toelaat, kan Gardot toch experimenteren met verschillende
sferen. Een meer uptempo ‘Quiet Fire’ heeft een refrein dat meteen
blijft hangen en is zo de meezinger van de plaat. ‘Love Me Like A
River Does’ klinkt iets donkerder en meer dramatisch geladen dan de
rest en laat daardoor weer toe een brug naar Fiona Apple te
slaan.
Zolang ze binnen dit genre werkzaam is, zal Melody Gardot
waarschijnlijk gedoemd blijven tot vergelijkingen met Norah Jones.
In feite heeft ze meer te bieden: haar klank is authentieker, niet
zomaar een herbeleving van de songs van weleer, maar een ware
teletijdmachine. Dit door de zeer natuurlijke constructies,
voorzien van typische, lichtjes naïef klinkende romantiek als
“Love me like a river does / Baby don’t rush you’re no
waterfall”. Het goede gezelschap van enkele rasmuzikanten die
onder meer Aretha Franklin als ex-werkgeefster op hun cv kunnen
zetten, maakt dat deze fijne liedjes tot in de puntjes uitgewerkt
zijn. Vooral de bijdragen van trompetettist Matt Cappy zijn daarbij
steevast een verrijking.
Voor Gardot zijn haar songs haar redding; hoewel ze nog steeds
belemmerd wordt door enkele zware fysieke beperkingen, is een korte
performance volgens haar de ideale manier om even aan de pijn te
ontvluchten. Na een tragisch hoofdstuk vond ze het levensgenot
terug in de muziek en dat hoor je.
http://www.myspace.com/melodygardot
