Exit 07: de laatste tour de force van de Brusselse Ancienne Belgique, nét voor de winterstop, confronteert grimmige Britse dubstep met extroverte Franse house. Het is echter de hokjesoverschrijdende boy in da corner, Dizzee Rascal, die vanavond de pluimen op zijn hoed mag steken.
Brussel, tien dagen voor het jaarlijkse aftellen: een laagje motsneeuw bedekt de rotzooi in hoofdstedelijke bloembakken, de kwikatomen in de thermometer kruipen wat dichter bij elkaar. Sometimes I think this whole world’s gone crazy.Een imposante armada van geüniformeerd blauw, geposteerd op verdachte straathoeken, vormt de waakzame buffer tegen de dreiging uit de fundamentalistische onderbuik. The shit I see, it don’t cease to amaze me. Snorremansen en straatvegers, geldbeugels en glühweinadem banen zich een weg door een doolhof van dienders en houten barakken vol surrogaatgezelligheid, lavendelzeep en wollen wanten. I get baffled everytime I try to suss it. Een beschonken dakloze zoekt naar het juiste ritme op een Aziatisch batterijradiootje. And now I’ve had a lot so excuse me please, f**k it. Enter Dizzee Rascal, de zelfverklaarde ’loudest, dirtiest, grimiest, most hot, dirty stank’. Opwarmer van dienst is het Belgische Jerboa.
Exit, het jaarlijkse kerstbanket van de AB, staat anno 2007 garant voor een eclectische en rijkgevulde feestdis in een exclusief kader. Jawel mijnheer, een lichttoren als het baken van Alexandrië, danspodia op verschillende niveaus, gratuit spektakel in de grote zaal en duistere DJ-sets in de rokerige ABClub. Tijdens het optreden van Jerboa kijkt een, druppelsgewijs de zaal binnensijpelend, publiek nog wat onwennig de kat uit de boom. Dat belet de heren in de schaduw niet om een gesmaakte set neer te zetten, die zich bevindt op het kruispunt waar DJ Shadow en Aphex Twin zouden beslissen, samen richting popmuziek te wandelen. Het afsluitende “Number One” krijgt de handen op elkaar en bereidt de schaduwrijke weg richting het Londense straatgeweld.
Ooooi! Fix up, look sharp!, Dizzee Rascal lokt de verzamelde hipsters, gekleed in een modieuze versie van het uniform van de grauwe betonstad (hoodies, fluo sportschoenen, baggy broeken) naar de frontstage, als mieren naar een pot esdoornsiroop. Halverwege opener “I Luv U”, zijn de eerste vijftien rijen voor het podium reeds een kolkende massa jongemensenlichamen. Een al te enthousiaste jongeman duikt ongewild met het hoofd vooruit van het podium in een uiteen wijkende mensenzee en verzinnebeeldt daarmee de rest van het optreden: wild, lichtjes agressief, onvoorspelbaar, consequentieloos en loeihard.
In tegenstelling tot de Pukkelpopse Dance Hall, blijkt de volgelopen grote zaal van de AB een biotoop waarin meneer Rascal uitstekend gedijt. Net boven de hoofden uittorenend, zwepen de charismatische Brit en zijn compagnon, met voornamelijk nummers uit debuutplaat Boy In Da Corner en laatste worp Maths + English, het publiek op tot waanzin (en heus, dat rondje rockhits coveren is daarvoor echt niet nodig, Dizzee). Middelvingers gaan omhoog op “Excuse Me Please”, er worden Nikeschoenen geshowd op “Bubbles”, vuisten gebald wanneer “Sirens” door de boxen loeit en met de heupen gedraaid tijdens “Flex”. Dizzee Rascal slaagt er handig de monotonie, waarin vele hiphopoptredens verzeild raken, te vermijden door verschillende stijlen, van toegankelijke electro over jungle tot de donkerste grime, te combineren. Wanneer Dizzee, tijdens het slotnummer, een jongedame toelaat op het podium, is het hek van de dam: tweehonderd enthousiastelingen bestormen de bühne, de stekker wordt noodgedwongen uitgetrokken en de resterende schare bewonderaars beseft dat dit een not to have missed youtube-moment zal worden.
DJ Mehdi, een matroos op Ed Banger Records, het muzikale vlaggenschip van de hedendaagse dansmuziek, legt met een stomende DJ-set de basis voor het liveoptreden van Etienne de Crécy. Deze Fransoos zette de toon toen de helden van nu (Justice etc…) nog op de schoolbanken zaten. Hij bouwt ook verder op de uitstekende reputatie die onze zuiderburen hebben inzake begeleidend visueel spektakel bij liveoptredens (Die futuristische piramide-UFO van Daft Punk! Dat gestileerde kruis van Justice!). De geometrische projecties op een huizenhoge kubusconstructie van vanavond zijn best wel indrukwekkend. Helaas vergeet meneer de Crécy daar een even verassend muzikaal verlengstuk aan te breien. Het wordt een degelijk optreden met opwindende versies van “Am I Wrong” en “Fast Track”, dat voor de rest nergens de splinterbom van de Londense grimekoning benadert.
