Twee frontdames die hun nieuwste worp kwamen voorstellen, daar kon
enola niet ontbreken. Kraamkliniek van dienst was de Balzaal van de
Gentse Vooruit. Met een half uur vertraging konden we de eerste
baby bezoeken, reeds de tweede van Chantal Acda’s
soloproject.
‘Polar Life’ heet de nieuwe plaat van Sleepingdog,
dat van enige vorm van koele temperaturen echter niets liet merken.
De benaming ‘soloproject’ dekt de lading Sleepingdog ook steeds
minder, want Chantal zag zichzelf geflankeerd door Dieter op
vibraphonette en glockenspiel, instrumenten die de zangeres
voordien zelf voor haar rekening nam, maar ook door Nick (van
Transit) die sfeertapijten weefde op elektrische gitaar. Het was
vooral deze laatste die ervoor zorgde dat het geluid van deze set
in belangrijke mate verschilt van de albumsound. Op ‘Your
Eyes’, dat dit voorprogramma mocht afsluiten, zorgde deze gitaar
voor een te groot en bijgevolg storend contrast met de zachtheid
die Sleepingdog is en tijdens dit optreden helemaal was, maar bij
overige songs bleken de twee knechten beslist een verrijking.
Chantal zelf wisselde akoestische gitaar af met piano en bespeelde
dat laatste bijzonder mooi in hoogtepunt ‘The Sun Sinks In The
Sea’. Vooral toen de drie instrumenten tegen het einde langzaam
stiller begonnen te spelen, werd de song behoorlijk beklijvend.
Sleepingdog bracht de meest overtuigende set die we hen/haar al
zagen brengen en is dit jaar bij ons nog veel aan het werk te zien.
Als je een beetje van minimalistische indiepop of zachte
vrouwenstemmen houdt, doen!
Van Chantal Acda’s ingetogen melodieën over naar het eclectische
rockpalet van Monsoon, hoewel die via het
ingetogen ‘A Quiet Exile’ de transitie zo effen mogelijk lieten
verlopen. Geen zorgen voor een anticlimactische welkomsnoot echter,
want waar dit nummer een stijlvolle streep onder The King Of Eyes, Tits
And Teeth trok, kweet het zich vanavond met eenzelfde gratie
van zijn taak als opener: de spanning opbouwen tot een met
postrockgitaar gekruide finale die een set aankondigde waarin
intens beleefde rock de rode draad vormde. Terwijl de Botanique-gig
enkele maanden geleden moest inboeten aan verrassingsgraad
aangezien het eerste luik zich exclusief focuste op de voorstelling
van de nieuwe plaat, kregen we deze avond een chronologisch heen en
weer springende bloemlezing van vier albums die nogmaals aantoonde
over wat een imposant oeuvre de groep ondertussen al beschikt. Op
‘Voodoo Sister’ na werd het lichte dipje The Weird Zoo
achteruitgeschoven; het waren de overige drie ijzersterke
kandidaten die de spotlights op hun gelaat voelden schijnen.
Het glas kan niet altijd halfvol zijn, dus laten we even ex
negativo beginnen en vermelden dat Delphine Gardins stem nog steeds
geen victorie kan kraaien in de strijd met ‘Time’ en ‘Six Feet
Under’ het hoofd in Vooruit niet boven water kon houden in de grof
opgezette geluidszee. Daarmee hebben we echter meteen alle
minpuntjes achter de kiezen van een twee uur durende setlist.
Hierop kan enkel nog een met superlatieven overgoten lofzang aan de
overige honderdentwaalf minuten volgen. Een volledig overzicht
hiervan zou te ver leiden; omdat de reporter over geen
oneindig aantal lettertekens beschikt zal u het dus met een kort
overzicht van de ultieme uitblinkers moeten stellen. ‘Junkie
Superstar’ bijvoorbeeld, onderhuids ophopend venijn waarin Gardin
na de uitbarsting in haar door vocoder gefilterde tweede microfoon
een knipoog naar Diamanda Galás wierp, of de absolute schoonheid
van ‘Stories Of Love’, dat live, onder meer door een genereuzere
vioollaag, nog enkele extra tranen liet opwellen. Van het meest
recente werk verdiende ook ‘Big Dog’ een kampioenstitel: een
rocktrack waarin je de nagels van een voor de gelegenheid
gemaskerde Delphine bijna in je vel voelde priemen. Naar goede
gewoonte voerde de versmelting van ‘Andy’ en ‘Empty’ ons mee naar
de onderbuik van Monsoons beginjaren, maar uit het debuut werden ook het
prachtige ‘One Million Roses’ en zelfs een extra jazzy ‘Light And
Loose’ opgerakeld.
Naar goede gewoonte werd dit op plaat al indrukwekkende materiaal
on stage instrumentaal nog meer in de watten gelegd, maar eveneens
werd opnieuw bevestigd dat het Gardin is die Monsoon op de bühne
naar de hoogste regionen der live-ervaringen brengt. Vanavond was
ze iets heser bij stem en deze ruwe toets leek haar te inspireren
om ook voor haar podiumcapriolen nog dieper te tasten, wat zich
vertaalde in een energetische doch immer sensuele performance. “Now
on all four and lick my shoes” spinde de sterkste frontvrouw die
ons Belgenland rijk is; een gebod waar we in afwezigheid van
zedelijke barrières met graagte gevolg aan zouden geven. Voor één
keer hebben we er niets op tegen om in herhaling te vallen: Monsoon
bewees in Gent nogmaals dat het grote publiek ongelijk heeft om hun
kunnen buiten het gezichtsveld te houden. In maart biedt de groep
de afwezigen een nieuwe kans: uw kaart moest nu al besteld
zijn!
Sleepingdog speelt o.a. op 7 februari in Stuk en op 9 februari
in Trix.
Monsoon speelt op 22 maart in de AB Club.
