"Toegegeven, onze laatste plaat was slecht, maar bij deze hebben we het vuur opnieuw te pakken." Tiens, hadden we dat de laatste jaren niet al bij elke nieuwe plaat gehoord? We hebben onze scept-o-meter op de laagste stand gezet voor we aan de nieuwe R.E.M. begonnen, maar by golly: voor één keer is het niet overdreven. Accelerate is een behoorlijke vooruitgang na een stuurloze tien jaar.
Er wordt dezer dagen nog geen beetje gespogen en geschopt naar Around The Sun, de voorlaatste van R.E.M. "Slecht! Een sof!" beamen Michael Stipe en Mike Mills popular belief over het minst verkochte album van de groep. "Een beetje traag bij momenten, maar nummers als "The Outsider", ’Make It All Okay" en "Leaving New York" blijven tot het sterkste van de laatste drie albums behoren", blijven wij daarentegen volhouden, daarin geruggensteund door Peter Buck: "de songs waren zeker oké, maar we hebben het verknald bij de opnames."
"Where is the ripcord, the trapdoor, the key?" vraagt Michael Stipe zich niettemin dus af in de titelsong van het nieuwe Accelerate af. Ergens verkeerd onder de mat gelegd waarschijnlijk, want sinds het vertrek van drummer Bill Berry in 1997 leek R.E.M. de weg behoorlijk kwijt te zijn, dat wel. De conclusie was dan ook duidelijk na Around The Sun: "I’ve got to follow another direction (although fall down is much cooler)".
Cool zijn ze echter nooit geweest (nog een schreeuwerig hawaïhemd anders, Peter? Likje blauwe verf over het gezicht, Michael?) en wie vast zit in een doodlopend straatje heeft maar één optie: achteruit. Het mag dan ook geen wonder heten dat de groep op haar dieptepunt teruggreep naar het geluid van de hongerige begindagen. "Eindelijk" horen we u tot hier denken, en we gaan u voor een keer niet tegenspreken.
34 minuten, elf songs, het moet vooruitgaan op Accelerate. Opener "Living Well Is The Best Revenge" is het beste eighties R.E.M.-nummer van de laatste twintig jaar. Peter Buck perst er een felle riff uit en Stipe vliegt er in met de drive van "These Days" van op Lifes Rich Pageant. Dat de groep deze songs vorig jaar live heeft uitgetest is meteen hoorbaar: de energie spat uit de boxen als in het vintage (onze armen gaan er op Stipes kenschetsende wijze van flapperen) R.E.M. "Man Sized Wreath".
De voor de hand liggende referentie voor deze plaat is Document, een plaat die bulkte van het commentaar op het Amerika van de afscheidnemende Ronald Reagan. Ook Accelerate wuift een behoorlijk rechtse president uit, maar doet dat helaas met twee ingetogen nummers die de vaart er uit halen. "Houston" is het lelijke broertje van "Final Straw", "Until The Day Is Done" is tot overmaat van ramp zo’n trage die aan de verkeerde kant van de lijn tussen saai en spannend blijft.
"Mr. Richard" maakt ons weer wakker met een snijdende riff, al brengt het gezapige tempo geen nieuw leven in de plaat. "Sing For The Submarine" is even stapvoets, maar zou live wel eens sterker uit de hoek kunnen komen, zo hebben we het gevoel. Nog één keer morsen met energie: een "Horse To The Water" dat stevig in de bochten hangend het refrein inscheurt. En dan toch een draak om af te sluiten. Het niemendal "I’m Gonna DJ" was al een vreselijke uitschuiver op het vorig jaar verschenen R.E.M. Live, de irritatiegrens wordt ook op Accelerate grondig gekieteld als Stipe als een verrukt kind van zes gilt dat hij plaatjes gaat draaien bij de Apocalyps.
We onthouden liever het goede nieuws: R.E.M. is met de hulp van producer en new hot ticket (Editors! Bloc Party!) Jacknife Lee opnieuw een halve plaat lang de opwindende groep van vroeger. Nog één helft en we zijn er. We tellen ondertussen de dagen af tot Werchter. En dat was ook alweer even geleden.
