Na twee rasechte grunge-platen brak Gossip in 2006 plots door bij het grote publiek. Reden hiervoor: "Standing In The Way Of Control", dat — al of niet in de remix van ons aller Dewaele-broertjes — in een mum van tijd ontelbare dansvloeren vulde. Toen bleek dat het gelijknamige album nog veel meer van dat lekkers te bieden had, was het hek volledig van de dam voor de band van de fenomenale frontvrouw Beth Ditto.
In afwachting van een opvolger is er nu Live In Liverpool, dat de honger naar nieuw werk even weet te stillen. Hoe je het nu draait of keert, en hoe sterk de songs op Standing In The Way Of Control ook zijn, dé aantrekkingspool — nou ja — van Gossip is zangeres Beth Ditto. Deze 26-jarige zelfverklaarde Fat Queer Feminist is gezegend met een stem die aan soullegendes als Aretha Franklin doet denken, stond in al haar glorie op de cover van NME, en heeft bovendien een Boodschap. Volumineus, voluptueus, vol tout court: noem het zoals je wil, maar Ditto werd in no time één van de iconen van deze tijd.
Ook op deze tweeledige live-registratie (dvd + cd), opgenomen op 9 juli 2007 in de Carling Academy in Beatlestown, wordt al snel duidelijk waarom. Ditto laat in haar glanzend, strak aansluitend tijgerpakje weinig aan de verbeelding over, en preekt tussen de songs door honderduit over hoe de piepjonge tienerfans op de eerste rijen in het leven zouden moeten staan ("You have to be good to yourself", "It’s about being a human being, not about being strong", "All we have is each other" …). Dat komt soms nogal belerend en dus op het randje van irritant over, maar allle Ditto-gekte op een stokje: waar het in se nog steeds om draait, is beklijvende rock-’n-roll. En ook daarin voorziet Live In Liverpool ruimschoots.
Al vanaf de eerste gitaaraanslagen door man in black Brace Paine in het bijzonder snedige "Eyes Open" begint Ditto (verder opgesmukt met gouden muiltjes en een zilverkleurige pruik) wild in het rond te shaken, terwijl de weelderig gepiercete en getatoeëerde drumster Hannah Blilie gezwind het tempo aan geeft. "Yr Mangled Heart" doet de zaal al meteen ontploffen en met het relatieve, want luidkeels meegezongen, rustpunt "Coal Diamonds", aangekondigd als "a homosexual, lesbian, fagotty, gay, queer and butfucking love song", scheurt de Rubensiaanse babe merg en been open.
Na het opzwepende"Jealous Girls" en het bijzonder snedige "Swing Low" uit debuutalbum That’s Not What I Heard bereikt het publiek, net als Ditto (de pruik gaat er onverbiddelijk af), haar kookpunt. Ook "Keeping You Alive" (opgedragen aan al de verschoppelingen van deze wereld) is een regelrechte aanslag op de okselvijvers, maar ondanks de intussen tropische temperaturen (getuige de welig tierende zweetparels) blijft Ditto erg beweeglijk, bij momenten zelfs sensueel, en uitermate straf bij stem. Nu en dan eens wat kortademig dat wel, maar nooit uit de toon of echt schreeuwerig. Tussendoor neemt de band ook nog twee raak gekozen covers voor zijn rekening: "Careless Whisper" dat stukken hitsiger en ruiger wordt gebracht dan het boterkoeken Wham!-origineel en een ingetogen versie van "Are You That Somebodyè" van de betreurde r&b-ster Aaliyah.
En dan is het tijd voor hét prijsbeest: "Standing In The Way Of Control". Paine’s gitaar spuwt de groovy garagerockriffs uit, Blilie laat een waar spervuur uit haar drums rollen, Ditto zingt uit volle borst, gaat gretig de fans groeten (even vreesden wij een skydive-manoeuvre) en laat zowaar enkele onder hen even het refrein vol brullen. Traditioneel ligt elke recht- of andersgeaarde fan na dit verpletterende anthem uitgeteld in de touwen, maar — it ain’t over until the fat lady sings — dan moet het superbe "Listen Up!" (die koebel!) nog als bisnummer fungeren: het dak gaat er net niet af.
We moeten er tot slot nog aan toevoegen dat de (sobere, want grotendeels frontale en zijdelingse) opnamebeelden van de hand van Lance Bangs zijn, die eerder er zijn strepen verdiende bij Pavement, Sonic Youth en R.E.M. en dat de legendarische Rick Rubin de laatste zeg over de productie had. De cd-versie heeft bovendien dezelfde playlist als die op de dvd, zij het in een lichtjes gewijzigde volgorde.
Live In Liverpool laat een groep op het toppunt van zijn bestaan zien/horen, nu eens snedig en kort, dan weer uitgesponnen, groovy en soulvol, maar steeds even indrukwekkend. Dat Herman Schueremans maar ziet dat zijn podium stevig genoeg is opgebouwd dit jaar, want Gossip zou de boel daar wel eens kunnen afbreken. En uè
