Dertig jaar geleden liet Bauhaus een eerste maal van zich horen. De groep rond de vier kunststudenten (Peter Murphy, Daniel Ash en de broers David J en Kevin Haskins) stond niet alleen mee aan de wieg van zowel postpunk als gothic rock, maar wist zichzelf door een uitgekiend imago ook van een blijvende fanbasis te verzekeren.
Vanaf het debuut, In The Flatfield, was duidelijk dat Bauhaus niet voor één gat te vangen was: ziedende postpunk werd afgewisseld en vermengd met elementen uit de glamrock, experimentele electro(rock), en zelfs funk en dub. Dat de groep bovendien bewust voor een gothic annex expressionistisch imago koos, versterkte zijn cultstatus alleen maar verder. In 1983 hield de band het na vier albums en één live-plaat voor bekeken.
In 1998 volgde een eerste reünie, in 2005 een tweede. Maar de magie was weg, de teneur was steevast dat Murphy en Ash elkaars bloed wel konden drinken en dat de ooit zo legendarische liveperformances verworden waren tot karikaturen. Dat er nu toch een vijfde album verschenen is, is een klein mirakel te noemen, zelfs al heeft Haskins laten weten dat het doek nu definitief gevallen is en dat aan de plaat geen tour verbonden is.
Echt rouwig kan niemand daar om zijn, want Go Away White is een eersteklas stinker die volledig op automatische piloot ingespeeld is. De groep erkent zelf dat hij voor alle nummers doodweg de eerste take genomen heeft en dat het hele opnameproces niet meer dan achttien dagen in beslag nam. Van enige kritische zin of behoefte daaraan is hier dan ook geen sprake. Wat in wezen mooie schetsen en aanzetten tot knappe songs zijn, krijgen hier onterecht het statuut van volwaardige nummers. Alsof het schetsboek finaal is.
Het is niet minder dan frustrerend om te horen hoe de groep teruggrijpt naar oude kneepjes en trucjes en totaal geen moeite doet om ook maar even het niveau van weleer zelfs maar te benaderen. Een karikaturaal herhalen van wat ooit veelbelovend en intrigerend was, volstaat blijkbaar. Zo refereert opener "Too Much 21st Century" nog wel vaagweg naar de stevige postpunknummers van het debuut, maar is de song zo banaal dat er alleen maar plaatsvervangende schaamte kan zijn.
"Undone" lijkt nog even de meubels te willen redden maar verzinkt al snel in slaapverwekkende postpunk van dertien in een dozijn, het occasioneel keyboarddeuntje is zelfs tenenkrullend amateuristisch. Het is werkelijk met een vergrootglas zoeken naar een nummer dat het prille demostadium ontgroeid is. "Black Stone Heart" is samen met "The Dog’s A Vapour" nog een van de betere nummers, maar zelfs hier is duidelijk te horen dat de groep er eigenlijk geen zin in had.
In een interview liet Haskins weten dat er tijdens de opnames een incident heeft plaatsgevonden waardoor de groep nog maar eens besloot de boeken neer te leggen. Het wordt nergens bevestigd maar afgaande op de plaat en de ronduit zwakke productie en mix zou het ons zelfs niet verbazen mochten de opnames hierdoor vroegtijdig afgebroken zijn, met alle gevolgen van dien.
Bauhaus heeft de eigen hand overspeeld door Go Away White toch uit te willen brengen. Een goede raad: koop de eerste vier platen en de eerste twee live-albums, en doe alsof Bauhaus daarna niets meer heeft uitgebracht. Als de groep zichzelf de schande niet wil besparen, dan moet de fan het maar doen.
