Een laatste concert als voorprogramma van een Hollandse nobody? Balderdash: in de Handelsbeurs stond Giants Of The Air niet als een groep die op zijn laatste benen loopt, maar één die zijn tweede adem heeft gevonden. Is dit echt het afscheid van de enige Vlaamse groep van zijn generatie die internationaal potentieel heeft?
Het is bijna een cliché rock ’n rollverhaal hoe het fout liep met Giants Of The Air: schimmige manager, een boekingskantoor dat dan maar niets deed voor de band, foute beslissingen, muzikanten die vertrokken,… Alles wat kon, ging de mist in. De twee nochtans puike platen die de groep in 2005-2006 uitbracht kregen dan ook weinig aandacht en de groep rond Stef De Clerck leek het schoolvoorbeeld van een mislukking: goed geprobeerd, maar wind, tijdsgeest en alle andere mogelijke dingen tegen gehad. Pech.
En dus wordt de handdoek in de ring gegooid. Een lang vastgelegd concert in de Handelsbeurs wordt dan toch niet afgezegd, maar wel het allerlaatste van de groep. En het moest vooral simpel zijn: De Clerck haalde er opnieuw de toetsenman en drummer bij die met hem ooit de finale van de Rock Rally haalden en het moest plezant zijn.
Heeft deze groep echt maar drie keer gerepeteerd voor de try out van zaterdag? Op het podium van de Handelsbeurs staat een straffe, gerodeerde groep die een korte best of brengt van Where People Need No Ratio en I Am The Co-Pilot en zich zelfs niet van de wijs laat brengen door haperende elektronica. Voor een groep die nooit veel heeft mogen optreden, staan de muzikanten scherp.
Van bij de evidente opener "In The Morning We Become Eclectic" ("We’re the Giants Of The Air") staat het geluid potig. De breedbeeldcinema van Mercury Rev en Neil Young botst er met het flamboyante van Suede en het drama van de gemiddelde Wagneropera. Vol geluid dus? Héél vol, en het staat vanavond soms iets te schel afgesteld. Dan zinkt De Clerck — een beetje ziek vanavond — wat weg in de mix. Maar dat gebeurt slechts sporadisch, want net zo goed haalt hij hard uit zoals in de oerschreeuw waarmee "Oceans Glowing" aangevat wordt
"Lo-Rise/Hi-Rise" is nog altijd de song die eigenlijk een internationale festivalhit had moeten worden een dikke zomer geleden. "Transforming Time", dat andere popnummer, wordt op stal gelaten. Liever haalt de groep het atmosferische "Where People Need No Ratio" nog eens boven waarin het epische van zijn muziek helemaal tot zijn recht komt. Toetsenman Joeri Dobbeleir ondersteunt met een nieuw laagje elektronica. Rocken kan de groep ook. "Enough Of The Road" knalt en scheurt met een stevige vaart, en De Clerck haalt vocaal stevig uit in "You Hurt Yourself Too Much Today".
De Clerck is nog altijd niet de flamboyante frontman die deze muziek zou kunnen gebruiken, maar het stoort minder dan voorheen. De band musiceert hecht, de songs staan er: meer is niet nodig om sterk te zijn. "We zijn, zijn geweest, en zullen Giants Of The Air zijn. Bye Bye": meer bindtekst is niet nodig om de essentie van vanavond weer te geven.
Het is bittere ironie dat de groep zijn laatste concert geeft op een avond die kansen wil geven aan jonge groepen. Onzin dat een groep zo straf als Giants Of The Air op dit moment zou stoppen. Wat maakt het dat de twee eerste platen niet liepen? Een nieuwe start is zo genomen met een nieuw album en al een stevige set songs onder de arm. "Final concert"? We willen het niet horen: er is nog heel wat dat we van deze reuzen verwachten.
