Les Nuits Botanique loopt alweer op zijn laatste benen, maar als uitsmijter krijgen we nog een leuke internethype in de schoot geworpen. Vampire Weekend, dat zijn eerste passage in Brussel als "terrible" omschrijft en uit is op revanche.
Maar eerst was er frYars, een piepjonge Brit die met keyboards, een laptop en zijn aparte baritonstem de Orangerie mocht opwarmen. Op de website van Les Nuits refereren ze naar Radiohead, maar wij hoorden eerder Daan: vijftien jaar jonger en nog fouter. FrYars (geboren als Ben Garett) heeft zich ongetwijfeld uren geamuseerd op zijn slaapkamer met geinige computerprogramma’s en wie weet zelfs mening huwelijksfeest platgespeeld, maar echt podiumwaardig was zijn act niet. De knul kreeg met zijn schattig kopje en onervaren act ("Heeft er iemand een flesopener?") wel de sympathie van het publiek. Meer dan een spontane glimlach kon er ook bij ons niet af.
Aan Vampire Weekend om het niveau de hoogte in te jagen. Deze vier New Yorkers zijn voorlopig de bloghype van 2008. Hun debuutplaat kon op erg veel meeval rekenen en je kan er niet naast; Vampire Weekend klinkt met zijn Afrikaanse ritmes en originele arrangementen heel erg fris. We waren dan ook benieuwd om zien hoe ze met dit materiaal live aan de slag zouden gaan.
De heren van Vampire Weekend leerden mekaar kennen op de universiteit en dat studentengevoel druipt van de jongens af wanneer je ze op een podium ziet staan. Allemaal hebben ze mooi een hemdje aan en bij zanger Ezra Koenig zit het zelfs een heel optreden lang keurig in de broek getukt. Reken daar nog eens diens piekfijne kapsel en hoog omgehangen gitaar bij en je hebt een band die zo lijkt weggelopen uit de tv-serie Happy Days. Enkel de Fonz ontbreekt. Dat gevoel van brave joligheid die al van de plaat droop is ook live een constante.
Zoals dat gaat als je maar één plaat achter de kiezen hebt, is de keuze beperkt. De groep start dan ook met "Mansard Roof", dat ook al de plaat opent, gevolgd door "Campus", een ode aan een prille studentenromance. De band is goed geluimd maar het is opvallend hoe creatieve brein en toetsenist Rostam Batmanglij het hele optreden lang statisch en in stilte op de achtergrond blijft, terwijl Koenig alle aandacht naar zich toe zuigt. Jammer ook, hoe zowat alle nummers live amper verschillen van de versies op de plaat. Het dansbare "A-Punk" en het met iets meer gitaargeweld gespeelde "M79" waren zeldzame uitzonderingen. We krijgen ook een nieuw nummer voorgeschoteld waarvan we u de naam schuldig moeten blijven, maar dat met zijn Caribische ritme alleszins een nieuwe richting uitging. "Walcott" — onze favoriet op de plaat — ten slotte is een waardige bis.
Muzikaal dik oké, maar te braaf en te weinig toegevoegde waarde ten opzichte van de plaat is het verdict. Herkansing in de Marquee op dag 1 van Rock Werchter.
