Voor ers van: The Kooks, Belle &
Sebastian en dyslectische pop!
We gooien het maar meteen in de groep: de leden van deze
vijfkoppige band uit Londen zijn allen nog maar 17 jaar oud.
Welicht had u hier vroeger van opgekeken, maar we zijn ondertussen
wel wat meer gewoon in ons Belgenlandje. Denk alleen maar eens aan
de laatste editie van de Rock Rally en u weet wat wij bedoelen. De
vraag die ons het meeste kwelt is of de leeftijd eigenlijk wel van
belang is bij de beoordeling. Ik hoorde niemand roepen dat de
laatste R.E.M. best te
pruimen viel voor een groepje vijfigers. Laat het ons dus maar bij
de muziek houden.
Negeer om te beginnen vooral de vreemde connotaties die de woorden
Cajun, Dance en Party bij je zouden kunnen oproepen, want deze lads
klinken zo Londens als de Big Ben zelf en hebben dus niets maar dan
ook niets met ‘cajun’ uit het Amerikaanse Louisiana te maken. Geen
bluegrass-invloeden dus op deze debuutplaat. Betere
referentiepunten zijn The Kooks – ze gaan
wellicht naar dezelfde kapper – maar ook de sierlijke popsongs van
Belle &
Sebastian.
Zeker in het openings- en titelnummer ‘The Colourful Life’ vangen
we de echo’s van de Schotse popdichters op. Het is een meer dan
welkom visitekaartje dat Cajun Dance Party hier op tafel gooit.
Pure pop, waarvan we bijna durven beweren dat deze enkel van over
het kanaal kan komen.
In hun thuisland hebben ze alvast een dikke hit te pakken met ‘The
Race’, een nummer dat wij graag tot onze favorieten op dit debuut
rekenen, alhoewel de boutade “The sun will rise, even if you
don’t happen to be there” maar nipt het cliché-dom ontstijgt.
In ‘The Next Untouchable’ overvallen ze ons dan weer met een fris
elektrisch gitaarmotiefje, dat ons in deze lentetijden vooral doet
denken aan een sprinkler op versgezaaid gras.
In een krachtmeting met The Kooks gaan deze debuterende Londenaars
wat ons betreft met de overwinning aan de haal. Terwijl die andere
jonkies vooral eenvoudige A-tot-Z-songs maken, wordt er hier weinig
tot geen rekening gehouden met de juiste volgorde van het alfabet.
Noem het dus gerust dyslectische pop, het zijn immers songs die
geen open deuren intrappen alhoewel ze dat op het eerste gehoor
misschien wel doen.
Graag brengen we in dat geval slotnummer ‘The Hill, The View, The
Lights’ aan als bewijsmateriaal. Nadat zangeres Vicky Freund de
lead vocals voor haar rekening neemt – verrassing nummer één – en
je een soulvol nummer verwacht, ontspoort de song even later toch
nog helemaal om uiteindelijk te eindigen zoals het begon. Het lijkt
wel alsof er twee totaal verschillende songs door elkaar werden
geweven.
Als ze dan toch eens het platgetreden pad van de popsong betreden,
doen de jongens van Cajun Dance Party dat echter met verve. Luister
maar naar ‘No Joanna’, waarin enkele Peer Gynt-achtige strijkers de
song nog wat zoeter maken en zanger Daniel Blumberg vol overtuiging
en met vet Londens accent een gemeend “It’s over, it’s
over” uit zijn strot knijpt. Geen wereldschokkende song, maar
een overtuigend rustpunt op dit album.
Nog meer strijkers kunnen we horen in het uitmuntende, uptempo
‘Amylase’, waarin de gitaren plots gaan klinken als bijna twintig
jaar geleden bij de toenmalige helden van de britpop, met name
Suede. Niet dat wij daar van opkeken: Suede-gitarist Bernard Butler
nam immers op de productiestoel plaats voor deze cd.
Het tweede rustpunt op ‘The Colourful Life’, ‘Buttercups’, is het
eerste en – gelukkig – enige dieptepunt. Veel te melig kronkelt
Cajun Dance Party zich door deze net niet vervelende song, zeker in
vergelijking met de rest van dit debuut. Bleven de meeste track s
nog rond de verplichte drieminutengrens hangen, dan kiest de band
hier qua lengte voor overkill . Maar zand erover, en ons
besluit formuleren.
Cajun Dance Party heeft een meer dan uitstekende debuutplaat
afgeleverd die vol – alhoewel, dertig minuten? – staat met
degelijke indiepopsongs. Oké, er staat één mindere compositie op
dit debuut, maar dat mag geen reden zijn om deze band als weinig
beloftevol te omschrijven.
Alhoewel het getouwtrek tussen de verschillende Britse
platenfirma’s rond het binnenrijven van deze band ons eerst wat
overdreven leek, beginnen we de platenbonzen in kwestie te
begrijpen, want hier zit zeker potentieel in. Laat de kassa dus
maar rinkelen!
http://www.myspace.com/cajundanceparty
