Waar zijn de hoogdagen van de romantiek in de schaduw van de meidoorn? Ondanks de ongelukkige liefde die als een rode draad doorheen het bos van Bronks loopt, weet het gezelschap ons toch met fonkelende pretoogjes naar huis te sturen.
Twee verloren meisjes, één blonde in het wit en één bruine in het zwart, missen de oude man die hen verhalen vertelde. Verhalen over liefde. Dat is iets dat de meisjes van thuis uit niet hebben meegekregen. De één werd verlaten door haar vader, de ander door haar moeder. Gelukkig hebben ze elkaar nog. En de verhalen van de oude man. Over de liefde tussen Arend het schaap en Bea de egel, die in de meidoorn willen trouwen. Maar ook bij de dieren loopt de liefde niet altijd van een leien dakje, al is dat volgens de man geen reden om bij de pakken te blijven zitten. Je moet vooral iets gaan doen, maakt niet uit, eender wat. In de realiteit komt het niet altijd goed, maar in verhalen wel.
Voor Raven Ruëll — een jonge theatermaker die naarstig timmert aan een nu al indrukwekkende weg — is In de meidoorn de derde samenwerking met het eigenzinnige jeugdtheater Bronks. Eerder schreef en regisseerde hij er de twee ontroerende voorstellingen Jan, mijn vriend en Stoksielalleen. Een thema dat in zijn drie teksten voor Bronks terugkeert, is dat van het verlies. In deze laatste plaatst hij hier echter fijne fabels tegenover, zodat de liefde toch op het nippertje overwint. Zonder de soms harde realiteit onder de mat te willen vegen, bezorgt In de meidoorn de toeschouwer een hartverwarmend gevoel.
De regie is echter niet van Ruëll zelf deze keer, maar van Johan Dehollander. Hij plaatst de drie acteurs tussen houten silhouetten die op grillige bomen lijken. Deze kunnen uit de vloer worden opgeklapt, of weer neergeslagen wanneer een van de personages even genoeg heeft van de fantasie. Hiermee komen we op het terrein van de gelaagde vertelstructuur van In de meidoorn: op een eerste niveau zien we twee verlaten meisjes, op een tweede vertellen zij hoe ze de oude man ontmoetten en op een derde niveau spelen de verhalen van de man en de dieren in het bos. Deze drie lijnen worden duidelijk van elkaar gescheiden met behulp van het licht: kille TL-lampen voor de werkelijkheid, sfeervolle theaterspots om de fantasierijke verhalen kracht bij te zetten.
Naast de helderheid die Dehollander met zijn regie in Ruëlls tekst heeft weten te brengen, heeft hij ook nog eens gezorgd voor een cast die spijkers met koppen slaat. Het duo An Miller – Kristien De Proost met hun naar het kinderlijke neigende acteerstijl werkt ongemeen goed. De blonde Miller in het wit die steeds het voortouw neemt en het verst gaat in het mokken, huilen, gillen en razen, en daartegenover dan De Proost in het zwarte jurkje als het sukkeltje dat volgt en alleen maar wat onmachtig kan staan dralen. Op het podium ontmoeten zij acteur en muzikant Wim Willaert, die schittert als de man vol goede bedoelingen. Met zijn muzikale intermezzo’s en zijn hilarische fysieke humor is hij de perfecte entertainer, zowel tegenover de twee meisjes als tegenover zijn publiek.
De meidoorn is een ontmoetingsplaats, niet alleen voor fabeldieren maar ook voor bevlogen theatermakers. De tekst, de regie, het spelplezier: alles lijkt te kloppen aan deze voorstelling. De verhalen zijn meeslepend, de beelden putten kracht uit hun schijnbare simpelheid. Op scène wordt een herkenbare wereld opgeroepen. Verdriet heeft daarin een plaats, maar dromen evengoed. Een eerlijke bevestiging van het leven.
In de meidoorn is nog tot 29 april op tournee in Vlaanderen. Voor data, zie de speellijst op de website.