Maak plaats voor de minst originele groep die u dit jaar zal horen: The Explorers Club. Ditmaal is het niet garagerock die gereanimeerd wordt, noch ondergaat oude electro een oplapbeurt. Neen: Freedom Wind is simpelweg een plaat van The Beach Boys.
En dat brengt ons, om maar meteen met de deur in huis te vallen, serieus in verwarring: wat moeten we in godsnaam met dit album aanvangen? Brian Wilson en Co leverden immers decennia geleden al stapels gelijkaardige platen af, vaak stukken beter dan Freedom Wind. Maar één ding zit ons dwars wanneer we dit album willen afbreken: het is zo’n sterke imitatie dat ze ook verdomd goed klinkt. En zodoende zijn we dus stilaan verliefd geraakt op een plaat die we zouden willen haten.
Probeer maar eens een hekel te hebben aan de heerlijke samenhang van "Don’t Forget The Sun": zo naïef en onschuldig klinkt popmuziek namelijk al decennia niet meer. Die van alle stoerheid ontdane aanpak werkt zelfs verrassend verfrissend. The Explorers Club keert immers terug naar het gegeven van de popgroep die zonder schroom een nummer "Do You Love Me?" kan dopen en er mee wegkomt. Of gitaartijen à la The Shadows: eeuwen zijn er verstreken sinds ze voor het laatste opdoken in nieuwe platen, maar in "Summer Air" laat The Explorers Club ze volop weerklinken als was het om aanzienlijke soundtrackambities kracht bij te zetten.
Nog meer filmische flarden in "If You Go". In deze song gaat de groep de kleffe tour op van de middelbare schoolbals en daarmee samenhangend dito weekendfilms en wordt het soort slow gespeeld waar zelfs de doorsnee dorps-dj zich al tijden niet meer aan waagt. Het siert The Explorers Club dat ze alle aspecten van The Beach Boys onder de knie willen krijgen, maar wie aan het kopiëren slaat, zou op z’n minst selectief mogen zijn, getuige ook het ronduit slaapverwekkende "Sade Distance."
Gelukkig zijn er ook parels als "Last Kiss" om —zij het enigszins zeemzoet— de boel recht te trekken en met een forse portie old skool tienersentiment de luisteraar in te pakken en een klankband te voorzien tijdens een zonovergoten zomer. Zonovergoten zoals op de ietwat overbelicht foto’s waarop uw ouders in zorgelozer tijden en vreemdere garderobe te zien zijn.
En daar wringt het schoentje: net zoals een zomer nooit zo zal zijn als op een oude verkleurde foto, zo zal muziek evenmin ooit nog zo fris en spontaan klinken als veertig jaar geleden. Het schrijven —en spelen— van zo’n nummers kan voor een band misschien een interessante stijloefening zijn, maar meer dan dat is het niet. Hoe goed de nummers ook zijn, geloofwaardig zijn ze niet. Het achterna hollen van trends is uiteraard nergens goed voor, maar op anachronistische wijze proberen uit de band te springen, is evenmin een boeiende aanpak.
De luisteraar van Freedom Wind weze dus gewaarschuwd: The Explorers Club betekent zoveel voor de muziekgeschiedenis als Dana Winner. Zoals Wolf Mother een Led Zeppelin doet, zo doet The Explorers Club een Beach Boys. Love it, or hate it.
