Met tentakels die tot ver in de marge van de alternatieve
muziekscène reiken, is het jaarlijkse Domino Festival van de AB
zonder twijfel een van de interessantste muzikale gebeurtenissen
van het voorjaar. Muziekliefhebbers zonder oorkleppen doen er
regelmatig ontdekkingen van formaat. Zo was het bijvoorbeeld onder
de vleugels van Domino dat het succesvolle Jaga Jazzist voor het
eerst op Belgische bodem stond. Tegelijk is het festival zo
verstandig om iets grotere namen als kapstok te gebruiken om
kleinere acts voor te stellen.
Toch leek het er zaterdag op dat het gecombineerde genie van Burnt
Friedman en de voormalige Can-drummer Jaki Liebezeit niet bepaald
voor een volkstoeloop zou zorgen. Pivot, dat die
avond de aftrap gaf, speelde voor hooguit zestig man. De
Australische band tekende nochtans onlangs bij het illustere
platenlabel Warp en brengt in augustus een tweede album uit. En
wanneer het Londense label met een contract zwaait, dan kun je er
donder op zeggen dat er reden tot luisteren is. Pivot heeft
Laurence Pike achter het drumstel, een klassebak die als frontman
van het knappe maar jammer genoeg opgedoekte Triosk al twee keer
Domino aandeed. Met Richard Pike op gitaar en keyboards, en Dave
Miller achter de knopjes en de laptop is hij duidelijk in goed
gezelschap want het trio zette een ronduit geweldige set neer. Het
leeuwendeel van de nummers is opgetrokken rond een retestrakke
groove – Laurence mepte er stevig én geraffineerd op los – stuwende
elektronica en gevarieerd gitaarspel. Richard schakelde moeiteloos
over van lo-fi gejengel, naar loeiende postrock of ritmische
aanslagen van akkoorden. De vergelijking met Battles – u leest het goed: Battles! – vinden we voor
één keer niet onterecht, alleen houden deze jongens het doorgaans
iets toegankelijker. Door meer ruimte te laten voor melodie
bijvoorbeeld. De set die stipt op een uur afklokte, telde maar één
zwak broertje. Even ruilde Laurence zijn drums in voor een
keyboard, terwijl Richard hetzelfde deed met zijn gitaar. Tussen de
nummers die stonden als een huis was dit korte intermezzo niet meer
dan een onbeduidende spielerei. Veelbelovend was ook de gretigheid
en de inzet waarmee de band speelde voor een schaars maar
enthousiast publiek. We kijken alvast watertandend uit naar hun
volgende plaat en de bijbehorende optredens in Belgische
concertzalen. Neem het van ons aan: Pivot zal nog potten
breken!
Het leek erop dat de avond toen al niet meer stuk kon. Flying
Lotus, een instrumentale hiphopact uit de Warp-stal, werd
uiteindelijk vervangen door PlanningToRock, een
eenvrouwsproject van de Berlijnse Janine Rostron. PTR verscheen in
haar dooie eentje op de planken, enkel gewapend met een microfoon
en een groot projectiescherm achter haar. Ze droeg wat leek op een
witte pyjama en een masker dat veel weg had van een strijkijzer.
Tongue-in-cheek, we weten het wel, maar op geen enkel moment
oversteeg haar set het niveau van een karaokeact. De muziek – op
band! – flirtte met elektro en hiphop, maar beklijfde niet. De
visuals oogden goedkoop en leken vooral de aandacht te moeten
afleiden van het feit dat er on stage weinig tot niets gebeurde.
Dat PTR in haar clipjes de hiphopcultuur in zijn hemd zet
(breakdancend of met een enorme PTR-ketting om de hals) vinden we
best grappig, maar muzikaal raakte ze onze koude kleren niet. Gek,
maar PTR verzorgde in het verleden al het voorprogramma voor LCD
Soundsystem, The Knife en Peaches. Nee, het was aftellen tot de
hoofdact voor meer muzikaal vuurwerk.
Burnt Friedman en Jaki Liebezeit konden gelukkig
al op meer geïnteresseerde oren rekenen dan Pivot aan het begin van
de avond. Beide heren zagen we enkele jaren terug nog aan het werk
in Kortrijk. Joseph Suchy, gitarist op de plaat ‘Secret
Rhythms II’ was toen ook van de partij. Friedman en Liebezeit
bewezen zaterdag met verve dat ze ook als duo ongemeen boeiende
muziek maken. Liebezeit – als we Kurt Overbergh van de AB mogen
geloven intussen 70 – drumt zonder basdrum en gebruikt enkel zijn
armen. Geenszins een beperking: zijn beheerste, subtiele spel
creëert hypnotiserende patronen. Een perfecte onderbouw voor de
vernuftige laptopbrouwsels die Friedman ontvouwt. Het duo speelt
bovendien met de sereniteit van sfinxen, geconcentreerd en met een
onfeilbaar gevoel voor dosering. Zo bouwde de set gestaag op naar
een uitgesponnen climax, die fel gesmaakt werd door het publiek.
Hier en daar werd zelfs gedanst. Ze voelen elkaar ook uitstekend
aan, de twee heren, een occasionele blik naar de ander volstond.
Opmerkelijk: de jazzy en dubby invloeden waar Friedman zo tuk op
is, bleven in de kast. Met een derde plaat op stapel in de reeks
‘Secret Rhythms’ lijkt het duo hun muziek alvast live een meer
stuwende richting uit te sturen. Friedman dolde trouwens opvallend
vaak met distortiongeluiden. De manier waarop dergelijke
klassebakken haast niet-begrijpend glimlachten bij het applaus dat
hen te beurt viel, blijft verbazen. Welke grote naam neemt deze
meesterlijke act op sleeptouw en geeft hen het publiek dat ze
verdienen?
