Een huilend blok aan het been, een om zakgeld smekende betonmolen
rond de nek of de ultieme garantie op seksuele malaise: wat de
gretig parende Hollywoodsterren ook mogen doen uitschijnen, er zijn
voldoende argumenten om zonder kinderen het levenspad te
bewandelen. Het kan echter ook anders: moest onze kroost zo
ongenadig aanstekelijk rocken als Sons And Daughters, we zouden nog
harder glimmen van trots dan Tom Cruise die zijn Suri tot
opperpriesteres van de Scientology-kerk benoemt. De met garagerock
besmette countryfolk van dit Schotse kwartet heeft in navolging van
Nessie het wateroppervlak ingeruild voor abyssale dieptes en nu
beklimt de band de Ben Nevis met elektrisch geladen retrorock die
strakker is dan de huid van Cher na een botox-overdosis. ‘This
Gift’ is allerminst een vergiftigd geschenk en moest Robert Burns
nog leven, hij schreef er zijn beste gedicht over.
‘The Repulsion Box’, de vorige plaat van de band, is een doosje van
Pandora dat slechts in weinig huiskamers schade mocht aanrichten,
maar als rechtvaardigheid zegeviert, zal ‘This Gift’ niet hetzelfde
lot beschoren zijn. Waar The Raveonettes als een stofzuiger het
smerigste van Suicide en The Jesus and Mary Chain opzogen om een
wolk uit te spuwen die voor menige stoflong zorgt, graven Sons And
Daughters ook in het verleden, maar dan met een poppier resultaat.
Op ‘This Gift’ klinken de Schotten als een door Phil Spector
geproducete versie van The Cramps die scheurende gitaren aan
opwindende, geile close harmonies paart. Met opener ‘Gilt Complex’
zit het viertal alvast stevig in de gelpot van de glam te peuteren:
een meedogenloos catchy gitaarriff snijdt door de bas en drums als
een pas geslepen mes door zachte boter en Adele Bethel klinkt zo
opwindend dat ze zelfs de bevroren sfeer op een familiefeest van de
Van Saksen Coburgs kan ontdooien.
De akoestische gitaar die op het vorige werk nog wel eens op de
koffie kwam, is nu duidelijk persona non grata geworden. De
besnaarde vrienden van de band zetten tijdens ‘The Nest’ krassen op
een aanstekelijke, metalige beat om dan op ‘Rebel With The Ghost’
als een motorfiets door de seventies te razen, achternagezeten door
wulpse nanana’s. ‘Chains’ doet deze glansprestatie nogmaals over,
maar met het titelnummer volgt pas het absolute hoogtepunt. ‘This
Gift’ is puntige prikkeldraadrock waar enkele duizenden volt
doorheen worden gejaagd zonder zwaar op de hand te klinken, niet in
het minst door de flukse samenzang van Bethel en Scott Paterson.
John Travolta en Olivia Newton-John, maar dan geruggensteund door
een zandstorm van gitaren in plaats van ridicule dansjes.
‘This Gift’ bevat overduidelijk het beste werk van Sons And
Daughters, maar even consistent als z’n voorganger is het schijfje
nu toch ook weer niet. ‘Flags’ blinkt wel een eind weg, maar is hol
namaakleer in vergelijking met de genoemde songs. Ook andere
nummers uit de tweede plaathelft als ‘Iodine’ en ‘The Bell’
bewijzen dat je door te zwelgen in nostalgie al gauw in te
verwaarlozen stijloefeningetjes kunt vervallen. Gelukkig vergroeien
de gitaren tijdens ‘House In My Head’ Planet Terror-gewijs
weer met de ledematen om de luisteraar met noten te
doorzeven.
Maar goed, elke goedmenende vader heeft z’n mantel der liefde
steeds binnen handbereik en die paar mindere momenten vergeven we
Sons And Daughters graag middels een flinke aai over de bol.
Gewapend met hamer en beitel gaan de Schotten aan de slag met een
paar decennia muziekgeschiedenis en hun fraai gesculpteerde
retrobommetjes beschikken immers over een opwindende dynamiek die
heel wat 21ste-eeuwse halftalenten terug naar af stuurt. Met dit
cadeautje zet dit kwartet een fameuze stap richting grote
doorbraak. We gunnen het hen van harte!
http://www.myspace.com/sonsanddaughters
Sons And Daughters speelt op 19 februari in
Botanique.
