Tot veelvuldig wenkbrauwgefrons van wie ons kent, ruilden wij enkele weken geleden ons doorgaans eerder sjofele plunje in voor een strak maatpak, en wisselden we bij een Ford-garage in de buurt onze Fiësta om voor een meer dan dertig jaar oude Mustang. Reden: vier jaar na zijn alles omverblazend debuut vuurt Triggerfinger eindelijk een opvolger op de wereld af. Moeders, houd uw dochters binnen!
De impact die Triggerfingers titelloze debuutplaat vier jaar geleden naliet, was dan ook gigantisch. Hun geüpdate inkleuring van smerige rockabilly en melodieuze hardrock sloeg een diepe krater in het Belgische muzieklandschap. Ook al zijn de invloeden duidelijk hoorbaar (van AC/DC via Deep Purple tot ZZ Top en terug), de sound van Triggerfinger is volstrekt uniek en bovenal uiterst aanstekelijk. Kortom, Triggerfinger kwam (en hij kwam veel), zag en overwon.
Na een schijnbare never ending tour langs zowat alle festivals, muziekclubs en jeugdhuizen van het land (geef de mannen van Triggerfinger een podium en ze spelen het plat), werd het plots akelig stil rond de band. Niet dat ze met een burn-out te kampen hadden, integendeel. De lijst artiesten die hulp vroegen en kregen van Goossens, Block of Lange Polle is schier eindeloos. In de gedaante van Triggerfinger was er tussendoor wel nog de liveplaat Faders Up om de honger te stillen, maar na vier jaar werd het hoog tijd voor een echte opvolger.
What Grabs Ya werd ingeblikt in de Red Tape Studio van Lange Polle in Aarschot en in New York gemasterd door Fred Kevorkian (die eerder al samenwerkte met Ryan Adams, The White Stripes en Iggy Pop). Het resultaat — we voelden u al ongeduldig worden — is opnieuw een motherfucker van een plaat, zo mogelijk nog beter dan het debuut.
Al van bij de inleidende drumsolo in opener "Short Term Memory" voel je dat het goed zit. Goossens (steeds meer als "de John Bonham van Vlaanderen" te bestempelen) geselt de drumvellen, en de bas van Lange Polle (Monsieur Paul, zo u wil) heeft als vanouds last van grootheidswaanzin en klinkt bijgevolg verduiveld meer als een gierende leadgitaar. Blocks stem schurkt zich bovendien steeds meer aan tegen die van wijlen Mark Sandman (Morphine) dan tegen die van pakweg Bon Scott, en klinkt zodoende resoluter en zwoeler dan ooit tevoren. Van bij het begin spat het testosteron dus al meteen uit de boxen, en is de Geile Drievuldigheid vertrokken voor 45 minuten snoeiharde, zweterig aan de ribben klevende, dampende rock-’n-roll.
Hoogtepunten, vraagt uè Hiermee zadelt u ons op met een knoert van een embarras du choix: single "First Taste" bijvoorbeeld, een mokerslag van een song, voorzien van een outrowaarin Ruben Block het monumentale stemgeluid van de jonge Robert Plant akelig dicht benadert. Of het heerlijk voortrazende "Soon", bejegend met een luidkeels mee te zingen tekst ("I wanna be there for you/ I wanna be there it’s true…"), of "Halfway Town" dat zowaar akoestisch begint, maar zich daarna tot een volbloed Triggerfinger-song ontpopt.
Andere knallers van formaat zijn "Scream" (op muziek gezette waanzin) en "Is It" (zijn Status Quo-song, dixit de band zelf). Met het bijna acht minuten durende "These Lines" neemt Triggerfinger uiteindelijk flink wat gas terug en afsluiter "No Teasin’ Around" is een uitgebeende, sterk aan Robert Johnson schatplichtige bluesschreeuw. Block kermt als een huilende hond (het geblaf aan het gaatje is uiteraard afkomstig van échte viervoeters) en verkoopt hiermee zijn ziel definitief aan de duivel.
Veel veranderingen in zijn geluid heeft Triggerfinger niet aangebracht (waarom zouden ze ookè), al klinkt de groep in zo goed als alle songs een stuk gestroomlijnder en gebalder. Om niet te zeggen melodieuzer en bij momenten zelfs hoogst meezingbaar (of beter: meebrulbaar). What Grabs Ya is opnieuw vintage Triggerfinger, maar meer dan op zijn debuut gaat de groep nu vaker recht op doel af, zonder al te veel omwegen.
Bovendien weet Triggerfinger op What grabs Ya nog beter dan op zijn toch al lichtjes impressionante debuut zijn veelgeroemde, want indrukwekkende, live sound op te roepen, die smeekt om on eleven beluisterd te worden. Nog het liefst ergens on the road of alvorens de kroeg in te duiken.
Ondanks een nieuwe dEUS-plaat in het verschiet, het langverwachte solodebuut van wonderboy Tim Vanhamel, en gloednieuw werk van onder andere Mauro & The Grooms, Das Pop en Monza tekent Triggerfinger nu al voor dé Belgische release van het jaar. Hell yeah!
Triggerfinger tourt de komende weken doorheen gans Vlaanderen. Voor een volledige concertkalender verwijzen wij u graag door naar hun website.
