Met Jessica Alba, Alessandro Nivola, Parker Posey, Rade Serbedzija,
Fernando Romero e.a.
Als de golf van remakes van populaire Aziatische horrorfilms van
een paar jaar geleden de koopjesperiode was voor de easy
scares, dan is de Amerikaanse versie van ‘The Eye’ het naar
mottenballen geurende winkeltje dat maanden na afloop van de solden
nog steeds wanhopig zijn best doet om de goedkope brol kwijt te
geraken. Na ‘Ringu’, ‘The Grudge’, ‘One Missed
Call’ ‘Dark
Water’ en ‘Generic J-Horror Ghost Story With Convulated Plot
Devices’ zijn ze in Hollywood nog altijd ijverig aan het werk om
elke succesvolle Aziatische huiverprent voorzien van een
gemakzuchtige kopie. En het wordt een lastig jaar want na deze
compleet overbodige redo van ‘The Eye’, staan ons nog
de makeovers van het Thaise ‘Shutter’ en het Koreaanse ‘A Tale of
Two Sisters’ te wachten. Maar eerst ‘The Eye’ dus, een remake van
het sfeervolle maar ook niet zo geweldige spookverhaal van de
gebroeders Pang. Fransozen Moreau en Palud, die zich lieten
opmerken met scary movie ‘Ils’ , doen alle voorspelbare
stapjes van het origineel nog eens over, maar dan met Jessica Alba
en haar onvermogen om ook maar iets geloofwaardigs uit haar
welgevormde lijf te plooien in de hoofdrol. Hoe erg is het gesteld?
Zo erg dat we al een klein beetje heimwee kregen naar het trillende
pruillipje en de verdwaasde blik van Sarah Michelle Gellar.
Alba speelt Sydney, een talentvolle violiste die op haar vijfde
blind is geworden na een ongeluk met vuurwerk. Twintig jaar later
ondergaat ze een hoornvliestransplantatie waardoor ze langzaam
terug kan zien. Sydney, die overrompeld wordt door visuele stimuli,
moet de hele wereld herontdekken en krijgt hierbij de hulp van
specialist Paul Faulkner (Alessandro Nivolo). Wanneer griezelige
schimmen in het duister opdoemen en onheilspellende visioenen haar
slaapkamer herdecoreren, begint Sydney zich toch een klein beetje
zorgen te maken over haar vers aangeschafte zintuig. Ondanks de
troebele blik en de rode oogjes gaat ze op zoek naar de mysterieuze
donor die haar met het kaduke paar ogen opzadelde.
Het moet zijn dat het er altijd zo mooi weer is en dat de vrouwen
er altijd zo vriendelijk lachen, want David Moreau en Xavier Palud
zijn de zoveelste internationale regisseurs die na succesvol werk
in eigen land naar Hollywood verkassen om er zich bezig te houden
met voorgeprogrammeerd bandwerk. John Woo mocht er beginnen met het
Van Damme-vehikel ‘Hard Target’, Matthieu Kassovitz zette zijn
uitwisbare stempel met ‘Gothika’ en zelfs de
broertjes Pang maakten weinig indruk met het al lang uit mijn
geheugen gewiste ‘The Messengers’. Ze
zullen er allemaal wel een flinke boterham aan verdiend hebben,
maar dat neemt niet weg dat ze niks meer zijn dan kleine radars in
de grote geldmachine die Hollywood heet. Dat geldt eveneens voor
Moreau en Palud en hun remake van ‘The Eye’ die meer geeuwen dan
klamme handjes zal teweeg brengen.
Nu moet ik wel eerlijk toegeven dat ik de originele versie van
‘The Eye’ stukken
beter vond dan de geforceerde videocassettehorror van ‘Ringu’ en de asgrauwe
kindjeskolder van ‘The Grudge’. Het was
een regelrechte ripoff van ‘The Sixth Sense’ (iets
dat nog meer opvalt bij de Amerikaanse remake, zeker wanneer Alba
nét niet ‘I see dead people’ uit haar mond laat
ontsnappen), maar de Pangs hadden visuele flair, het ging beter
vooruit dan de andere J-horrors en de schrikeffecten waren
goedkoop, maar doeltreffend. En ook in de eerste helft van de
remake wint het Franse regisseursduo een paar punten met wat
sombere sfeerschepping (regen, altijd handig) en een paar geslaagde
boe!-momenten. De eerste keer dat Jessica Alba de schimmen van de
onderwereld in de verte ziet ronddolen zijn spannend (zodra ze meer
in detail onthuld worden als de neven van de alien uit het einde
van ‘Signs’ is
het wel om zeep), de liftscène is heel even een aardige oefening in
suspense, maar dat is het dan ook wel een beetje. De isolatie in de
anonieme grootstad is zwak uitgewerkt, de plot treuzelt uit armoede
(de explosieve finale voelt, net zoals in het origineel,
ongelooflijk geforceerd aan) en nevenpersonages staan zenuwachtig
te schuifelen omdat ze niks om handen hebben. Kijk maar eens naar
Parker Posey, een sterke indie-actrice die hier totaal
miscast loopt te wezen als grote zus van Jessica Alba. Alessandro
Nivola probeert zichzelf nog wijs te maken dat hij niet in een
take the money and run-filmpje zit, maar hij kan ook maar
zoveel doen met een bordkartonnen saai doktertje dan
mogelijk.
Maar het is mademoiselle Jessica Alba die de grootste
schuld treft bij het falen van ‘The Eye’. De meid die maar goed was
in drie dingen – ‘Dark Angel’, op de bar in ‘Sin City’ en in haar
fotoshoot voor Maxim – mag dan wel meer dan alleen maar een mooi
snoetje zijn (ze heeft ook een fijne kont moet je weten),
geloofwaardig acteren zal nooit haar grootste troef worden. Los van
het feit dat ze totaal fake overkomt als violiste én als
blinde, beperkt Alba zich tot de method school van de drie
grote emoties. Ze kan bang kijken, ze kan boos kijken en ze kan
verward kijken. En voor de verwarde emotie trekt ze eigenlijk een
half bang/ half boos gezicht. Flink hoor. Het is allemaal al niet
bijster spannend en origineel, maar als de hoofdactrice op geen
enkel moment kan boeien, dan kan je het al evengoed afbollen en die
foto’s van die badpakkenspecial beginnen opzoeken. Voor wie er aan
twijfelt of een overtuigende actrice dit soort generische rommel
naar een hoger niveau kan brengen, moet maar eens kijken naar
‘Dark Water’ met
bella Jennifer Connelly of snotterend roodneusje Naomi
Watts in ‘The
Ring’.
Er komen veel totaal overbodige films uit in een jaar, maar het
futloze en in routineuze clichés grossierende ‘The Eye’ zou toch
wel eens heel hoog kunnen eindigen in de jaarlijkse skiplijst.
Toegegeven, het is niet de allerslechtste J-horrorremake die van de
prefabband is komen rollen, maar daar eindigt de enthousiaste lof
dan ook. En wie dan toch zo graag naar Jessica Alba en haar mooie
ogen wil kijken, kan dat beter doen met ‘Fantastic Four’ of ‘Into
the Blue’. Daar heeft ze veel minder kleren aan het bevallige lijf
hangen en mag ze de diepgang beperken tot haar decolleté.
