Zelfs na het onverwachte succes van het hitsige “Popular” is Nada Surf trouw gebleven aan zichzelf. De New Yorkse band besloot niet te buigen voor platenfirma’s en commerciële muziekzenders, maar volgde een eigenzinnige weg die uiteindelijk leidde tot een cultstatus. Ook op het podium van de uitverkochte Orangerie is Nada Surf onomstotelijk.
De voorbije twaalf jaar is Nada Surf geëvolueerd van een Weezer-achtig geek rock bandje dat punk en pop verzoende, naar een volwassen groep met een geluid dat tussen herfst en lente zweeft. Zijn nieuwste plaat Lucky klinkt, net als The Weight Is A Gift, helder en harmonisch, met de kenmerkende introverte teksten van zanger/gitarist Matthew Caws die het geheel een melancholische kleur geven.
Geen toegevingen dus, maar een geluid dat langzaam maar zeker gestalte kreeg en helemaal Nada Surf is. Die eigenheid vertaalt zich live in een indrukwekkende podiumvastheid die de groep toelaat een lang en gedurfd concert te spelen. De evenwichtige setlist getuigt bovendien van een grondige vertrouwdheid met het eigen materiaal en een inzicht in de sterkten en zwakten van hun repertoire.
Zo herinnert opener “Hi-Speed Soul” van Let Go het publiek aan het iets wildere en duistere verleden van de band. Het poppy en aanstekelijke “Whose Authority” luidt dan weer de huidige tijd in: een periode van melodische frisse nummers die ook vanavond zullen domineren.
Er wordt dan ook voornamelijk geput uit The Weight Is A Gift en Lucky, de twee recentste Nada Surf albums. Dat The Weight Is A Gift overigens nog vers in het geheugen van het overwegend jeugdige publiek ligt, bewijst het herkenningsapplaus dat de eerste tonen van songs als “Do It Again” en het bedeesde “What Is Your Secret?” vervoegt. Ook Lucky laat zich live smaken. Hoogtepunt “Weightless”, het swingende “Ice On The Wing” en het aangenaam broze “See These Bones” laten bovendien de diversiteit en nuanceverschillen zien die Nada Surf op plaat steeds hoog inschat.
Het zijn echter de oudere nummers van Let Go die het meest beklijven: “Killian’s Red” is bijna pijnlijk weemoedig, “Blizzard of ‘77” klinkt hartverscheurend (“I miss you more than I knew”) en de verlengde liveversie van het melancholische “Paper Boats” ontroert en ontreddert (“All I am is a body floating downwind”).
Er bestaat dan ook geen twijfel dat er een sterke livegroep op het podium staat: Nada Surf geniet zichtbaar, neemt risico’s en schrikt er niet voor terug om op het publiek in te spelen. De tweede ronde bestaat uit zeven bisnummers, waaronder het akoestische “Your Legs Grow” en hitje “Always Love”. Na het stomende “Blankest Year” (“Oh, fuck it / I’m going to have a party”), waarbij de drie groepsleden worden bijgestaan door enkele enthousiaste crew members, verlaat de groep opnieuw het podium om uiteindelijk toch nog — op algemene aanvraag van het publiek — te eindigen met MTV-hit “Popular”.
Een optreden van Nada Surf is puurheid op een podium. Door de waarneembare passie, gecombineerd met een bescheiden rijpheid en een stevige dosis zelfkennis, zorgt Nada Surf immers steeds voor diepgaande ontroering en niet-opdringerig vertier. Wij kijken reikhalzend uit naar een doortocht op de zomerfestivals.
