Héél lang geleden – in die geweldige jaren negentig om precies
te zijn – maakte breedsmoelkikkertje Cameron Diaz deel uit van mijn
ravissante gezelschap movie crushes. Sandra Bullock liet
m’n hart sneller slaan met haar avontuur op ‘Speed’, Australisch
burennimfje Natalie Imbruglia verscheurde mij met haar
grijsgedraaide singletje, maar mijn blondste
boem-pataat-zie-mij-steil- achterover-kletsen-griet was toch wel
Cameron Diaz. Als een botergeile bomshell liet ze de
rubberen smoel van Jim Carrey openkletteren in ‘The Mask’, als een
krolse kat zong ze ons Julia moeiteloos van het scherm in ‘My Best
Friend’s Wedding’ en met ‘There’s Something About Mary’ strooide ze
sterretjes in mijn ogen. Het feit dat ik in die tijd ook een
ietsiepietsie beetje op Ben Stiller uit diezelfde film leek, maakte
de coup de foudre alleen maar magischer. Jammer maar
helaas, tien jaar na het schattige spermakuifje blijft er van die
crush enkel nog een nat asbakje over. Ondanks de
exponentiële groei van haar steeds creepier wordende
tandpastasmile is Diaz al lang niet meer de oogverblindende
zonnestraal van het witte doek en de flutkomedie ‘What Happens in
Vegas…’ zal absoluut niks aan die verwelkte evolutie veranderen.
Deze luidruchtige, maar knetterloze ‘battle of the sexes’-komedie
vergrijpt zich namelijk zo hard aan de meest afgezaagde en
uitgeholde clichés van het genre, dat ik na een tijdje alleen nog
maar irritante Matrixachtige cijferformules langs het scherm zag
scheren. Maar dan zonder het zinderende whoa-gevoel weliswaar.
In dit derivatief afkooksel van één van de betere cliffhangers
van een ‘Friends’-seizoen, spelen Camcam en Ashton Kutscher Joy en
Jack, twee New Yorkers die elkaar ontmoeten in Vegas en na flink
wat cocktails samen het bed induiken en ontwaken met een trouwring
aan de vinger. Een vergissing die met een eenvoudige annulering kan
gewist worden, ware het niet dat net op dat moment Jack een jackpot
van drie miljoen dollar wint met het muntstuk van Joy. Ze trekken
al vechtscheidend naar de rechtbank, alwaar de rechter in een vlaag
van ridiculus completos beslist om the odd couple
(zij is een kirrende controlefreak, hij is een niksnutterige
slacker) te veroordelen tot zes maanden dwanghuwelijk met als inzet
de drie miljoen dollar. Wat volgt is iets dat niet goed is voor het
ooit grappige ‘battle of the sexes’-genre, veel gekrijs en getier
en een in de pompbak zeikende Ashton Kutcher. Al een geluk dat Cary
Grant en Katharine Hepburn het niet meer hoeven mee te maken.
Even een vooroordeel uit de weg werken: ik heb niks tegen een
bij het haren gesleurde romcomkommertje. Waar ik wel een probleem
mee heb, is een in zijn eigen fakegrijns verdwijnende rommel die
geen enkele moeite doet om ook maar iets aanstekelijk grappig of
tenentintelend romantisch uit de afgelikte mouwen te schudden
(check de ongeïnspireerde postkaartbeeldvoering van New York). Geef
mij de meest ongeloofwaardige premisse (zes maanden dwanghuwelijk,
qué?), de krakend voorspelbare structuur waarbij de haters
uiteindelijk lovers worden, maar zorg er dan potverdikke voor dat
er een koppel aanwezig is dat met één wederzijdse blik in de
fonkelende ogen elkaars lendenen in lichterlaaie laat schieten. Als
Woody Allen het kon bij Diane Keaton, kan het toch niet zo moeilijk
zijn? Guess Again.
‘What Happens in Vegas…’ is banaal, nep en tot achter de oren
vergezocht, maar eigenlijk waren ze al op voorhand verloren
aangezien Cameron Diaz en Ashton Kutscher langs geen kanten weten
te overtuigen als geloofwaardig koppel. Ze schreeuwen, tieren en
springen tot de oren ervan tuiten (de eerste akte in Vegas is
behoorlijk irritant), maar op geen enkel moment krijg je de neiging
om stiekem te supporteren voor dit bekvechtend koppel (in
tegenstelling tot bijvoorbeeld ‘Mr & Mrs Smith’).
Diaz geraakt niet veel verder dan haar vaste nerveuze tics en
Ashton Kutscher, zowaar de enige die sporadisch wat spontane
guitigheid uitstraalt, krijgt een veel te brave seutenrol die
vasthangt aan een ‘word toch eens volwassen’-lesje. Volwassenen die
zich als kleine kinderen gedragen (eigenlijk is Ashton te jong voor
het genre) is eigen aan het screwballgenre, maar het moeten wel
plezante kinderen blijven. Hoe dan ook, hoe harder Cameron en
Ashton proberen, hoe valser het klinkt.
De moppen zijn al even plat als dat ze cliché zijn. De strijd
tussen de seksen wordt met behulp van een van diabolische
Flairbijbel omgezet in goedkope grollen (Cameron Diaz zakt met haar
kont in de pot nadat Ashton de toiletbril heeft verwijderd) en
futloze dialogen (waar bleven die screwballwoordspelingen!?). De
totaal onverwachte wending waarin de twee effectief iets voor
elkaar beginnen te voelen laat de tenen even hard krullen als de
mondhoeken van de blonde godin die de laatste jaren iets teveel
botox in de kaak-shots heeft gekregen. Als er dan toch eens een
geslaagd momentje passeert, dan is dat de verdienste van de
bijrolacteurs, die – zoals wel meer voorkomt in deze vehikels –
grappiger en snediger uit de hoek komen dan de hoofdattracties.
Behalve Queen Latifah dan, Queen Latifah suckt moet je
weten.
Uiteraard zal ‘What Happens in Vegas…’ door een specifiek
geviseerde doelgroep gesmaakt worden, daarvoor is het leep genoeg –
tot op de laatste sjot in het klokkenspel – gebricoleerd
door een bende studiofuckers die hopen dat het publiek lang genoeg
in de zon en in de wijn heeft gezeten om het onding als
‘lichtvoetig escapisme’ te aanschouwen. Kijk, ik verwacht van dit
soort films absoluut niet dat ze hoogstaand, realistisch of zelfs
wereldschokkend verrassend zijn (alsof je bij de oude
screwballklassiekers niet weet hoe het gaat aflopen), maar als het
even niet te veel moeite is, had ik ze graag een klein beetje
grappig, een klein beetje charmant en niet helemaal ontdaan van elk
gevoel van oprechtheid en creativiteit. En neen, een Ashton
Kutscher die de afwas onderzeikt is net niet genoeg om er mee weg
te geraken.
