Sony, 2007
Dat hier op enola al eens een film gerecenseerd wordt, is geen
nieuws. De soundtracks ervan laten we echter (nagenoeg) altijd in
de kast staan omdat het veelal weinigzeggende compilaties zijn of
muziekstijlen bevatten die buiten onze grenzen liggen. Toch konden
we ons niet bedwingen bij de soundtrack van I’m Not There. Je kent
de film intussen wel: de erg bijzondere biopic rond Bob Dylan door
Todd Haynes. Het bijzondere aan de soundtrack is dat geen enkel
nummer ervan in de film zelf – op dit moment enkel nog in een
handvol kleinere zalen – te vinden is, maar dat het een compilatie
is van maar liefst 33 Dylan-covers, aangevuld met Dylans eigen, nog
nooit eerder uitgebrachte ‘I’m Not There’. De uitvoerders: een
resem (super)muzikanten, zowel uit de glorietijd van Dylan als van
vandaag.
Je mag dan al geen fan zijn van de nasale stem van Bob, als je een
beetje je weg in het genre zoekt, dan besef je snel welke
karrenvracht aan sterke nummers De Meester in zijn lange carrière
heeft neergepend. Het leuke aan compilaties waar geld achter zit,
is dat die er meestal de fijnere uitpikken. Dit geldt ook voor deze
soundtrack, hoewel we een aantal onverwachte keuzes noteren en
‘Like a Rolling Stone’, ‘Mr. Tambourine Man’ en ‘Blowin’ in the
Wind’ afwezig blijken. Wat de songs zelf betreft, zit het hier dus
automatisch goed. Het enige waar we rekening mee kunnen houden, is
wie ze brengen en vooral de manier waarop. Sommigen proberen zo
dicht mogelijk bij het origineel te blijven en denken in al hun
adoratie dat ze Dylan zelf zijn (met Mason Jennings twee keer als
schoolvoorbeeld), terwijl anderen volledig hun eigen stijl opgaan
zonder de grip van Dylan uit hun gitaarhals te verliezen. Uiteraard
gaat ons respect meer uit naar de tweede categorie.
Een belangrijk deel van het geluid op de ‘I’m Not There’ soundtrack
wordt gevormd door twee vaste begeleidingsbands die het beide
uitstekend doen, niet echt verwonderlijk als je hun samenstelling
bekijkt. De ene heet namelijk Calexico en haalt het niveau van hun
songs hoorbaar omhoog met hun gekende warme, zuiderse en frisse
stijl. Hierbij laat Calexico voldoende ruimte voor de artiest in
kwestie: Roger McGuinn (The Byrds) en Willie Nelson mogen hun
begeleiders erg dankbaar zijn. De enige song waar we wat
moeilijkheden mee hebben, is ‘Just Like a Woman’ door Charlotte Gainsbourg
maar dat ligt aan het naar onze mening iets te makkelijke sensuele
gefluister van de Française.
De tweede begeleidingsband die regelmatig opduikt, heeft zich voor
de gelegenheid samengesteld en kan je zonder overdrijven een
superband noemen: The Million Dollar Bashers bevat Lee Ranaldo en
Steve Shelley van Sonic Youth, Tom
Verlaine van Television, een gitarist van Wilco, een bassist
van Dylan zelf, maar ook jazzlegende John Medeski. Het is vooral
deze laatste met zijn hammondorgel die de sound dicht bij Dylan
zelf legt en het vuur lopend houdt. Luister maar eens naar het
fantastische ‘All Along the Watchtower’ van Eddie Vedder (met
dank aan de bekende versie van Jimi Hendrix), ‘Ballad of a Thin
Man’ en ‘Maggie’s Farm’ van Stephen Malkmus (ex-Pavement) of Karen
O van Yeah Yeah
Yeahs die zich uitleeft op ‘Highway 61 Revisited’. ‘Cold Irons
Bound’ door Tom Verlaine is dan weer in al zijn duisternis zeker
interessant maar doet er te lang over.
Rest ons nog enkele opvallende momenten te belichten van hen die
zichzelf of met eigen band begeleiden. Zowel Sufjan Stevens,
Antony & The
Johnsons en Sonic Youth brengen
Dylan naar hun eigen wereld en doen dat voortreffelijk. Onze
felicitaties gaan ook uit naar Richie Havens, Jeff Tweedy, Yo La
Tengo, Bob Forrest en het duo Glen Hansard (The Frames) met
Markéta Irglová. Cat Power levert een
mooie bijdrage, maar Chan Marshall denkt te veel dat ze Dylan zo
goed mogelijk moet imiteren. Een opmerkelijke naam in het lijstje
is Marcus Carl Franklin. Wie? Het is het zwarte jongetje dat een
van de Dylans in ‘I’m Not There’ neerzet en hier bewijst dat hij
wel degelijk zelf zijn songs in de film bracht.
Het mooie aan deze compilatie is dat ze duidelijk mensen artiesten
die er in volle enthousiasme iets unieks van wilden maken. Ergens
was het ook noodzakelijk dat ze hun kwaliteiten volledig
bovenhaalden want als je hier mag tussen staan, dan wil je net als
die andere groten een hoogwaardig product afleveren en niet door de
mand vallen. Deze soundtrack is dan ook een fantastisch gegeven als
wervelwind van muzikaal talent en als eerbetoon voor de man
waarrond dit draait en die het zelf passend mag afsluiten. Enkel
voor Dylan.
